Προσπερνώντας λεωφορεία

Είμαι φανατικός λάτρης της άποψης που λέει: «Κοίτα το δικό σου σπίτι και όχι το σπίτι του γείτονα», αφού κατά την γνώμη μου, μόνο έτσι μπορείς να γίνεις πραγματικά καλύτερος και να προοδεύσεις, θα προσπαθήσω σήμερα να πω δυο λόγια για την εμφάνιση της δικής μας ομάδας, της Μπάρσα, αλλά και να αναλύσω τον τρόπο με τον οποίο μας αντιμετώπισε (και) η Μίλαν.

Πιστεύω λοιπόν ή καλύτερα είμαι πεπεισμένος, ότι δεν υπάρχει ούτε ένας πραγματικός φίλος της Μπάρσα ανά την υφήλιο, που ικανοποιήθηκε από αυτά που παρουσίασε χθες το βράδυ στον αγωνιστικό (ο θεός να τον κάνει) χώρο του Σαν Σίρο, η Μπάρσα. Ειλικρινά δεν θυμάμαι (η στατιστική δεν είναι και το φόρτε μου) πότε ήταν η τελευταία φορά, που τελειώσαμε αγώνα έχοντας όλο κι όλο, ένα σουτ (shots on target) προς την αντίπαλη εστία. Συνέβη χθες. Όσο για την κατοχή της μπάλας, τομέας που κυριαρχούμε εδώ και πολλά χρόνια, αυτή ήταν και πάλι συντριπτική υπέρ μας, ωστόσο χθες μεταφράστηκε σε ανούσια παράλληλη κυκλοφορία που δεν προσέφερε τίποτα στην εξίσωση του αγώνα.

Θα πει κάποιος ότι η κατάσταση του αγωνιστικού χώρου ήταν επιεικώς αστεία και συν τις άλλης, το γνωστό στοιχειωμένο λεωφορείο, βαμμένο αυτή τη φορά στα ροσονέρο, εμφανίστηκε και στο Σαν Σίρο. Καμία από τις δύο αιτιάσεις δεν στερούνται λογικής βάσης, ωστόσο η ερώτηση του ενός εκατομμυρίου είναι μία: Επρόκειτο για μια κατάσταση που αντιμετωπίσαμε για πρώτη φορά? Η ερώτηση φυσικά και είναι ρητορική.

Οι εξοργιστικά ασφυκτικές, σχεδόν ξεδιάντροπες άμυνες, που κατά καιρούς έχουν στήσει αντίπαλοι μας, κυρίως στο Champions League, δεν αποτελούν είδηση, αλλά υπαρκτό γεγονός το οποίο μας έχει κοστίσει ακριβά, τόσο διαχρονικά, όσο και ειδικότερα την τελευταία (τουλάχιστον) τριετία. Συνέβη το 2010, συνέβη και πέρυσι. Συνέβη και χθες στο Μιλάνο.

Ο Πεπ την προηγούμενη αγωνιστική περίοδο, προσπάθησε να λύσει τον γρίφο, αλλάζοντας ακόμη και την διάταξη της ομάδας, ωστόσο το πρόβλημα παρέμεινε. Τόνοι μελάνης έχουν χυθεί, από ειδικούς αναλυτές και μη, σε σχέση με τους τρόπους που θα πρέπει να αντιμετωπιστεί αυτό το φαινόμενο, που τείνει να εξελιχθεί σε γόρδιο δεσμό για την Μπάρσα. Η αλήθεια είναι ότι μέχρι στιγμής, λύση (που να συνάδει βέβαια με την αγωνιστική φιλοσοφία και τις αρχές του συλλόγου) δεν έχει βρεθεί.

Πολλοί χρησιμοποιούν σήμερα στα κείμενα τους, τον όρο «αντιποδόσφαιρο» για να περιγράψουν εν μέρει την όλη κατάσταση. Εγώ θα προσπαθήσω να το θέσω διαφορετικά. Πρόκειται για μια θλιβερή για το άθλημα πραγματικότητα, μια οικτρή αγωνιστική εικόνα, η οποία όμως δεν απαγορεύεται από τους κανονισμούς του αθλήματος, οπότε το πρόθεμα «αντί» τολμώ να πω ότι δεν ισχύει. Στο μπάσκετ και συγκεκριμένα στο NBA, μέχρι και πριν λίγα χρόνια απαγορευόταν ρητά η χρήση της άμυνας ζώνης, δηλαδή της άμυνας στον χώρο. Στο ποδόσφαιρο, κανονισμός που να απαγορεύει και τους 10 παίκτες της μια ομάδας, να μαζεύονται μπροστά από τον τερματοφύλακα τους, δεν υπάρχει.

