Οξυγόνο και τραμπούκοι

Έχοντας παρακολουθήσει το σύνολο της αρθρογραφίας μετά το χθεσινό κλάσικο και απαλλαγμένος (σχεδόν 24 ώρες μετά) από την ένταση, ώρα να αραδιάσω και εγώ μερικές σκόρπιες, είναι η αλήθεια, σκέψεις, απόρροια του χθεσινού αγώνα. Ξεκινώντας από το (τουλάχιστον για μένα) απολύτως προφανές, η χθεσινή αναμέτρηση μας χάρισε ένα απολαυστικό δίωρο. Με εντάσεις μεν και μια τελική αίσθηση ότι μείναμε με την μπουκιά στο στόμα, αλλά πάντως απολαυστικό.

Σκεφτόμουν πριν τον αγώνα, ότι μια ισοπαλία και μάλιστα με γκολ, δεν θα ήταν καθόλου κακό αποτέλεσμα, συνυπολογίζοντας ότι επίκειται και επαναληπτικός στο Κάμπ Νόου. Ομολογώ ότι τελικά η εξέλιξη της «τιτανομαχίας» είχε τέτοια μορφή, που το 1-1 άφησε μια γλυκόπικρη γεύση, η οποία συνδυάστηκε με τις σημαντικές απουσίες των Μαδριλένων, κάνοντας τις (δικές μας) μουρμούρες πιο έντονες. Οι φιγούρες δε, των «Μουρινιακών κατάλοιπων» της Τσέλσι (Καρβάλιο-Εσιέν), που θαρρείς και ξεπήδησαν από την ποδοσφαιρική λήθη, δεν βοήθησαν καθόλου την κατάσταση..

Κατά την ταπεινή μου γνώμη όμως, υπάρχουν κάποια δεδομένα, τα οποία θα πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπόψη. Για παράδειγμα, το γεγονός ότι η ομάδα δίνει (και θα δώσει και στη συνέχεια) αγώνες, χωρίς τον προπονητή της στον πάγκο, δεν είναι καθόλου ασήμαντο ως γεγονός. Σέβομαι απόλυτα τον Ρόουρα, αλλά είναι άλλο πράγμα η προετοιμασία μιας αναμέτρησης και άλλο η καθοδήγηση των παικτών, κατά την διάρκεια της. Ο Ζόρντι είναι χρυσός, αλλά δεν είναι Τίτο. Εννοείται ότι δεν μπαίνω καν στον κόπο, να απαντήσω σε αιτιάσεις, ότι «αυτή η ομάδα δεν θέλει προπονητή». Πρόκειται για αστειότητες που ακούγονται χρόνια και δεν έχουν απολύτως καμία βάση. Ο Τίτο λείπει σε όλους, περισσότερο φυσικά λείπει από τους παίκτες του και αυτό δεν θα πρέπει να το ξεχνάμε.

Εν συνεχεία, νομίζω ότι ήρθε η ώρα να θίξω ένα θέμα που με απασχολεί καιρό τώρα και αυτό δεν είναι άλλο από την διαχείριση-συντήρηση παικτών με κομβικούς ρόλους. Η αναφορά μου θα είναι ξεκάθαρη και με ονόματα: Ο Τσάβι, που παραμένει καθοριστικός για την λειτουργία της ομάδας, είτε μας αρέσει είτε όχι, δεν είναι πια 28 χρονών. Για να μπορεί πλέον να ακολουθεί τον τρελό ρυθμό, αγώνων σαν τον χθεσινοβραδινό, απαιτείται μια πρότερη συντήρηση του. Για παράδειγμα, ήταν τόσο σημαντικό να ξεκινήσει βασικός, 3 βράδια πριν το κλάσικο, στον αγώνα με την Οσασούνα? Δόξα το Θεό, λύσεις υψηλού επιπέδου, τουλάχιστον στο κέντρο, υπάρχουν. Ο Τσάβι χθες μετά το 55’ – 60’ , είχε σκάσει, πώς να το κάνουμε? Δεν ανήκει όμως μόνο ο «εγκέφαλος» μας, σε αυτή την κατηγορία.

