Απαιτείται rotation

Παρακολούθησα με προσοχή τον χθεσινοβραδινό αγώνα της Μπάρσα στο Μεστάγια. Δεν σας κρύβω, ότι δεν είχα καμία απολύτως διάθεση να γράψω σχετικά με την αναμέτρηση. Ο λόγος ήταν ότι δεν είχα να προσθέσω τίποτα περισσότερο, σε σχέση με το τελευταίο άρθρο μου, μετά τον αγώνα εναντίον της Ρεάλ Μαδρίτης, εκεί όπου μίλησα για το οξυγόνο ή καλύτερα για τις ανάσες, που είναι απαραίτητες σε κάποιους βασικούς παίκτες της ομάδας μας. Είχα κάνει μάλιστα ειδική μνεία στην περίπτωση του Τσάβι. Και επειδή θεωρώ κουραστικό να επαναλαμβάνομαι, προτίμησα να σιωπήσω.

Ήρθε όμως σήμερα η είδηση, ότι ο Τσάβι θα μείνει εκτός αγωνιστικών υποχρεώσεων για  τουλάχιστον 15 ημέρες (να με συμπαθάτε, αλλά καμία εμπιστοσύνη δεν έχω πια, στα χρονοδιαγράμματα που δίνει το ιατρικό μας επιτελείο) και με ανάγκασε να επανέλθω, για να διατυπώσω όσο πιο ξεκάθαρα γίνεται και χωρίς στρογγυλέματα, μερικές μου ανησυχίες.

Βλέποντας λοιπόν την ενδεκάδα μας χθες το βράδυ, ομολογώ ότι ξαφνιάστηκα. 9 από τους 11 παίκτες που επιλέχθηκαν, ήταν οι ίδιοι που πριν 4 βράδια ξεκίνησαν στο Σαντιάγκο Μπερναμπέου. Το ίδιο μοτίβο δηλαδή, που παρακολουθούμε εδώ και σχεδόν δύο μήνες, από τότε που ξεκίνησε ο σκληρός προσωπικός αγώνας του Τίτο. Ένα στενό, συγκεκριμένο ροτέισον. Κάτι που παρατήρησε και ο φίλος Κώστας, στον σχολιασμό του προχθές, κάτω από το προαναφερθέν μου άρθρο. Απαντώντας του, σε μια αποστροφή του λόγου μου, του είχα πει (αναφερομένος στην περίπτωση του Τσάβι) ότι «-ειδικά στον Τσάβι, απαιτείται ειδική διαχείριση. Δεν θα είναι εύκολο, αλλά είναι προτιμότερο να γίνει εκ προθέσεως, παρά εξ ανάγκης.» Και δεν κατάπινα καλύτερα την γλώσσα μου! Χθες λοιπόν ο Τσάβι ξεκίνησε ξανά στην ενδεκάδα και το αξιοπερίεργο είναι ότι πέρασε εκτός αγωνιστικού χώρου στο 91^ο λεπτό, πιθανώς επειδή ο ίδιος αισθάνθηκε το τράβηγμα και λόγω της εμπειρίας του, γλύτωσε τα χειρότερα!

Ο Τσάβι είναι υπερπολύτιμος και επειδή η αγωνιστική περίοδος μπαίνει σιγά σιγά, στην τελική της ευθεία, είναι απαραίτητο να παίρνει κάποιες ανάσες, για να μπορεί να είναι αυτός που όλοι θέλουμε στα δύσκολα. Φυσικά αυτό δεν μπορεί να το ρυθμίσει ο ίδιος ο ποδοσφαιριστής. Κανένας παίκτης δεν δηλώνει ποτέ αδυναμία, πόσο μάλλον αυτή η σπουδαία γενιά παικτών της Μπάρσα, που θέλουν παντού και πάντα να αγωνίζονται και να κερδίζουν. Αυτή λοιπόν είναι δουλειά του τεχνικού επιτελείου. Ο Τίτο είναι στη Νέα Υόρκη και αν και ομολογουμένως είναι άδικο για τον Ρόουρα, σε αυτόν πέφτει το βάρος της ευθύνης, να μεταβιβάζει στον προπονητή την φυσική κατάσταση των παικτών, ώστε να λαμβάνονται οι κατάλληλες αποφάσεις. 

