Η μοναξιά του σχοινοβάτη

Στα τέλη της προηγούμενης εβδομάδας, η καθιερωμένη συνέντευξη τύπου, στην οποία παρίσταται κάποιος παίκτης της ομάδας, δημιούργησε ένα περίεργο κλίμα στον Τύπο, όπως αντικατοπτρίστηκε στις μεγαλύτερες αθλητικές εφημερίδες της Βαρκελώνης και έφθασε, μαζί με τον υπόλοιπο κόσμο και στην Ελλάδα. Πρωταγωνιστής, αυτή την φορά ήταν ο Victor Valdes και η αβεβαιότητα που εξέφρασε, σε ερώτηση που δέχθηκε, για το αν προτίθεται να ανανεώσει το συμβόλαιο του με την Barcelona.

Ο συγχρονισμός, ήταν εκ προοιμίου κακός, καθώς την ίδια περίοδο, άλλοι παίκτες, ακρογωνιαίοι λίθοι, είτε έχουν ήδη ανανεώσει (Xavi και Puyol) είτε εξέφρασαν με κατηγορηματικό τρόπο την επιθυμία τους, να παραμείνουν για πάντα στην Καταλονία (βλέπε δηλώσεις Iniesta). Ακόμη και το θέμα της ανανέωσης του Messi, παρουσιάζεται ως (σχεδόν) τυπική διαδικασία. Πολλοί αναρωτιούνται λοιπόν, γιατί ο Valdes δεν πράττει το ίδιο; Είναι αλήθεια ότι o Valdes  είναι σταθερά ασταθής, όταν προκύπτει θέμα ανανέωσης του συμβολαίου του.

Ωστόσο εγώ, είμαι εδώ σήμερα για να παρουσιάσω μία γνώμη η οποία ίσως και να συμπληρώνει κάποια κομμάτια του ψηφιδωτού.

Ξεκινώντας από τα βασικά και καθόλου άγνωστα, θα αναφέρω ότι ο VV είναι κατ’ εμέ, ο κορυφαίος τερματοφύλακας στην ιστορία του συλλόγου. Ίσως όχι βάσει των αυτών καθαυτών αγωνιστικών χαρακτηριστικών του, σίγουρα όμως, βάσει των διακρίσεων, συλλογικών αλλά και ατομικών, τις οποίες έχει επιτύχει-συνδράμει στην διάρκεια της ζωής του στην Barca και λέω «ζωής» γιατί ας μην ξεχνάμε, ότι βρίσκεται στον σύλλογο ουσιαστικά από μικρό παιδί (1992). Θυμάμαι πολύ καλά την μετά-Zubi εποχή στην Βαρκελώνη. Πέρασαν και κάποιοι πραγματικά καλοί τερματοφύλακες, κάτω από τα δοκάρια της ομάδας, ΚΑΝΕΙΣ όμως δεν κατάφερε να προσφέρει την σιγουριά σε βάθος χρόνου, που μας είχε προσφέρει ο Βάσκος. Κανείς, μέχρι την ημέρα που η φανέλα με το νούμερο 1, δόθηκε στον Valdes.

Υπήρξε αλάνθαστος, την τελευταία δεκαετία που υπερασπίζεται την μπλαουγκράνα εστία; Όχι. Δεν έκανε λάθη που κόστισαν την ομάδα; Έκανε και κάνει ακόμη. Ανήκει, σύμφωνα με τους «ειδικούς» του χώρου, στους κορυφαίους στην θέση του, παγκοσμίως; Όχι. Τότε, εύλογα θα μπορούσε να αναρωτηθεί κάποιος, γιατί του αποδίδω τόσο κολακευτικούς χαρακτηρισμούς;

Μα γιατί η Barca από μόνη της, είναι μια τελείως διαφορετική ομάδα. Ο τρόπος που αγωνίζεται, είναι ο μεγαλύτερος εφιάλτης για οποιονδήποτε τερματοφύλακα. Απαιτεί διαρκή συμμετοχή του στο παιχνίδι και η πιθανότητα να βρεθεί εκτεθειμένος, λόγω της επιθετικής της φύσης, είναι πολλαπλάσια, σε σχέση με άλλες ομάδες κορυφαίου επιπέδου. Την άποψη αυτή, έχουν κατά καιρούς επιβεβαιώσει με δηλώσεις τους, μερικοί από τους καλύτερους τερματοφύλακες στον κόσμο, όπως ο Oliver Kahn, ο Peter Smeichel και άλλοι.

