O Mourinho, o Domi και η κούπα του 1997

15 χρόνια πέρασαν από τότε που η PSG βρέθηκε στον δρόμο της Barcelona σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Ήταν ο τελικός του κυπέλλου κυπελλούχων στο Roterdam, στο γήπεδο της Feyenord. Ας κάνουμε λοιπόν μαζί μια μικρή αναδρομή σε εκείνο το βράδυ της Τετάρτης, πριν από 15 χρόνια, που βρήκε την Barcelona κυπελλούχο Ευρώπης.

14 Μαϊου 1997. Roterdam. Σε ένα κατάμεστο από φίλους και των δύο ομάδων στάδιο, η Barca αντιμετωπίζει την PSG, κάτοχο ήδη από την προηγούμενη χρονιά, του κυπέλλου κυπελλούχων Ευρώπης. Οι Γάλλοι παρατάσσονται έχοντας στην ενδεκάδα τους 7 παίκτες που είχαν δώσει το παρών και στον νικηφόρο τελικό της προηγούμενης σεζόν. 

Μεταξύ των υπολοίπων τεσσάρων βρίσκεται και ένας νεαρός αριστερός μπακ που καλείται να αναλάβει μια ομολογουμένως δύσκολη αποστολή, αυτή της αναχαίτισης του Luis Enrique. Το όνομα του είναι Didier Domi. Πρόκειται για τον ίδιο που πέρασε κάποτε και από το ελληνικό πρωτάθλημα, φορώντας την φανέλα του Ολυμπιακού. Δυο σπουδαίοι Βραζιλιάνοι, ο Rai και ο Leonardo, είναι οι ηγέτες της ομάδας της γαλλικής πρωτεύουσας.

Στην απέναντι πλευρά, η Barca δεν έχει πια στον πάγκο της τον Johan Cruyff, αλλά τον Bobby Robson και έναν πολύ δραστήριο βοηθό προπονητή, τον άσημο τότε Πορτογάλο Jose Mourinho. 

Ο Miguel Nadal γνωστός και ως «βράχος» είναι τιμωρημένος και λείπει από το κέντρο της άμυνας. Οι Καταλανοί έχουν αποκλείσει στα ημιτελικά την Fiorentina του μεγάλου Batistuta, μετά από δυο συγκλονιστικά παιχνίδια (1-1 στο Camp Nou με γκολ των Nadal και Batistuta και 0-2 στον επαναληπτικό της Φλωρεντίας, με τα γκολ των Couto και Guardiola), ενώ οι Γάλλοι υπερκέρασαν το εμπόδιο της Liverpool.

Η Barcelona έχει στην σύνθεση της και έναν 20χρονο Βραζιλιάνο επιθετικό που έχει αγοράσει από την PSV και βγάζει μάτια με τις επιδόσεις του στο πρωτάθλημα Ισπανίας. 

Με κύρια χαρακτηριστικά του, τις εξωπραγματικές αυξομειώσεις της έντασης των σπριντ του με την μπάλα στα πόδια και θανατηφόρα τελειώματα, ο Ronaldo έχει προλάβει μέσα σε λίγους μόλις μήνες να κλέψει τις καρδιές όλων στην Βαρκελώνη και όχι μόνο.  

Ο Ronaldo αγωνίζεται στην κορυφή της επίθεσης, έχοντας πίσω του τον Ivan De la Pena και στηρίζεται στις πτέρυγες από δυο παίκτες-όνειρο: Αριστερά τον Luis Figo και δεξιά τον Luis Enrique. Οι δυο τους συνηθίζουν να αλλάζουν πλευρές κατά την διάρκεια των αγώνων και ανάλογα με τις συνθήκες.

Πιο πίσω, στο κέντρο δεσπόζει η μορφή του Pep Guardiola που έχει στο πλευρό του τον Ρουμάνο Popescu που έχει αποκτηθεί πριν δυο χρόνια ως αντικαταστάτης του Koeman και φέρει το περιβραχιόνιο του αρχηγού, ενώ στην τετράδα της άμυνας από αριστερά προς τα δεξιά, παρατάσσονται οι Sergi Barjuan, Couto, Abelardo και Ferrer με τον Vitor Baia στο ρόλο του «φύλακα-άγγελου» της Καταλανικής εστίας.

Οι blaugrana είναι το φαβορί και πραγματικά στο πρώτο ημίχρονο πιάνουν τους Γάλλους από τον λαιμό. Figo και Luis Enrique χορεύουν την γαλλική άμυνα, ο Couto κάνει μεγάλο παιχνίδι και αφού πρώτα ο Γερμανός διαιτητής Markus Merk ακυρώνει γελοιωδώς το γκολ (κεφαλιά) του Couto μετά από κόρνερ του Pep στο 38’, ο Ronaldo κερδίζει πέναλτι από πάσα του Luis Enrique, το οποίο αναλαμβάνει να εκτελέσει ο ίδιος. Το φαινόμενο ευστοχεί (την ώρα που μια φωτοβολίδα από το πέταλο των φανατικών της PSG προσγειώνεται λίγα μέτρα πίσω του) και η Barca κλείνει το ημίχρονο με 1-0.

Ο Popescu αντικαθίσταται στο 46’ από τον Amor (που παραλαμβάνει και το περιβραχιόνιο του αρχηγού), αλλά η Barcelona περνάει δύσκολες στιγμές στο δεύτερο μέρος και σώζεται δύο φορές από τον Baia και άλλη μία από το δοκάρι. 

Stoichkov και Pizzi περνούν ως αλλαγές στο τελευταίο πεντάλεπτο στις θέσεις των De la Pena και Luis Enrique, οι Boixos Nois πετάνε φωτοβολίδες μπροστά στην εστία του Lama, ο Mourinho από την αγωνία του μασάει μια τσίχλα με τρόπο που θα ζήλευε και ο Sir Alex Ferguson, ο Robson χτυπάει με το χέρι του τις διαφημιστικές πινακίδες και τελικά ο αγώνας, με αρκετά λεπτά καθυστέρηση, τελειώνει με την Barcelona τροπαιούχο.

Στην απονομή, οι Καταλανοί που στον τελικό αγωνίστηκαν με τις δεύτερες εμφανίσεις τους, φοράνε τα blaugrana και ο Popescu σηκώνει στον Ολλανδικό ουρανό ένα ευρωπαϊκό τρόπαιο, όχι το πιο σημαντικό, αλλά με μεγάλη σημασία για την Barcelona εκείνης της εποχής, που επιχειρούσε την δύσκολη μετάβαση στην μετά Cruyff εποχή. 

Κάποιοι από τους πρωταγωνιστές εκείνης της βραδιάς, όπως ο Mourinho και ο Figo, έμελλε να εξελιχθούν τα επόμενα χρόνια σε personas non grata για την Barcelona. Άλλοι θα αποχωρούσαν για λόγους που δεν είχαν να κάνουν με το ποδόσφαιρο. Η Barcelona θα αργούσε πολύ ακόμη να ξεπεράσει την αποχώρηση του Ιπτάμενου Ολλανδού που αναμόρφωσε την σύγχρονη αγωνιστική ιστορία του συλλόγου.