Ο Ernesto στο λάκκο των λεόντων

Από σήμερα ο Ernesto Valverde είναι και επίσημα ο νέος προπονητής της Barcelona και γίνεται ο έκτος τεχνικός την τελευταία δεκαετία (μετά τους Rjikaard, Pep, Tito, Martino και Luis Enrique) ο οποίος αναλαμβάνει καθήκοντα σε έναν από τους πιο περιζήτητους αλλά και απαιτητικούς συνάμα πάγκους της Ευρώπης.

Ο Valverde δεν υπήρξε ποδοσφαιριστής - θρύλος για τους blaugrana (όπως ήταν οι Pep και Luis Enrique) ούτε έμεινε στην ιστορία σαν παίκτης - σημείο αναφοράς για το άθλημα (όπως υπήρξε ο Frank Rijkaard). Η διετία του στη Barcelona (1988-90) ως ποδοσφαιριστής συνοδεύτηκε από 24 συνολικά συμμετοχές, όλες υπό τις οδηγίες του Johan Cruyff. Ο Ernesto ήταν ένας ακόμη παίκτης από όσους θήτευσαν στο πλάι του Ιπτάμενου Ολλανδού και έγιναν μετέπειτα προπονητές και αυτό είναι το πιο σημαντικό συνοδευτικό στοιχείο του βιογραφικού του, τουλάχιστον στο θυμικό της πλειοψηφίας των blaugrana φιλάθλων.

Τα καλύτερα χρόνια της καριέρας του, τα πέρασε στη χώρα των Βάσκων με τη φανέλα της Athletic του Μπιλμπάο, τόσο σαν παίκτης όσο και μετέπειτα σαν τεχνικός. Υπό τις οδηγίες του τα «λιοντάρια του San Mames» κατέκτησαν το ισπανικό Super Copa του 2015, τον πρώτο τους τίτλο μετά από 31 χρόνια, κερδίζοντας στον διπλό τελικό την Barcelona με συνολικό σκορ 5-1.

Με 348 αγώνες στη La Liga, o 53χρονος Valverde θεωρείται πλέον ένας από τους πιο έμπειρους προπονητές στην Ισπανία και η μεγαλύτερη πρόκληση της καριέρας του -σύμφωνα και με τα δικά του λόγια- μόλις ξεκίνησε.

Πόση στήριξη όμως θα έχει ένας άνθρωπος το όνομα του οποίου φιγουράρει σε θύρα του γηπέδου της Espanyol, από το -δεδομένα καλομαθημένο και απαιτητικό- κοινό του Camp Nou; Πόσο πρόθυμη είναι η διοίκηση να υλοποιήσει και να προκρίνει τις επιλογές του, μένοντας μακριά από μεταγραφικές κινήσεις για τη δημιουργία εντυπώσεων, κάτι στο οποίο δεδομένα αρέσκεται;

Θα καταφέρει ο ίδιος ο Valverde, μακριά από το ασφαλές και αποστειρωμένο περιβάλλον της Athletic, να αντιδράσει θετικά στο καθεστώς τρομακτικής πίεσης στο οποίο υπόκειται διαχρονικά κάθε προπονητής που αποφασίζει να καθίσει στον blaugrana πάγκο; Πως θα διαχειριστεί τα αποδυτήρια της Barcelona που -ας μην κρυβόμαστε- όσο περνάνε τα χρόνια θυμίζουν περισσότερο Hollywood, ένας άνθρωπος που χαρακτηρίζεται από μετριοπάθεια;

Αυτά, είναι ορισμένα από τα ερωτήματα που έχουν προκύψει από προχθές το απόγευμα, όταν ο πρόεδρος Bartomeu ανακοίνωσε ότι ο Ernesto Valverde θα διαδεχθεί τον Luis Enrique στην τεχνική ηγεσία του ποδοσφαιρικού τμήματος.

ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ

Οποιαδήποτε αναφορά στον τρόπο παιχνιδιού της Barcelona που δεν εμπεριέχει το όνομα του Johan Cruyff και του Pep Guardiola, αντιμετωπίζεται (δικαίως ή αδίκως) από το σύνολο του κόσμου με καχυποψία. Ωστόσο ο τρόπος που αγωνίζονται συνήθως οι ομάδες του Valverde, μάλλον απέχει από αυτά που συνήθισε να βλέπει ο μέσος φίλαθλος της Barcelona τα τελευταία χρόνια, χωρίς βέβαια να στερείται των βασικών αρχών της blaugrana φιλοσοφίας.

Η πίεση ψηλά στο γήπεδο, η άμεση ανάκτηση της μπάλας, η ένταση και η διατήρηση των σωστών αποστάσεων μεταξύ των γραμμών, είναι βασικά στοιχεία της τακτικής του, αλλά η ανάπτυξη και η παραγωγή φάσεων βασίζεται ισομερώς στο άμεσο παιχνίδι και τις τριγωνικές συνεργασίες που είχαμε συνηθίσει (τουλάχιστον) στις καλές ημέρες της Pep team. 

Ο Valverde δεν απέχει από τα πρότυπα της ισπανικής σχολής, με τη βασική διάταξη που συνήθως χρησιμοποιεί να είναι το 4-2-3-1, κάτι που τον φέρνει αντιμέτωπο με τον πρώτο του ουσιαστικό πονοκέφαλο, καθώς η Barcelona αγωνίζεται παραδοσιακά με 4-3-3 (ή διάφορες παραλλαγές του). Η παρουσία των Messi - Suarez και Neymar δεδομένα θα τον αναγκάσει να τροποποιήσει το αγαπημένο του σχήμα.

Όπως λέει και ο ίδιος: «Γνωρίζω τον τρόπο που αγωνίζεται η Barcelona και οφείλω να προσαρμοστώ σε αυτόν. Σέβομαι απόλυτα τη δουλειά των προκατόχων μου, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι κάθε προπονητής δεν βάζει και την προσωπική του σφραγίδα. Θα διατηρήσουμε τις βασικές αγωνιστικές αρχές και θα τις εμπλουτίσουμε. Είναι σίγουρο ότι δεν θα μείνουμε στατικοί καθώς ό,τι δεν εξελίσσεται είναι δεδομένο ότι θα ξεπεραστεί. Οφείλουμε να επιδιώξουμε την εξέλιξη και είναι κομβικό να διατηρήσουμε τον έλεγχο των αγώνων κρατώντας τη μπάλα στα πόδια μας.»

ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ - ΕΡΓΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Ο Ernesto Valverde δεν είναι ο τύπος του ανθρώπου που επιδιώκει τις ρήξεις, είναι πιο ήπιος σε σχέση με τον προκάτοχο του (που βρισκόταν σε διαρκή πόλεμο με τους δημοσιογράφους) αλλά παραμένει εξίσου ειλικρινής και θεωρείται βέβαιο ότι θα εκπροσωπήσει τον σύλλογο, όντας απόλυτα εναρμονισμένος με τις αρχές του.

Στη συνέντευξη Τύπου της παρουσίασης του, ομολόγησε ότι η απόφαση του να αφήσει την Athletic ήταν πολύ δύσκολη και όταν ρωτήθηκε (από τον δημοσιογράφο που αρνήθηκε να χαιρετίσει προχθές δια χειραψίας ο Luis Enrique) για τη θητεία του στην Espanyol, δεν δίστασε να δηλώσει υπερήφανος για τα χρόνια που πέρασε, τόσο σαν παίκτης όσο και σαν προπονητής των pericos. Ο Valverde δεν πήγε στη Βαρκελώνη για να δημαγωγήσει, αλλά για να επενδύσει στο μεγαλύτερο του πλεονέκτημα, που δεν είναι άλλο από την εργατικότητα και τη σκληρή δουλειά, εκείνη που του χάρισε και το προσωνύμιο «Txingurri» (σ.σ. μυρμήγκι).

