24 Φεβρουαρίου 2013

Το ποδόσφαιρο των μελλοθάνατων


Η κλήση στην εθνική ομάδα αποτελεί παραδοσιακά, όνειρο και καταξίωση για κάθε επαγγελματία ποδοσφαιριστή απανταχού της γης. Υπήρξε όμως μια χώρα στην οποία η κλήση αθλητών στα εθνικά αντιπροσωπευτικά συγκροτήματα, ισοδυναμούσε με προαναγγελία θανάτου.

Η χώρα αυτή δεν ήταν άλλη από το Ιράκ. Σήμερα θα ταξιδέψουμε νοερά εκεί όπου κάποτε μια ήττα, ισοδυναμούσε πολλές φορές με τερματισμό της ζωής των ίδιων των αθλητών αλλά και των οικογενειών τους. Γιατί ο αθλητισμός δεν είναι πάντα λαμπερός. 


Οι τύχες του αθλητισμού στο Ιράκ, βρισκόταν για σχεδόν 20 χρόνια στα χέρια του πρωτότοκου γιού, του Σαντάμ Χουσεϊν. Ο Ουντάι, ποτίστηκε από νεαρή ηλικία με τις αρρωστημένες  συνήθειες του πατέρα του. Ο μύθος λέει ότι σαν παιδί έπαιζε με αφοπλισμένες χειροβομβίδες. Στην ηλικία των 10 συνόδευε τον πατέρα του στον θάλαμο βασανιστηρίων που διατηρούσε στο παλάτι τους, όπου ο Σαντάμ «κανόνιζε» τους πολιτικούς του αντιπάλους, ενώ ο ίδιος διέπραξε τον πρώτο του φόνο στην ηλικία των 16, όταν δολοφόνησε έναν δάσκαλο του, ο οποίος τον είχε επιπλήξει μπροστά σε μια φίλη του. 

Το 1984 ο πατέρας του, παρέδωσε στον 20χρονο Ουντάι τα ηνία τόσο της Ολυμπιακής επιτροπής της χώρας όσο και της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας. Ο πόλεμος του Ιράν με το Ιράκ είχε κοστίσει την ζωή σε εκατοντάδες χιλιάδες νέους και ο Σαντάμ προσδοκούσε σε εθνική ανάταση του ηθικού της νεολαίας, μέσω του αθλητισμού.

«Το σχέδιο αυτό του Σαντάμ, δεν λειτούργησε ποτέ» έλεγε πριν λίγα χρόνια ο Ισάρ Ταμέρ Αλ Ντιβάν, παλαίμαχος Ιρακινός αθλητής του βόλεϊ που ζει πλέον στις Ηνωμένες Πολιτείες και  έχει στην κατοχή του στοιχεία για τον θάνατο τουλάχιστον 50 αθλητών, κατά την διάρκεια της περιόδου Ουντάι. «Υπήρχε κάποτε το συναίσθημα της περηφάνιας όταν αγωνιζόμασταν για την χώρα μας, αλλά ο Ουντάι δεν καταλάβαινε από περηφάνια, ήταν λάτρης του φόβου και της τρομοκρατίας. Άλλωστε δεν υπήρξε ποτέ ο ίδιος αθλητής» συνεχίζει ο Ισάρ. 

Ο Σαμπάχ Μοχάμεντ, υπήρξε προπονητής της εθνικής ομάδας μπάσκετ του Ιράκ μέχρι το 1999, όταν και διέφυγε στο Λονδίνο. «Κανένας δεν ήθελε να αγωνίζεται, γιατί όλοι τρομοκρατούνταν στην ιδέα ότι θα έχαναν» λέει ο Σαμπάχ που έχει χάσει 9 μέλη της οικογένειας του. Όλοι εκτελέστηκαν από το καθεστώς του Ουντάι, που είχε στήσει την δική του σκιώδη δικτατορία κάτω από την ομπρέλα του καθεστώτος του πατέρα του.

Η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου του Ιράκ, το 1986 προκρίθηκε στα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου που διεξαγόταν στο Μεξικό. Η κλήρωση βρήκε το Ιράκ σε έναν δύσκολο όμιλο μαζί με το Βέλγιο, την Παραγουάη και τους Μεξικανούς διοργανωτές. Παρόλα αυτά ο Ουντάι δεν προσδοκούσε απλά σε μια πρόκριση στους νοκ άουτ αγώνες, αλλά ακόμη και στην κατάκτηση του τροπαίου.