Πέραν όμως, των καθαρά αγωνιστικών χαρακτηριστικών, υπάρχει κάτι που είναι ακόμη πιο σημαντικό. Ο χαρακτήρας και η αυτοπεποίθηση. Ο Valdes, άγνωστος τότε, βρέθηκε να υπερασπίζεται την καταλανική εστία, βλέποντας το όνομα του δίπλα σε μερικά που προκαλούσαν και προκαλούν ίλιγγο. Εκτός λοιπόν της δεδομένης ιδιαιτερότητας που έχει η θέση του τερματοφύλακα, ο VV γνώριζε ότι τα δικά του λάθη, δεν θα αντιμετωπιζόταν με επιείκια (όπως για παράδειγμα συμβαίνει όλα αυτά τα χρόνια με τον Casillas στην Μαδρίτη) δεν πήρε ποτέ το Νο1 στην εθνική Ισπανίας και έμαθε να ζει και να κερδίζει (θυμηθείτε τον τελικό στο Παρίσι και τις διαχρονικά κομβικές εμφανίσεις του, στο ισπανικό πρωτάθλημα) μέσα σε καθεστώς αμφισβήτησης, όχι τόσο από τον κόσμο, όσο από τους «ειδικούς» στους οποίους αναφέρθηκα παραπάνω.

Προσωπική μου εκτίμηση είναι, ότι όλο αυτό το διαχειρίστηκε με επιτυχία, έχοντας βέβαια και την εμπιστοσύνη των εκάστοτε τεχνικών του. Πρόκειται όμως για μια διαδικασία, που συνεπακόλουθα τον έκανε πιο σκληρό και πιο εγωιστή.  Ο Valdes με τις τελευταίες δηλώσεις του, έβγαλε πικρία, ίσως και θυμό, όχι όμως προς την ομάδα του, αλλά μάλλον προς τους δημοσιογράφους, που ποτέ δεν υπήρξαν επιεικείς μαζί του.

Δεν είναι τυχαίο ότι η «πονηρή» ερώτηση που δέχθηκε για την ανανέωση του συμβολαίου του Pinto, έγινε ΑΦΟΥ ο ίδιος έδειξε αβέβαιος για το αν θα ανανεώσει τη συνεργασία του με την Barca. Συνομιλώντας προχθές με έναν φίλο και δημοσιογράφο, που ζει στην Βαρκελώνη, μου μετέφερε την έκπληξη του, λέγοντας μου ότι οι ίδιοι άνθρωποι που συνηθίζουν να διαρρέουν πιθανά ονόματα αντικαταστατών του, τώρα τον κατηγορούν για έλλειψη αφοσίωσης στην ομάδα! Δεν σας ακούγεται οξύμωρο;

Είναι αλήθεια ότι ο μάνατζερ του, είναι σκληρός και έχει προκαλέσει κατά καιρούς προβλήματα στον σύλλογο. Είναι επίσης αλήθεια ότι και το 2009, η ανανέωση του συμβολαίου του, είχε ταλαιπωρήσει αρκετά την τότε διοίκηση. Ομολογώ ότι και εγώ θα ήθελα να ακούσω από το στόμα του, λόγια αιώνιας πίστης και αφοσίωσης, για τον σύλλογο από τα σπλάχνα του οποίου, βγήκε. Το ότι δεν το έπραξε όμως, εκτιμώ ότι δεν αποτελεί ένδειξη ασέβειας. Οι τερματοφύλακες, βιώνουν περισσότερο από όλους, την μοναξιά του σχοινοβάτη. Στην περίπτωση δε του Valdes, το κενό κάτω από το σκοινί που ακροβατεί όλα αυτά τα χρόνια, ήταν πάντα χαοτικό. Και η ισορροπία, που μόνος του έπρεπε και πρέπει να κρατάει, δεν υπήρξε ποτέ εύκολη.