Συμπαραστάτες στο έργο του θα έχει τους δύο στενούς συνεργάτες του, τον Jon Aspiazu που θα έχει τον ρόλο του βοηθού προπονητή και τον Jose Antonio Pozanco ο οποίος θα αναλάβει τον τομέα της φυσικής κατάστασης. Ο Pozanco προϋπήρξε στη Barcelona τη σεζόν 2007-08 επί Rjikaard και είναι «παιδί» του Paco Seirul lo, του θρυλικού  γυμναστή της dream team του Cruyff και υπεύθυνου για τη φυσική κατάσταση των παικτών της Barcelona για σχεδόν 25 χρόνια.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΠΡΟΚΛΗΣΗ

Η αγαπημένη ασχολία του Valverde εκτός από το ποδόσφαιρο, είναι η φωτογραφία. «Η επίτευξη του γκολ είναι αυτό που μετρά στο ποδόσφαιρο. Αντίστοιχα σε μια φωτογραφία, σημαντικό ρόλο παίζει ο σωστός φωτισμός. Και τα δύο, εξαρτώνται από τα στοιχεία που έχεις στη διάθεση σου. Αυτό που αναζητάς τόσο στο ποδόσφαιρο, όσο και στη φωτογραφία, είναι η ισορροπία.» έλεγε σε μια έκθεση φωτογραφίας που παρουσίασε ο ίδιος στην Αθήνα το 2012.

Και η αλήθεια είναι ότι οι ισορροπίες στη Barcelona, είναι πλέον πολύ λεπτές. Με έναν τεχνικό διευθυντή (Robert Fernandez) αμφιβόλων δυνατοτήτων, ένα roster που πλέον απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί πλήρες και μια διοίκηση που μοιάζει να στρέφεται ολοένα και περισσότερο σε ένα αθλητικό μοντέλο, παράταιρο της φιλοσοφίας του συλλόγου, με έμφαση στις ακριβές μεταγραφές και πέρασμα των ακαδημιών σε δεύτερο πλάνο, οι αμφιβολίες που εγείρονται είναι πολλές.

Ο Valverde δεν είναι ούτε το βαρύ όνομα τύπου Ancelotti, ούτε το ελπιδοφόρο τύπου Tuchel. Για πολλούς, ήταν η εύκολη λύση για τη διοίκηση του Bartomeu. Αν η ομάδα πάει καλά, κανένα πρόβλημα. Αν όχι, η αποχώρηση του θα κρατήσει τον πρόεδρο μακριά από τη γκρίνια του κόσμου που, έτσι κι αλλιώς, στέκεται με επιφυλακτικότητα απέναντι στο νέο προπονητή.

Ο Ernesto όμως, που είναι άριστος γνώστης της ισπανικής πραγματικότητας (λιγότερο και της blaugrana νοοτροπίας) έχει επίγνωση των παραπάνω παραμέτρων. Αν πείσει -πρωτίστως- τον Messi και τους υπολοίπους για το πλάνο του, αν καταφέρει να έχει λόγο στις μεταγραφές και δώσει ευκαιρίες σε παιδιά από την ακαδημία, αν προσθέσει στο παιχνίδι της ομάδας νέα στοιχεία είτε αυτά αφορούν σε πρόσωπα είτε σε τακτικές, τότε θα έχει κάνει σημαντικά βήματα προς την αγωνιστική εξέλιξη της Barcelona, την ώρα που η Μαδρίτη μοιάζει να γίνεται χρόνο με το χρόνο πιο δυνατή.

Ο Ernesto θα έχει στη Βαρκελώνη την ευκαιρία της ζωής του και η Barcelona στον πάγκο της έναν άνθρωπο που δεν θα υποσχεθεί ποτέ τίποτα περισσότερο απ’ αυτό που μπορεί να δώσει, δηλαδή το 100% των δυνατοτήτων του για την αγωνιστική εξέλιξη της ομάδας. Είναι όμως αυτό αρκετό; Μένει να αποδειχθεί. Έως τότε, του ευχόμαστε ολόψυχα καλή επιτυχία. Για τον ίδιο, ο πραγματικός λάκκος των λεόντων, θα είναι την επόμενη διετία το Camp Nou.