«Δεν καταλαβαίνω σε τι διαφέρετε από την Βραζιλία» έλεγε στους ποδοσφαιριστές, «adidas παπούτσια φοράτε εσείς, adidas φοράνε και εκείνοι» 

Η εθνική ομάδα δέχθηκε πρόσκληση για φιλικούς αγώνες προετοιμασίας, από μεγάλες ομοσπονδίες, όπως η Αγγλία και η Βραζιλία. Ο Ουντάι τις απέρριψε όλες. «Φοβόταν ότι θα χάναμε και δεν το ήθελε με τίποτα. Έτσι καταλήξαμε να παίζουμε με συλλόγους από την Βραζιλία» λέει ο Μπασίλ Γκορίς, ποδοσφαιριστής που αγωνίστηκε στο Μεξικό το 1986.

Έτσι η ομάδα έφτασε στο Μεξικό με τους παίκτες απροετοίμαστους και πανικόβλητους. Ο παρανοϊκός Ουντάι επέλεξε την τελευταία στιγμή να αλλάξει μέχρι και τα παραδοσιακά χρώματα της χώρας, επιλέγοντας για το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, το χρυσαφί. Η ματαιοδοξία του φυσικά δεν βοήθησε σε τίποτα την ομάδα, που αποκλείστηκε από την φάση των ομίλων. Η «χρυσή» ποδοσφαιρική γενιά του Ιράκ, πήρε νωρίς τον δρόμο της επιστροφής στην πατρίδα, εκεί όπου την περίμενε η κόλαση του Δάντη.


«Ξέραμε ότι επιστρέφοντας πίσω, μας περίμεναν φρικτά βασανιστήρια» έλεγε το 2007 ο Αχμάντ Ραχίμ, μέλος της αποστολής που είχε ταξιδέψει το 1986 στο Μεξικό. Και πράγματι, ο ίδιος ο Ουντάι φρόντισε γι’ αυτό, συμμετέχοντας μάλιστα προσωπικά στα βασανιστήρια που θύμιζαν τις πιο μαύρες ημέρες του μεσαίωνα. Ξυλοδαρμοί, ακρωτηριασμοί αθλητών που μετέπειτα ρίχνονταν σε βόθρους λυμάτων ώστε να μολύνονται οι πληγές τους, προπόνηση με τσιμεντένιες μπάλες, ξυπόλυτοι πάνω σε σπασμένα γυαλιά, ξεκλήρισμα ολόκληρων οικογενειών των ποδοσφαιριστών και ό,τι άλλο μπορεί να χωράει η πιο αρρωστημένη φαντασία, αποτελούσαν δυστυχώς μέρος της θλιβερής καθημερινότητας των αθλητών. Είναι δε ενδεικτικό, ότι οι θάλαμοι των βασανιστηρίων, βρισκόταν μέσα στις εγκαταστάσεις του υπουργείου αθλητισμού.

Το 1997 η FIFA έστειλε δύο ερευνητές στην Βαγδάτη για να εξετάσουν μάρτυρες, μετά από καταγγελίες ότι δύο ποδοσφαιριστές της εθνικής ομάδας έχασαν τα πόδια τους μετά από μια ήττα του Ιράκ από το Καζακστάν. Όσοι εξετάστηκαν βρισκόταν κάτω από την τρομοκρατική πίεση του Ουντάι, με αποτέλεσμα η τελική έκθεση των ερευνητών να μετατραπεί σε έναν αληθινό τραγέλαφο. «Υπήρξε βασανισμός αθλητών; Φυσικά και υπήρξε. Όταν όμως σε εξετάζουν και εσύ γνωρίζεις ότι μετά θα ξαναπέσεις στα χέρια του Ουντάι, είναι δυνατόν να το παραδεχτείς;» λέει ο Σαράρ Χαϊντάρ, βετεράνος Ιρακινός ποδοσφαιριστής που από το 1998 ζει στο Λονδίνο. 