Με λίγα λόγια η αναφορά στους όρους «ποδόσφαιρο» και «αντιποδόσφαιρο» έχει να κάνει με την οπτική που ο καθένας από εμάς, επιλέγει να παρακολουθεί το άθλημα. Ενδιαφέρεσαι για το αποτέλεσμα με κάθε κόστος? Εξιτάρεσαι στην ιδέα της καταστροφής του παιχνιδιού του αντιπάλου? Αρέσκεσαι στο σκληρό παιχνίδι? Τότε επιλέγεις τον τρόπο της Μίλαν χθες, της Τσέλσι πέρυσι ή της προ διετίας Ίντερ. Σου αρέσει το αποτέλεσμα να συνδυάζεται με την δημιουργία, την παραγωγή, την φαντασία? Τότε αγαπάς την Μπάρσα και όποιες άλλες ομάδες επιλέγουν αυτόν τον δρόμο.

Αυτό είναι αποδεκτό. Δεν είναι όμως αποδεκτό, να διαβάζει κανείς δεξιά και αριστερά, βαθυστόχαστες αναλύσεις που αναφέρονται για παράδειγμα, στην χθεσινή αμυντική ικανότητα και τακτική της Μίλαν. Εδώ γελάνε και οι πέτρες. Από πότε το τσιμενταρισμένο ταμπούρι αποτελεί «αμυντική ικανότητα», ειλικρινά δεν έχω καταλάβει. Πόσο μεγάλος «στρατηγός» πρέπει να είναι κανείς, απλά για να οχυρώσει την ομάδα του, σκοτώνοντας με τα ίδια του τα χέρια οποιαδήποτε δημιουργική της ικανότητα, αυτό ας το απαντήσουν αυτοί που χθες διέγνωσαν στην μεγάλη ομάδα του Μιλάνου, σεμιναριακού επιπέδου αμυντική συμπεριφορά.  

Σε ότι αφορά τα δικά μας, όπως ανέφερα και στην εισαγωγή, ο τρόπος που χθες αγωνιστήκαμε, δεν άφηνε περιθώρια για να διεκδικήσουμε πολλά πράγματα. Πέρα από οποιαδήποτε τακτική εκτίμηση, αυτό που ειλικρινά μου έμεινε στο μυαλό, είναι η πεποίθηση ότι αν όλη η ομάδα είχε χθες έστω και το μισό τσαγανό, τσατίλα, πάθος, πείσμα, πείτε το όπως θέλετε, του συγκινητικού Πουγιόλ ( που αγωνιζόμενος με σκισμένο κεφάλι, ξέσκισε με τα ίδια του τα χέρια τους επιδέσμους του, μόνο και μόνο επειδή αστόχησε σε μια κεφαλιά-ευκαιρία για γκολ) τότε ίσως σήμερα να μιλούσαμε με άλλα δεδομένα.

Η Μπάρσα στον επαναληπτικό, καλείται να ανατρέψει για πρώτη φορά στην ιστορία της ένα σκορ 2-0. Μπορεί να τα καταφέρει? Φυσικά και μπορεί. Και η πρόκληση είναι τεράστια. Γιατί πιθανή ανατροπή του αποτελέσματος, δεν θα σημάνει απλά την πρόκριση στην επόμενη φάση του Champions League. Θα είναι μια ημέρα-οδηγός, που θα μας έχει δείξει τον δρόμο της διάσπασης αμυνών-λεωφορείων και μάλιστα χρησιμοποιώντας τον δικό μας δημιουργικό τρόπο. Αν αυτό συμβεί, τότε η μόνη επιλογή των αντιπάλων μας, θα είναι να προσλαμβάνουν χτίστες, για να τσιμεντάρουν τις εστίες τους.

Υ.Γ.1 Τον σεβασμό μου, στους φίλους της Μίλαν που ύψωσαν πανό, ευχόμενοι καλή ανάρρωση στον Τίτο. Δείγμα πολιτισμού