Η γη του κανενός

Ένας αποκλεισμός είναι φυσικό να ενοχλεί. Ένας αποκλεισμός από τον βασικό σου αντίπαλο είναι φυσιολογικό να ενοχλεί διπλά. Η Μπάρσα αποκλείστηκε δίκαια από τον τελικό του Copa del Rey και αποκλείστηκε με ήττα, μετά από κακή εμφάνιση, από την Ρεάλ Μαδρίτης, μέσα στο Κάμπ Νόου. Όποιος πει ότι δεν ενοχλείται από αυτόν τον …τετραπλό συνδυασμό, προφανώς στρουθοκαμηλίζει. Αν πάλι ειπωθεί ότι αυτή η ήττα – απώλεια του ενός από τους τρεις διεκδικούμενους τίτλους της χρονιάς, αποτελεί σημάδι μιας εποχής που τελειώνει στην Βαρκελώνη, τότε αυτό είναι περισσότερο καταστροφολογία και λιγότερο ψύχραιμη ανάλυση της κατάστασης. Υποφέρει η ομάδα τον τελευταίο καιρό? Ναι, είναι εμφανές ότι υποφέρει.

Πολλά μπορούν να ειπωθούν (και θα ειπωθούν, είναι σίγουρο) για την σημερινή εμφάνιση. Εκτιμώ ότι σήμερα, η Ρεάλ Μαδρίτης ήταν πολύ απλά, καλύτερη. Είναι προφανές ότι η ομάδα ζει στην «Γη του Κανενός» από τον περασμένο Δεκέμβριο, όταν και ξεκίνησε η περιπέτεια υγείας του Τίτο, Παρουσιάζεται στάσιμη, πολλές φορές αμήχανη και το δίχως άλλο, χωρίς τον φυσικό της καθοδηγητή, στην άκρη του πάγκου. Δεν είναι τυχαίο ότι η ενδεκάδα αλλάζει πλέον σπάνια, δεν είναι τυχαίο ότι τα ίδια ακριβώς αγωνιστικά προβλήματα παρουσιάζονται σε μια σειρά διαδοχικών αγώνων (χωρίς να κοστίζουν πάντα), ΔΕΝ είναι εύκολο για τον ίδιο τον Τίτο να καθοδηγεί μέσω τηλεφώνου τους παίκτες του κατά την διάρκεια των αγώνων, παρακολουθώντας τους αγώνες από τον τηλεοπτικό δέκτη.

Πρόσφατα έγραψα, ότι η Μπάρσα σε πείσμα όλων αυτών που χρόνια τώρα φωνάζουν πως «αυτή η ομάδα δεν χρειάζεται προπονητή», δεν είναι δυνατόν να πορεύεται με αυτόματο πιλότο και αυτή είναι απλά μια διαπίστωση. Καθόλου δεν αποτελεί μομφή για τον Ρόουρα, που υπερβαίνει εδώ και καιρό εαυτόν, σηκώνοντας ένα βάρος που καθόλου δεν του αναλογεί. Ούτε φυσικά αποτελεί μομφή για την διοίκηση, καθώς προσωπικά αισθάνομαι ιδιαίτερα περήφανος για τον τρόπο που χειρίζεται, μετά την υπόθεση του Άμπι και αυτή του Τίτο.

Πολύ απλά, αυτή ΕΙΝΑΙ η Μπάρσα. Λειτουργεί συναισθηματικά, οικογενειακά, κάποιοι θα έλεγαν και με αφέλεια, αλλά αυτό ακριβώς είναι και το κύριο χαρακτηριστικό της γοητείας της. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο είναι κάτι περισσότερο από ένας σύλλογος. Γιατί στον κόσμο του σύγχρονου ποδοσφαίρου, υπάρχει ο επαγγελματικός, ρεαλιστικός έως και κυνικός τρόπος και υπάρχει και ο τρόπος της Μπάρσα, που διέπεται από διαφορετικές (και πιο ρομαντικές) αρχές. Και όσοι πιστοί θέλουν, ακολουθούν. Όσοι πάλι δεν χορταίνουν από κούπες, δόξα τω Θεό, υπάρχουν ομάδες με το τσουβάλι και για όλα τα γούστα.

Δεν θεωρώ ότι σήμερα χάθηκε κάτι σημαντικό (αγωνιστικά) για την ομάδα, ΑΡΚΕΙ αυτή η ήττα να μην αποτελέσει βαρίδι στα πόδια και την ψυχολογία των παικτών, αλλά ηλεκτροσόκ που θα τους επαναφέρει στις εμφανίσεις που όλοι γνωρίζουμε, ότι μπορεί να πραγματοποιήσει. Όπως ηλεκτροσόκ (με την καλή έννοια) θα ήταν μια πιθανή επιστροφή του Τίτο. Γιατί αν αυτό δε συμβεί, τότε οι δυσάρεστες εκπλήξεις, σαν αυτές που βιώσαμε τις τελευταίες δύο εβδομάδες, μπορεί να γίνουν ακόμη πιο δυσάρεστες.

Ομολογώ ότι είμαι ιδιαίτερα προβληματισμένος από τον τρόπο που (δεν) αγωνιζόμαστε τον τελευταίο καιρό, από το παράλληλο ποδόσφαιρο, την προβληματική και με λίγες εναλλακτικές επιλογές (περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά) άμυνα, την έλλειψη κίνησης στον χώρο, την έλλειψη ρυθμού και ευελιξίας κατά την διάρκεια των αγώνων (αλήθεια, γιατί ο Μέσι θα πρέπει να παραμένει κολλημένος στο κέντρο της επιθετικής τριάδας σε όλη την διάρκεια των παιχνιδιών?) συμμερίζομαι και εγώ τις απόψεις που λένε ότι υπάρχουν ποδοσφαιριστές που (φαίνεται τουλάχιστον) ότι αξίζουν περισσότερο χρόνο συμμετοχής (Τέγιο-Βίγια κτλ), αναγνωρίζω ότι τα περιθώρια στενεύουν (σε ότι αφορά τουλάχιστον το Champions League, δεν ξέρω για παράδειγμα, πόσο μπορεί να αλλάξει η εικόνα μέχρι τον επαναληπτικό με την Μίλαν) ωστόσο αυτό που είναι ΚΡΙΣΙΜΟ, είναι να μην παρασυρθούμε εξαιτίας των περιστάσεων, στην δίνη εσφαλμένων συμπερασμάτων.

Οι θέσεις-απόψεις μου, για μεταγραφικές κινήσεις που έγιναν (ή δεν έγιναν), πρόσωπα και καταστάσεις, υπάρχουν (και έχουν κατατεθεί αρθρογραφικά εδώ και πολύ καιρό) αλλά εκτιμώ ότι η στιγμή δεν είναι σωστή, για να τις επαναφέρω στο τραπέζι προς συζήτηση. Εν πάσει περιπτώσει, ΑΥΤΗ η ομάδα-οικογένεια παικτών, δικαιούται να έχει την εμπιστοσύνη και την στήριξη μας, τώρα στα δύσκολα. Ο χρόνος για απολογισμό και συμπεράσματα δεν είναι τώρα. Για την ώρα, ας κάνουμε αυτό που οφείλουμε, αυτό που μετράει, αλλά και αυτό που τελικά μας κάνει να ξεχωρίζουμε: Δηλαδή να αγαπάμε άδολα αυτόν το σύλλογο. Visca Barça y Visca Catalunya!