Τον αρθρογράφο Νίκο Περπερίδη και τους Balacticos
τους γνώρισα πριν αρκετά χρόνια κατά την διάρκεια μιας άλλης
αρθρογραφικής διαδικτυακής προσπάθειας για την ομάδα της καρδιάς μας, την Barcelona.
Αργότερα είχα την τύχη να τον γνωρίσω και προσωπικά σαν άνθρωπο και φίλο και
αυτό το θεωρώ μεγάλη τύχη κι ανταμοιβή στην ζωή μου. Γιατί είναι λίγο δύσκολο
στις μέρες μας να βρεις αντιστοιχία και σύμπλευση αρθρογράφου και ανθρώπου.
Είναι προφανείς οι λόγοι. Η πρόθεση για αναγνώριση πολλές φορές σε καλεί να
χαϊδέψεις το κοινό. Αλλά ο Νίκος Περπερίδης και οι Balacticos δεν
είναι έτσι. Το ξέρω καλά. Έχω προσωπική εμπειρία.
Τι είναι οι Balacticos; Πως γράφει ο
Νίκος Περπερίδης; Πρώτα απ’ όλα όταν διαβάζεις κάτι εκεί μέσα καταλαβαίνεις ότι
αυτό δε γράφτηκε για να γραφτεί και να πει πράγματα χωρίς αποδείξεις. Η βάσανος
που έχει προηγηθεί είναι εμφανής. Τα στοιχεία, οι συγκρίσεις, οι δηλώσεις που
αποδεικνύουν την άποψη, η προσπάθεια για επιχειρηματολογία χωρίς κενότητα και
βιασύνη, ξεχειλίζουν.
Πολλά τα αφιερώματα που θα ζήλευαν
«επαγγελματίες» του είδους. Η τέχνη του Balacticos, ο Επαγγελματισμός
του, είναι η αγάπη του γι’ αυτό που κάνει, η γνώση του, η διαρκής
αυτοεπιμόρφωση του, η ενημέρωση που παρέχει. Το επίπεδο είναι υψηλό και γι’
αυτό άλλωστε οι επαφές του με τις μεγαλύτερες πένες της αθλητικής Ευρώπης.
Αλλά είναι και κάτι άλλο. Γιατί δε
φτάνει μόνο η βάσανος και η γνώση σ’ αυτό που κάνεις. Χρειάζεται πάνω απ’ όλα ο
διαρκής αγώνας για αντικειμενικότητα και η αποφυγή φανατισμού. Και εδώ
επιτρέψτε μου να πω ότι ο Νίκος Περπερίδης και οι Balacticos είναι
ο ορισμός. Είναι η προσωπική εμπειρία που σας έλεγα. Αυτή που με έκανε όχι μόνο
καλύτερο αρθρογράφο αλλά και καλύτερο άνθρωπο.
Με τον Νίκο έχουμε ζήσει πολλές χαρές
και λύπες για την Barca.
Θυμάμαι όταν μιλούσαμε για τις τραγικές στιγμές της αποχώρησης του Tito
Vilanova,
χτυπημένου από την επάρατο. Μου έλεγε ότι μοναδική και σωστότερη κίνηση δεν
υπάρχει από τον Lucho.
Αυτό, έναν χρόνο πριν έρθει στην ομάδα ο Luis Enrique.
Διαφώνησα και όταν ήρθε ο Tata Martino τον υποστήριξα
γεμάτος φανατισμό ξεπερνώντας τα όρια και πικραίνοντας τον Νίκο. Εκείνος με
υπόμεινε. Αρθρογραφούσε πάντα αντικειμενικά και όταν δικαιώθηκε δέχθηκε τη
συγνώμη μου. Αλλά το κυριότερο, μ’ έμαθε να υπομένω και όταν στην αρχή ο Lucho δεν πήγε
καλά και δεχόταν πυρά, τον στήριξα με όλες μου τις δυνάμεις για να διδαχθώ και
εγώ με τη σειρά μου, τι είναι δικαίωση.
Ζούμε εποχές παρακμιακές. Ίσως το τέλος
που μπορεί να διαρκέσει περισσότερο κι από την ιστορία. Αλλά είναι υπέροχο όταν
δεν μπορείς να διαβάσεις για χρόνια κάτι αληθινό, να διαβάζεις στους Balacticos
αυτό και να γεύεσαι το αίσθημα της χαμένης συγκίνησης: «Έβγαλε τη φανέλα του και την σήκωσε ψηλά στον αέρα του επιβλητικού
γηπέδου. Για μερικά δευτερόλεπτα ο χρόνος σταμάτησε. Ο αριθμός 10 με το όνομα MESSI,
ταξίδεψε μέσω των τηλεοπτικών δεκτών σε όλον τον κόσμο. Εκατομμύρια μάτια
απανταχού της Γης έγιναν μάρτυρες της στιγμής. Μιας στιγμής για μια
αιωνιότητα.»
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ BALACTICOS! ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΝΑ
ΓΡΑΦΕΙΣ ΝΙΚΟ ΠΕΡΠΕΡΙΔΗ!
γεια σου ρε δασκαλε.
ΑπάντησηΔιαγραφήσυγγνωμη για το θαρρος αλλα ειναι σαν να διαβαζω εναν φιλο απ'τα παλια:).
λειπεις αρθρογραφικα οχι μονο για το υφος (παντα με ποιητικη διαθεση) αλλα και για τη διδακτικη σου ικανοτητα .σημερα πχ μαθαμε (εγω σιγουρα τουλαχιστον) τη "βασανο" :).
οσο για τον τατα εγω ακομα και τωρα (ισως απο πεισμα) θεωρω οτι προσφερε στην ομαδα και προετοιμασε το εδαφος για την επιτυχημενη,απο πλευρας τιτλων,ελευση του λουτσο.
ξερω οτι ειμαι αιρετικος αλλα καμμια αποψη δεν ειναι αποψη δεν ειναι απολυτως σωστη η απολυτως λαθος.ειδικα οταν ειναι απο ατομα που ζουν την "κατασταση" μπαρσα απο τοσο κοντα και με τετοιο παθος.
τους χαιρετισμους μου.
Υ.Γ. χρονια πολλα κι απο μενα balacticos, με την ιδια παντα ποιοτητα.