Η μαρτυρία του συγκλονίζει: «Προσωπικά έχω βασανιστεί 4 φορές. Η πρώτη, ήταν μετά από έναν φιλικό αγώνα στην Ιορδανία, όπου είχαμε χάσει με 2-0. Ο Ουντάι με φυλάκισε μαζί με 3 συμπαίκτες μου. Όταν φτάσαμε στην φυλακή, μας έβγαλαν τις μπλούζες και τα παπούτσια, μας έδεσαν χειροπόδαρα και μας έσερναν σε ένα πεζοδρόμιο για 2 ώρες. Στην συνέχεια άρχισαν να μας χτυπάνε στα πόδια, μέχρι που ματώσαμε και στο τέλος μας πέταξαν μέσα σε λύματα για να μολυνθούν οι πληγές μας. Αυτό γινόταν για όλες τις ημέρες που παραμείναμε εκεί. Εγώ τότε ήμουν 20 χρονών. Ήμουν ένα από τα αστέρια της ομάδας, γι’ αυτό και μου έδιναν κάθε μέρα 20 ραπίσματα σε κάθε πόδι. Όταν ρώτησα έναν από τους βασανιστές μου, πως μπορεί να το κάνει αυτό, γέλασε και μου απάντησε πως αν δεν το έκανε σε εμένα, τότε ο Ουντάι θα τιμωρούσε εκείνον. Για τον Ουντάι, η παραδειγματική τιμωρία επιφανών μελών της Ιρακινής κοινότητας, έστελνε το μήνυμα και στους υπόλοιπους πολίτες: Αν δεν διστάζω να βασανίζω αυτούς, φανταστείτε τι μπορώ να κάνω σε εσάς…»

Το 1996, φάλαγγα δύο αυτοκινήτων που μετέφερε τον Ουντάι, χτυπήθηκε από πυρά. Ο ίδιος επέζησε, αποκτώντας όμως σοβαρά προβλήματα στο κάτω μέρος του σώματος του. Παρόλα αυτά οι θηριωδίες του δεν μειώθηκαν στο ελάχιστο, ενώ παρέμενε και πρόεδρος της Ολυμπιακής επιτροπής του Ιράκ, μια πραγματική ντροπή για τα ολυμπιακά ιδεώδη και τους υπευθύνους, που ποτέ δεν ασχολήθηκαν σοβαρά με τις κτηνωδίες και τα μαρτύρια στα οποία υποβάλλονταν οι άνθρωποι που είχαν την ατυχία να ασχολούνται με τον αθλητισμό σε αυτήν την πολύπαθη χώρα.

Ο Λατίφ Γιάχια, που είχε εξαναγκαστεί να ζει στο παλάτι ώστε να λειτουργεί ως σωσίας του Ουντάι, έχοντας δεχθεί στο διάστημα εκείνο 26 σφαίρες και η ζωή του πρόσφατα έγινε και ταινία (The Devils Double 2011) είδε από κοντά πολλές από τις θηριωδίες του πρωτότοκου γιού του Σαντάμ. «Αυτά που θα δείτε στην ταινία, δεν είναι ούτε το 20% από όσα στην πραγματικότητα έκανε ο Ουντάι. Τον έχω δει με τα μάτια μου να χρησιμοποιεί μέχρι και πιρούνια για να βασανίζει ανθρώπους.» 

λέει μεταξύ άλλων ο Λατίφ και συνεχίζει: «Όταν τον σκότωσαν, ένας γνωστός μου, μου έστειλε μήνυμα για να με ενημερώσει. Θύμωσα πολύ. Ήθελα να λογοδοτήσει για τα εγκλήματα του μπροστά σε ένα δικαστήριο. Ο γνωστός μου, μου μετέφερε ότι τον Ουντάι τον βρήκαν κλειδωμένο μέσα σε μια τουαλέτα. Αυτή ήταν η γενναιότητα του φοβερού και τρομερού γιού του Σαντάμ..»

2 σχόλια:

  1. Δεν ήμουν καθόλου υπέρ της εισβολής που στηρίχτηκε σε εντελώς ψεύτικα στοιχεία, αλλά αυτόν τον τύπο κάποιος έπρεπε να τον διώξει από εκεί

    ΑπάντησηΔιαγραφή