Το στενό ροτέισον άλλωστε, δεν επιβαρύνει μόνο τους παίκτες κλειδιά της ομάδας, αλλά παροπλίζει και κάποια άλλα «εργαλεία», που είναι πολύ χρήσιμα, είναι δεδομένο ότι αργά ή γρήγορα θα κληθούν να βοηθήσουν και κοντεύουν να σκουριάσουν από την απραξία και δεν αναφέρομαι στον Βίγια, αλλά σε παίκτες  όπως για παράδειγμα ο Τέγιο, ο Τιάγκο, ο Μοντόγια και άλλοι. Δεν είναι θέμα προσώπων, αλλά αφορά κυρίως την εύρυθμη λειτουργία. Ακόμη και ο Ματσεράνο (που είναι εμφανώς ντεφορμέ) που επιλέχθηκε να ξεκινήσει χθες στο Μεστάγια, αντικαταστάθηκε από τον Πουγιόλ, με τον Ρόουρα να δηλώνει μετά το τέλος του αγώνα, ότι η αλλαγή έγινε επειδή ο Μάτσε είχε ήδη μια κίτρινη κάρτα και υπήρχε κίνδυνος αποβολής του, λόγω της ροής του αγώνα. Με όλο τον σεβασμό, προσωπικά δεν πείστηκα, καθώς 4 βράδια νωρίτερα, ο Ζεράρ Πικέ έπαιζε επίσης με κίτρινη από τα αποδυτήρια, αλλά φυσικά και δεν αντικαταστάθηκε καθώς η απόδοση του ήταν εξαιρετική σε αντίθεση με την χθεσινή του Αργεντινού, που ήταν και πάλι μέτριος, ωστόσο η αντικατάσταση του, εκτιμώ ότι μόνο κακό έκανε. Με λίγα λόγια, εφόσον επιλέχθηκε για το αρχικό σχήμα, έπρεπε να στηριχθεί ώστε να μην «βαλτώσει» περισσότερο ψυχολογικά.

Τα παραπάνω είναι μόνο μερικές ανησυχίες, που επιχειρώ να θέσω πριν και όχι κατόπιν εορτής. Η ομάδα είναι μέσα σε όλους της στόχους της, η θέση της στο πρωτάθλημα είναι εξαιρετική, καλά και χαριτωμένα τα χιουμοριστικά +-16 και λοιπά, με τα οποία πικάρουμε τους αντιπάλους, αλλά ο δρόμος είναι ακόμη μακρύς και δεν νομίζω ότι περισσεύει κανείς σε αυτή την μαραθωνοδρομία. Μέσα σ’ όλα, η παρατεταμένη απουσία του Τίτο (για ακόμη μια φορά θα πω ότι ΠΑΝΩ απ’ όλα είναι η υγεία του ανθρώπου) φορτώνει με επιπρόσθετο βάρος τους ώμους παικτών όπως ο Τσάβι, ο Πουγιόλ, ο Ινιέστα και ο Μέσι, που είναι σίγουρο ότι θα λειτουργήσουν και ως ψυχικοί καθοδηγητές των υπολοίπων στη συνέχεια. Και αυτό είναι σημαντικό να το κάνουν, όντας υγιείς και έτοιμοι σωματικά, όταν θα έρθουν τα δύσκολα, τα οποία μάλιστα, δεν αργούν καθόλου. Οπότε, ας πάρουν μια ανάσα ρε παιδιά!

Υ.Γ. Ο Βαλντές ήταν χθες συγκλονιστικός. Δεν ήταν μόνο η διπλή του απόκρουση στο τέλος του αγώνα, αλλά και άλλη μια, σε σουτ του Σέρχιο Κανάλες. Η στιγμή δε, που το πανηγυρίζει δεόντως παρέα με τον Πουγιόλ, δεν μπορεί παρά να χαροποιεί και να ανακουφίζει όλους μας. Ο Βίκτωρ βροντοφώναξε με την απόδοση του, ότι για όσο ακόμη θα φοράει τα μπλαουγκράνα, θα είναι ο φύλακας άγγελος, που όλοι μάθαμε όλα αυτά τα χρόνια.