Μια Καλή Ιδέα

Άρθρο του Ramon Llul με αφορμή τα 10 χρόνια των Balacticos

Γνωρίστηκα με το σάιτ περίπου 4 χρόνια πριν. Με τον άνθρωπο που είναι υπεύθυνος για τα κείμενά του 3 και είχα την τύχη να τον γνωρίσω και από κοντά πέρυσι το χειμώνα. Επειδή με τιμά ειλικρινά η πρόσκληση του φίλου Νίκου να γράψω κάτι για την επέτειο της δεκαετίας του σάιτ, θέλω να ξεκινήσω με αυτό το κείμενο την υλοποίηση μιας ιδέας που είχαμε 2 χρόνια πριν.

Αφορμή ήταν η σπουδαία δουλειά που είχε κάνει για τους οργανωμένους οπαδούς της Μπάρσα, αλλά και της Μαδρίδ (ναι τη Ρεάλ Μαδρίτης λέω) ο Νίκος. Τότε είχαμε πει αν ποτέ βρίσκαμε χρόνο να κάνουμε μια σειρά κειμένων για το οπαδικό κίνημα στην Ισπανία. Καταθέτω λοιπόν το δώρο μου στους Μπαλάκτικος, με την ελπίδα ότι όταν το συνεχίσουμε δε θα έχουν αντικατασταθεί οι οπαδοί στις εξέδρες ήδη με ρομπότ.

Το οργανωμένο οπαδικό κίνημα στην Ισπανία δεν έχει τις ρίζες του όπως τα περισσότερα στην Ευρώπη στους Άγγλους ή τους Ολλανδούς οπαδούς, αλλά στους Ιταλούς τιφόζι. Η γέννηση των πρώτων Ούλτρας στην Ιταλία, με οργανωμένο τρόπο και όχι σποραδικά διεσπαρμένοι στις εξέδρες με γιγάντιες σημαίες χρονολογείται στο 1969 όταν τόσο οι οπαδοί της Σαμπτόρια, όσο και της Τορίνο φτιάχνουν τα δικά τους φαν κλαμπς, με εμβλήματα, σύμβολα, σημαίες και οργανωμένη παρουσία στα γήπεδα με δικά τους συνθήματα. Παίρνουν 2 εξωτερικά στοιχεία: τις τρομπέτες από τους Βραζιλιάνους και τα κασκόλ από τους Άγγλους και εισάγουν τα βεγγαλικά. Η βία και η πολιτική ταυτότητα γίνονται επίσης δεδομένα του «Τι σημαίνει να είσαι οπαδός της ...» (βάλτε ό,τι θέλετε).

Στην Ισπανία το φαινόμενο αρχίζει να αναπτύσσεται στα μέσα της δεκαετίας του 1975. Ο πρώτος σύλλογος οργανωμένων οπαδών είναι οι «Μπίρι-Μπίρι» της Σεβίλλης. Ακολουθούν οι «Μπανδέρας» της Έρκουλες το 1977, ενώ το 1980 δημιουργούνται οι «Ούλτρας Σουρ» της Ρεάλ Μαδρίτης και ακολοθούν οι «Μπόσος Νόις» της Μπαρσελόνα το 1981. Εκείνη τη χρονιά δημιουργούνται οι πρώτοι σύλλογοι οπαδών στη Αστούριας και στη Βασκωνία. Η Χιχόν αποκτά τους δικούς της «Ούλτα Μπόις» ενώ σχεδόν ταυτόχρονα με την κατάκτηση του πρώτου της πρωταθλήματος η Ρεάλ Σοθιεδάδ βλέπει στο Ανοέτα σημαίες της «Πένια Μούχικα» με την Αθλέτικ Μπιλμπάο να απαντά με τους «Χένρι Μπόις» την ίδια χρονιά.

Μετά από αυτήν την έκρηξη των οπαδικών κινημάτων το 1981, πλέον το 1982, χρονιά στην οποία η Ισπανία διοργανώνει Μουντιάλ, ιδρύονται οι «Φρέντε» της Ατλέτικο και μέχρι το 1988, για να μην κάνουμε καταλογογράφηση, όλοι οι σύλλογοι, μικρότεροι ή μεγαλύτεροι, έχουν τουλάχιστον έναν σύνδεσμο φανατικών οπαδών. Ήδη από το 1982, έχουν αρχίσει να «Αγγλοποιούνται» και να γράφουν με αρχικά τα ονόματα των συνδέσμων και να θεωρούν εαυτούς χούλιγκανς. Η μεγάλη δημοσιότητα των συλλόγων ξεκινάει με μια εκπομπή του δημοσιογράφου Ινιάκι Γαμπιλόνδο στην κρατική τηλεόραση το 1987 με τίτλο «Μέσα στην Οικογένεια». Ο Γαμπιλόνδο έχει πάει στους Ούλτρας Σουρ, του Μπόσος Νόις, Σαπόρτερς Γκολ Σουρ της Μπέτις και έχει παρουσιάσει τότε στην Ισπανία, τη ζωή, τις συνήθειες και τα τελετουργικά των συνδέσμων οπαδών.

Μια ιδιαιτερότητα των ισπανικών συνδέσμων οπαδών ήταν ότι θεωρούσαν τα κασκόλ «πλεκτά της γιαγιάς» και δεν τα έφερναν στους συνδέσμους, ούτε τα έπαιρναν ως διακριτικά στις κερκίδες. Επίσης οι Ισπανοί οπαδοί και μόνο αυτοί, θεωρούσαν και τη μουσική ως ταυτότητά τους τη δεκαετία του 1980. Έτσι οι Ούλτρας Σουρ ήταν οι «Χέβις», οι Μπριγάδας Αθούλες της Οβιέδο ήταν οι «ρόκερς», οι Ούλτρα Μπόις της Χιχόν ήταν οι «μοντς».

Το αφήνω εδώ το κείμενο για μελλοντική συμπλήρωση. Χρόνια πολλά στο σάιτ και ελπίζω να μας κρατάς Νίκο συντροφιά με τα κείμενά σου για αρκετά χρόνια ακόμα.