H Remontada με τη Milan θα είναι φάρμακο

Μετά από μια τρικυμία, όσο ισχυρή κι αν είναι αυτή, όσες ζημιές και αν προκαλέσει, έρχεται πάντα η ηρεμία. Το διήμερο ρεπό που πήραν οι παίκτες της Μπάρσα, έχω την εντύπωση ότι ήταν μια πολύ σωστή κίνηση του τεχνικού επιτελείου. Το μυαλό των ποδοσφαιριστών έπρεπε (πρέπει) επειγόντως να καθαρίσει και η ένταση πρέπει να εκτονωθεί, καθώς οι δύο σημαντικότεροι στόχοι της φετινής αγωνιστικής περιόδου, είναι ακόμη μπροστά. Με σημαντικό πλεονέκτημα σε ότι αφορά την κατάκτηση του πρωταθλήματος Ισπανίας, (αλλά χωρίς ακόμη να έχει εξασφαλιστεί ο τίτλος) και με αντίστοιχο μειονέκτημα στο Champions League, (όπου επίσης όμως, η ομάδα είναι ακόμη ζωντανή).

Εκτιμώ μάλιστα, ότι μετά την χθεσινή πρόκριση της Μαδρίτης στους 8 του θεσμού, το κίνητρο της Μπάρσα είναι ακόμη μεγαλύτερο και καθόλου δεν με παραπλανεί το συγχαρητήριο μήνυμα του Πικέ, αργά χθες το βράδυ, προς την Μαδρίτη (και την Ντόρτμουντ φυσικά) για την πρόκριση της. Ο Πικέ, όπως και όλοι στον σύλλογο, γνωρίζει καλά ότι  το καλύτερο φάρμακο για τον (δεδομένα) πληγωμένο εγωισμό της ομάδας, μετά τις δύο απανωτές ήττες από τους μπλάνκος, θα είναι μια πρόκριση στους 8 του Champions League και ακόμη καλύτερα, μια εκ νέου διασταύρωση στη συνέχεια, με την ομάδα του Μουρίνιο.

Με προβλήματα και μη, με καλό και λιγότερο καλό (ακόμη και προβληματικό κάποιες φορές) ποδόσφαιρο, η αλήθεια είναι ότι το μεγαλύτερο μέρος του δρόμου, έχει διανυθεί. Η Μπαρσελόνα μέχρι την 1^η Ιουνίου, όταν και θα κλείσει τις επίσημες αγωνιστικές της υποχρεώσεις για το 2012-13 απέναντι στην Μάλαγα, θα δώσει το παρών στην καλύτερη περίπτωση σε ακόμη 18 αγώνες και στην χειρότερη σε 13, μέσα σε ένα διάστημα τριών γεμάτων μηνών. Δεν πρόκειται δα και για κανέναν γολγοθά. Ο Ματσεράνο, το έθεσε πολύ σωστά στη συνέντευξη τύπου χθες: «-Ο καλύτερος τρόπος για να ανυψώσουμε το ηθικό μας, είναι να αναλογιστούμε τι έχει απομείνει να κάνουμε» είπε ο Αργεντινός και έτσι ακριβώς είναι.  

Με την Μαδρίτη στους 8, τον Τίτο «πληγωμένο» στην Νέα Υόρκη, τον Ρόουρα να δέχεται τα βέλη δικαίων και αδίκων και τον κόσμο σε εμφανή αμηχανία, αυτό που τώρα προσδοκούμε να βγει στην επιφάνεια, είναι η καλώς εννοούμενη τσατίλα των παικτών, όπως αυτή εκφράστηκε τόσο μέσω της συνέντευξης Ματσεράνο, («-όσοι αμφιβάλουν για τις ιδέες και το σύστημα μας, ας κοιτάξουν τι κάναμε την τελευταία πενταετία και όχι τα τελευταία 5 βράδια» είπε ο Μάτσε) όσο και μέσω των δηλώσεων του Πικέ («-εκπλήσσομαι με το πόσο εύκολα μας απαρνιούνται κάποιοι» είπε σε ελεύθερη μετάφραση, μετά το τέλος του προχθεσινού κλάσικο ο Ζεράρ).

