Δεύτερο απανωτό χαστούκι

Δύο ήττες από την Μαδρίτη μέσα σε λίγα 24ωρα.. Βαρύ και ασήκωτο το δίχως άλλο. Οι δρόμοι από εδώ και πέρα? Οι εξής δύο: Ο πρώτος: Απαξίωση της ομάδας, ατελείωτες κατάρες σε ποδοσφαιριστές, τεχνικό επιτελείο, διοίκηση κτλ, εμφύλιοι με την μορφή τσακωμών μεταξύ των φιλάθλων, γκρίνια, μουρμούρα και άλλα χαριτωμένα. Ο δεύτερος: Ψυχραιμία. Ναι, τόσο απλά. Ψυχραιμία και καθαρό μυαλό ώστε να μπορέσουμε να δούμε τα προφανή.

Τι είναι προφανές? Αρχικά ότι η ομάδα διάγει μια σοβαρή αγωνιστική κάμψη, ίσως την πιο σοβαρή της τελευταίας εξαετίας. Και υπάρχουν επίσης σοβαροί λόγοι που συμβαίνει αυτό, λόγοι που κατά την ταπεινή μου γνώμη, αρχίζουν και τελειώνουν στην απουσία –περιπέτεια της υγείας, του Τίτο Βιλανόβα. Το ψιθυρίζαμε όλοι, το βροντοφώναξε προχθές στην συνέντευξη τύπου ο Αντρές Ινιέστα. Ο Τίτο λείπει από όλους στην Βαρκελώνη και αυτό αντικατοπτρίζεται εμφανέστατα και στο έλλειμμα ψυχολογίας-αυτοπεποίθησης που παρουσιάζει η ομάδα.

Μια ερώτηση η οποία μπορεί να τεθεί προς συζήτηση (στην Βαρκελώνη ήδη συμβαίνει), είναι αν θα πρέπει η διοίκηση να προχωρήσει στην (προσωρινή τουλάχιστον) αντικατάσταση του Ρόουρα, με έναν κανονικό προπονητή από το περιβάλλον του συλλόγου (η λέξη «κανονικός» επ’ ουδενί δεν αποτελεί μομφή για τον Ρόουρα) υπό τον κίνδυνο, η κατάσταση να γίνει χειρότερη. Εφόσον το διάστημα της απουσίας του Τίτο δείχνει να παρατείνεται, ίσως να μην είναι κακή ιδέα.

Σε ότι αφορά το σημερινό κλάσικο, το θεώρημα που λέει ότι συνήθως «καλύτεροι παίκτες είναι αυτοί που δεν αγωνίζονται», αποδείχθηκε για ακόμη μια φορά. Ο Σεσκ (που τόσα ακούει τον τελευταίο καιρό) έμεινε στον πάγκο, ο Βίγια (που όλοι τον ήθελαν βασικό) ξεκίνησε στην ενδεκάδα, ωστόσο εκτιμώ ότι η εικόνα δεν άλλαξε δραματικά και δεν άλλαξε γιατί η αγωνιστική πτώση που εσχάτως προέκυψε στην Μπάρσα, εκτιμώ ότι δεν έχει να κάνει με μεμονωμένα πρόσωπα, αλλά αφορά τη συνολική λειτουργία. Δεν μπορεί για παράδειγμα η οικτρή αμυντική εικόνα, να αφορά μόνο την τετράδα της άμυνας. 

Είναι ευτύχημα που η κάμψη αυτή παρουσιάστηκε μετά από έναν εκπληκτικό πρώτο γύρο στο πρωτάθλημα, ο οποίος δημιούργησε μια απόσταση ασφαλείας από τις δύο ομάδες της Μαδρίτης. Μέχρι την σημαντική αναμέτρηση με την Μίλαν, μεσολαβούν 10 μέρες και ένας αγώνας πρωταθλήματος στο Κάμπ Νόου με την Ντέπορ. Διάστημα όχι ικανό για θαύματα, αλλά αρκετό για να καθαρίσει το μυαλό όλων όσων αποτελούν τον οργανισμό που λέγεται FC Barcelona.  Και το δικό μας επίσης. Είναι εφικτό κάτι τέτοιο? Ελπίζω και εύχομαι ότι είναι. 

Υ.Γ.1 ΚΑΜΙΑ χειρονομία δεν έχει κάνει ο Ζόρντι Άλμπα. Προτάσσει τον δείκτη, σε μια κίνηση με την οποία όπως δήλωσε μετά τον αγώνα, θέλησε να δείξει στους οπαδούς της Μαδρίτης, ποιος είναι το νούμερο ένα (αναφερόταν στον Μέσι)

Υ.Γ.2 Η κίνηση του Βαλντές μετά την λήξη του αγώνα, θα του στοιχήσει, είναι βέβαιο, θύμισε παλιές (κακές μας) εποχές, αλλά θα είμαι ψεύτης αν πω ότι δεν είμαι 100% μαζί του. Δεν είναι δυνατόν να τρώμε μονίμως ξύλο και των γονέων και στο τέλος να λέμε και ευχαριστώ. Για όλους τους ανθρώπους του κόσμου, υπάρχουν και όρια, υπάρχουν και κόκκινες γραμμές που υπό συγκεκριμένες περιστάσεις, υπερβαίνονται. 

Υ.Γ.3 Οι ultras sur συνεχίσουν τα ρατσιστικά τους παραληρήματα (πάλι ο Ντάνι την πλήρωσε) και φυσικά η ζωή συνεχίζεται και κανένας από την Μαδρίτη δεν βγαίνει να καταδικάσει αυτές τις άθλιες συμπεριφορές.

Υ.Γ.4 Τώρα περισσότερο από ποτέ, πιστεύω στον χαρακτήρα αυτής της ομάδας.