Οι Εξόριστοι της Βαρκελώνης

Στη σύγχρονη εποχή, οι καλοκαιρινές περιοδείες των μεγάλων ευρωπαϊκών ποδοσφαιρικών συλλόγων σε άλλες ηπείρους, έχουν κίνητρα εμπορικά και αποτελούν πλέον σχεδόν τον κανόνα. Ωστόσο πολλά χρόνια πριν ξεκινήσει η εποχή της παγκοσμιοποίησης, μια άλλη περιοδεία ίσως απέτρεψε τον αφανισμό ενός από τους μεγαλύτερους συλλόγους στον κόσμο. Αυτή, είναι η ιστορία των «εξόριστων της Βαρκελώνης».

Στις 17 Ιουλίου του 1936 ξεκίνησε ο εμφύλιος πόλεμος στην Ισπανία. Λίγες εβδομάδες αργότερα, στις 6 Αυγούστου, εκτελέστηκε στην οροσειρά της Guadarrama ο πρόεδρος της Barcelona, Josep Sunyol. O μαρτυρικός Sunyol είχε καταφέρει να δημιουργήσει μια ισχυρή ομάδα, φέρνοντας στη Βαρκελώνη σημαντικούς ποδοσφαιριστές και τον Ιρλανδό Patrick O’ Connell, τον προπονητή που χάρισε την προηγούμενη σεζόν στη Real Betis, το μοναδικό πρωτάθλημα στην ιστορία της.

Το πλήγμα για τον σύλλογο ήταν πολύ ισχυρό. Η Καταλονία ήταν μια δημοκρατική περιοχή και για τον στρατηγό Franco ο επικείμενος αφανισμός της Barcelona θα έστελνε ένα ηχηρό πολιτικό μήνυμα. Την εκτέλεση του Sunyol ακολούθησε κύμα διώξεων κάθε δημοκρατικού στοιχείου, εν μέσω του εμφυλίου. Τα μέλη της Barcelona κινδύνευαν όσο και οι υπόλοιποι δημοκράτες πολίτες στη Βαρκελώνη. Η οριστική διάλυση του συλλόγου, ήταν ένα υπαρκτό ενδεχόμενο. Οι τραπεζικοί λογαριασμοί όλων των προσώπων (μελών διοίκησης και παικτών) που συνδέονταν με την καταλανική ομάδα, είχαν κλειδώσει.

Στις αρχές του 1937, ένας Καταλανός επιχειρηματίας που είχε αυτομολήσει στο Μεξικό, προέτρεψε την ομάδα να μεταβεί εκεί και να δώσει σειρά φιλικών αγώνων από τους οποίους θα κατάφερνε να εξασφαλίσει 12.000$ (περίπου 460.000 ισπανικές πεσέτες), ένα ποσό αρκετό για να εξασφαλίσει τη βιωσιμότητα του συλλόγου. Η πρόταση του Manuel Serrano (πίσω από την οποία εικάζεται πως βρισκόταν ο ίδιος ο πρόεδρος του Μεξικό, Lazaro Cardenas) έγινε αποδεκτή από τον Rossend Calvet, γενικό γραμματέα της επιτροπής που είχε συσταθεί για να διοικεί την Barcelona, μετά την εκτέλεση του προέδρου της.

Δεκαέξι ποδοσφαιριστές, ο προπονητής Patrick O’ Connell (που ήταν υπέρμαχος της ιδέας και την προώθησε με τον καλύτερο τρόπο στους παίκτες), ο μασέρ της ομάδας Angel Mur, o φροντιστής Modesto Amoros και ο γενικός γραμματέας Rossend Calvet ξεκίνησαν το περιπετειώδες ταξίδι στις 18 Μαϊου 1937, αρχικά με τρένο προς τη Γαλλία και έπειτα με πλοίο προς το Μεξικό.  

Χρόνια μετά, ένας από τους παίκτες εκείνης της ομάδας, ο Mingo Balmanya, αποκάλυψε ότι το τρένο είχε αναγκαστεί να σταματήσει μέσα σε ένα τούνελ κατά την διάρκεια της διαδρομής, για να αποφύγει αεροπορικούς βομβαρδισμούς.

Τελικά η ομάδα διέσχισε τον Ατλαντικό ωκεανό και η υποδοχή του κόσμου στο Μεξικό, ήταν παραπάνω από θερμή. Σε όλους τους αγώνες της Barcelona τα στάδια γέμιζαν από κόσμο και η επιτυχία ήταν τέτοια, που η ομάδα έδωσε μετέπειτα φιλικούς αγώνες τόσο στην Κούβα όσο και στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου αγωνίστηκε στη Νέα Υόρκη.

Όταν ήρθε η ώρα του επαναπατρισμού, δέκα παίκτες, οι Iborra, Urquiaga, Zabalo, Pedrol, Garcia, Balmanya, Escola, Vantolra, Guall και Pages, αποφάσισαν να παραμείνουν στο Μεξικό. Από την εικοσαμελή αρχικά αποστολή, μόνον έξι ποοδσφαιριστές (οι Son Argemi, Rafa, Pages, Babot, Bardina και Munlloch) και το τεχνικό επιτελείο έκαναν το ταξίδι της επιστροφής στην Ευρώπη.

Κανείς δεν δικαιούται όμως να κατηγορήσει εκείνους που έμειναν πίσω. Τα χρήματα που είχαν συγκεντρωθεί από την δική τους περιοδεία και είχαν κατατεθεί σε μυστικό τραπεζικό λογαριασμό στο Παρίσι, έφτασαν στη Βαρκελώνη έναν μήνα μετά την παράδοση της πόλης στα στρατεύματα του Franco και βοήθησαν μετέπειτα στην διάσωση ενός από τους μεγαλύτερους συλλόγους που έχει γνωρίσει ο κόσμος. Του Futbol Club Barcelona.