Αρκεί, θα πει κάποιος, ο «θυμός» των παικτών, ώστε να δούμε ξανά στο χορτάρι την γνωστή καλή Μπάρσα που ξέρουμε και η οποία απέχει πολύ, από αυτή που παρακολουθούμε τις τελευταίες εβδομάδες? Με το χέρι στην καρδιά και με τον κίνδυνο να χαρακτηριστώ αφελής, νομίζω πως ναι αρκεί. Το έγραψα πρόσφατα, το επαναλαμβάνω και τώρα: Το πρόβλημα της ομάδας, είναι περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, ψυχολογικό. Ούτε (ρηξικέλευθα) τροποποιημένο σύστημα, ούτε διαφορετικός τρόπος παιχνιδιού, ούτε «νέοι ήρωες» είναι δυνατό να προκύψουν μέσα σε 10 ημέρες. Η ομάδα είναι αυτή που είναι, θα ζήσει λοιπόν ή θα πεθάνει προσπαθώντας να κάνει ΚΑΛΑ, αυτό που έχει μάθει τα τελευταία χρόνια.

Θα χρειαστεί και τα γκολ του Μέσι και τις εμπνεύσεις του Ινιέστα και την καθοδήγηση από πίσω του (μπουκωμένου και ασφυκτικά μαρκαρισμένου τελευταία) Μπουσκέτς, όλα όσα με λίγα λόγια, την έκαναν τόσο καιρό να ξεχωρίζει. Εκτός αν θεωρούμε, ότι θα εμφανιστεί ξαφνικά ο Ντελοφέου από την Μπάρσα Β, για να πάρει τους μεγάλους από το χεράκι..

Ο αγώνας με την Ντέπορ το ερχόμενο Σάββατο, παρά την δεινή βαθμολογική θέση των Γαλιθιάνων, δεν πρόκειται να είναι εύκολος (θυμηθείτε τι τράβηξε και η Μαδρίτη πρόσφατα) και θα αποτελέσει μία καλή «εισαγωγή», εν όψει του τελικού της 12^ης Μαρτίου. Όσον αφορά την Ρεάλ Μαδρίτης, δεν πρόκειται να βάλω το κεφάλι στην άμμο. Κέρδισε δύο φορές την Μπάρσα και χθες την Γιουνάιτεντ, μέσα σε διάστημα 6 ημερών. Τρεις νίκες εκ των οποίων οι δύο, σημειώθηκαν σε Κάμπ Νόου και Όλντ Τράφορντ. Δικαιούνται λοιπόν οι φίλοι της να είναι χαρούμενοι.

Τώρα το κατά πόσο μπορούν να είναι και ικανοποιημένοι από το ποδόσφαιρο που παρουσιάζει η, θυμίζω, ΠΙΟ ΑΚΡΙΒΗ ΟΜΑΔΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ, αυτή είναι μια άλλη ιστορία. Προσωπικά την θεωρώ φτωχή σε ιδέες και ανίκανη να διαχειριστεί αγώνες στους οποίους έχει την πρωτοβουλία (χθες είχε 61% ΑΝΟΥΣΙΑ κατοχή στο ημίχρονο) και διακρίνεται μόνο όταν ο αντίπαλος της κάνει την χάρη να την κλείσει στο καβούκι της, όπου μπορεί να παίξει (ομολογουμένως αποτελεσματικά) το αγαπημένο της παιχνίδι (ας όψεται η Μπάρσα), αυτό των αντεπιθέσεων. Ο χθεσινός αγώνας δεν αποτέλεσε εξαίρεση (μέχρι τουλάχιστον την αποβολή του Νάνι). Και αν τελικά ο προπονητής της αποχωρήσει το καλοκαίρι, θα αφήσει πίσω του, ότι άφησε και στις υπόλοιπες ομάδες από τις οποίες παλαιότερα έφυγε. Αγωνιστικά συντρίμμια δηλαδή.

Υ.Γ.1 Ο Φέργκιουσον έδεσε χειροπόδαρα χθες τον Μουρίνιο με την τακτική που επέλεξε κι ας κάγχαζε ο εκφωνητής, για «μαγικά» του Πορτογάλου. (Αλήθεια πόση φαντασία χρειάζεται για να περάσεις στον αγώνα έναν παραπάνω μέσο (Μόντριτς), όταν κυνηγάς γκολ και ο αντίπαλος μένει με παίκτη λιγότερο, μόνο ο ίδιος ο «ειδικός» θα μπορούσε να μας το εξηγήσει). Πάντως η καθίζηση της Γιουνάιτεντ μετά την αποβολή του Νάνι, ήταν πραγματικά εντυπωσιακή.   

Υ.Γ.2 Δεν τρέφω καμία ιδιαίτερη συμπάθεια στην Γιουνάιτεντ, αλλά ως φίλος της Μπάρσα, έχει κερδίσει τον σεβασμό μου. Τόσο για τον τρόπο που μας αντιμετώπισε στους δυο τελικούς που την αντιμετωπίσαμε, όσο και για τις επαναλαμβανόμενες δηλώσεις σεβασμού και αναγνώρισης, που βγαίνουν από τα χείλη είτε του προπονητή, είτε των παικτών της.