Και ο Μέσι χθες, έμοιαζε κουρασμένος και χωρίς δυνάμεις. Εκτός αν δεχτούμε (που δεν το δέχομαι) ότι τον περνάει στα τρεξίματα ο (κάθε) Βαράν (παρεμπιπτόντως ο Γάλλος ήταν εξαιρετικός ΚΑΙ καθαρός, χθες το βράδυ). Εντυπωσιακά και ευπρόσδεκτα τα ρεκόρ, ο Λίο έβαλε 4 γκολ την Κυριακή  αλλά και παιδιά όπως για παράδειγμα ο Τέγιο (αλήθεια που χάθηκε αυτή η ψυχή?) θα μπορούσαν να δώσουν κάποιες ανάσες στον μάγο μας, ώστε να είναι στο 100%, σε παιχνίδια όπως το χθεσινό. Προσοχή! Δεν επιχειρώ να το παίξω προπονητής. Μακριά από μένα τέτοια πράγματα. Νομίζω όμως ότι το ροτέισον και επαναλαμβάνω, τουλάχιστον στο κέντρο και μπροστά, όπου υπάρχουν πολλές και καλές λύσεις, θα μπορούσε (δεδομένης και της βαθμολογικής διαφοράς στην Primera) να είναι πιο ευρύ.

Εκεί βέβαια, που φαίνεται ότι οι λύσεις είναι περιορισμένες, είναι το κέντρο της άμυνας. Κακά τα ψέματα. Πικέ και Πουγιόλ δεν είναι απλά απολαυστικοί όταν αγωνίζονται μαζί. Είναι και σχεδόν αναντικατάστατοι. Με τον Μπαρτρά να μην έχει πάρει ακόμη ευκαιρίες, τον Ματσεράνο σε παρατεταμένο ντεφορμάρισμα και τον Σόνγκ να αποδεικνύει ότι άλλο να παίζεις κεντρικός αμυντικός στην Αγγλία και άλλο στην Primera, πρέπει να προσευχόμαστε να μην έχουν άλλες ατυχίες, ο αρχηγός και ο Ζεράρ. Ο Πικέ χθες ήταν ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟΣ. Παίζοντας με κίτρινη από τα αποδυτήρια, ήταν αλάνθαστος και απόλυτα συγκεντρωμένος. Η παρουσία του Πουγιόλ δίπλα του, εξακολουθεί να τον μεταμορφώνει προς το καλύτερο. Ο δε Πουγιόλ, έβγαλε αγόγγυστα το 90λεπτο και οσμίζομαι ότι ήταν τέτοια η χαρά του, καθώς φαίνεται ότι το γόνατο του έχει επανέλθει στο 100%, και μάλλον γι’ αυτό με την λήξη του αγώνα, έριξε και μια πανηγυρική αγκαλιά στον Κεντίρα!

Όσον αφορά τον Ντάνι, (παρόλο που ομολογώ ότι θα ήθελα να δω και τον Μοντόγια) νομίζω ότι επανέρχεται αργά μεν, αλλά σταθερά στον καλό του εαυτό, αρκεί να διατηρήσει την ψυχραιμία του. Η χθεσινή του κάρτα (εκδίκηση όπως φανέρωσε η γλώσσα του σώματος του) για το πρότερο δολοφονικό και ατιμώρητο από τον διαιτητή, μαρκάρισμα του Κριστιάνο, ήταν αχρείαστη. Καλός και ο αγαπημένος τρελό-Πίντο, με μερικές αποφασιστικές επεμβάσεις, αλλά πολύ άτολμος στις πάσες του (χαρακτηριστικό το πρώτο 20λεπτό, όπου δεν επιχείρησε ούτε μια φορά να «ανεβάσει» την άμυνα του με κάποιο βολέ και περιοριζόταν σε κοντινές πάσες που προκάλεσαν εκνευρισμό σε Πουγιόλ και Άλβες). Ο Πίντο που όλο και θα έτρεξε ο φουκαράς σήμερα, να ανάψει καμιά λαμπάδα στο μπόι του Άλβες, που παραλίγο να τον αφήσει χωρίς «οικογένεια» χθες, σε μια προσπάθεια του να ανακόψει μια παράλληλη σέντρα του Καγιεχόν!

Κλείνοντας, αδυνατώ να μην αναφερθώ στο άθλιο παιχνίδι ορισμένων παικτών της Μαδρίτης. Ο εξαιρετικός Τσάμπι Αλόνσο της Σοσιεδάδ και της Λίβερπουλ, έχει μετατραπεί σε έναν προβοκάτορα ολκής (με την ανοχή των διαιτητών) στην Μαδρίτη. Πραγματικά κρίμα.  Όσο για τον Αρμπελόα, αδυνατώ ειλικρινά να σκεφθώ, οποιαδήποτε ομάδα ακόμη και της δικής μας παρηκμασμένης superleague, που θα μπορούσε να του εμπιστευτεί μια θέση στο ρόστερ της. Κρίνοντας βέβαια από τις αντιδράσεις των Μαδριλένων που βρέθηκαν χθες το βράδυ στο Μπερναμπέου και ζητωκραύγαζαν σε κάθε τραμπουκισμό του Καστιγιάνου, συμπεραίνει κανείς, ότι κάθε ομάδα έχει τους παίκτες αλλά και τους φιλάθλους, που της αξίζει. Εις το επανιδείν!