Η Barcelona διάγει μια ιδιαίτερα δύσκολη περίοδο σε όλα τα επίπεδα. Θα πρέπει όμως να τηρούμε το μέτρο σε όσα λέμε και κυρίως σε όσα γράφουμε. Για έναν σύλλογο που βίωσε δύο δικτατορίες, την αυτοκτονία του ιδρυτή της, την εκτέλεση ενός προέδρου της από το καθεστώς του Franco και βρέθηκε στο φάσμα της διάλυσης τουλάχιστον δύο φορές, η σημερινή κατάσταση δεν είναι ο μεγαλύτερος σκόπελος που κλήθηκε να αποφύγει στην υπεραιωνόβια ιστορία του.
Από την άλλη πλευρά, αυτό δεν σημαίνει πως δεν απαιτείται σκληρή δουλειά και μεγάλη προσπάθεια για να επανέλθει η Barcelona σε μια κανονικότητα. Το έργο του νέου προέδρου, όποιος κι αν εκλεγεί, θα είναι επίπονο και σίγουρα δεν θα προσφέρει πόντους στη δημοτικότητα του. Θα πρέπει να παρθούν σκληρές αποφάσεις.
Όσοι σκέφτονται μεταγραφές, αποχωρήσεις, απόκτηση μεγάλων ονομάτων θαρρείς και ο σύλλογος είναι ένα απλό παιχνίδι του Playstation ή πρόκειται για το Football Manager, θα απογοητευτούν. Το αγωνιστικό σκέλος που αφορά κυρίως την πρώτη ομάδα του ποδοσφαίρου, γιατί εκείνη είναι και ο κύριος τροφοδότης σε επίπεδο χορηγιών και εσόδων, είναι μεν σημαντικό, αλλά παραμένει μόνο ένα μέρος του προβλήματος.
Η αξιοπιστία και η εμπιστοσύνη κερδίζονται δύσκολα και χάνονται εύκολα. Και το FC Barcelona έχει δουλειά μπροστά του για να τα αποκτήσει ξανά κερδίζοντας πρώτα το κοινό της και έπειτα οργανισμούς, άλλους συλλόγους αλλά και πρόσωπα (έσχατο παράδειγμα ο Quique Setien) στα οποία δεν φέρθηκε με τον mes que un club τρόπο που την χαρακτηρίζει διαχρονικά.
Στη διαδρομή αυτή, ο κόσμος οφείλει να στηρίξει την προσπάθεια που θα γίνει. Και στήριξη δεν είναι η αποδοκιμασία σε κάθε στραβοπάτημα, ούτε η στοχοποίηση προπονητών και ποδοσφαιριστών που είτε έχουν τα προσόντα να αγωνίζονται με τα blaugrana είτε όχι, η μοίρα τα έφερε έτσι ώστε να βρίσκονται στις τάξεις του, στην ίσως πιο δύσκολη αγωνιστικά περίοδο των τελευταίων 20 χρόνων.
Όλοι ανησυχούμε και δικαίως για την εικόνα παράδοσης άνευ όρων που εμφάνισε η ομάδα σε κρίσιμα ευρωπαϊκά ραντεβού τα τελευταία χρόνια. Και αυτό είναι κάτι που επιβάλλεται να αλλάξει. Είναι απαράδεκτο η Barcelona να γίνεται έρμαιο των ορέξεων των μεγάλων αντιπάλων της. Μπορείς να χάσεις, αλλά όχι χωρίς να ματώσεις. Αλλά αυτή είναι η μια πλευρά του νομίσματος.
Τις τελευταίες εβδομάδες πολλοί θυμούνται τον Luis Suarez. Γιατί η Barcelona τον άφησε να πάει σε άμεσο αντίπαλο, γιατί δεν αντικαταστάθηκε, γιατί έφυγε κτλ. Είναι δεδομένο πως η αποχώρηση του Luisito ήταν έγκλημα όπως είναι δεδομένη και η ποιότητα του.
Αλλά ας μην έχουμε μνήμη χρυσόψαρου. Προσωπικά θυμάμαι πολλές φορές τον «Ουρουγουάγιο» να γίνεται αντικείμενο χλεύης από blaugrana οπαδούς. Τα ξεχάσαμε; Φωτογραφίες με υπαινιγμούς για τα κιλά του, γκρίνια για την δυστοκία του και πολλά άλλα, ήταν στην ημερήσια διάταξη των συζητήσεων όλων όσων παρέκαμπταν το γεγονός πως ο σύλλογος δεν έκανε τίποτα για να βρει άξιο διάδοχο. Όλων όσων παραγνώριζαν το γεγονός πως μιλάμε για τον τρίτο σκόρερ όλων των εποχών της Barcelona.
Μόνο γκρίνια και αρνητισμός. Που φυσικά δεν λείπει και τώρα. Άχρηστος ο Lenglet, λίγος ο Koeman, παλαίμαχος ο Pique, ο Sergi Roberto παίζει επειδή είναι Καταλανός, ακόμη και o Messi μπήκε στο κάδρο της αμφισβήτησης γιατί «βαριέται, έχει ξενερώσει και δεν αποδίδει» και πολλά άλλα.
H Barcelona είναι καταδικασμένη να πρωταγωνιστεί, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως θα παίρνει κάθε χρόνο το πρωτάθλημα, ούτε πως θα κατακτά κάθε χρόνο το Champions League και με τις υπάρχουσες συνθήκες η έξοδος φέτος στο επόμενο Champions League θα είναι ένα εχέγγυο σταθερότητας στο οποίο θα μπορεί να επενδύσει η νέα διοίκηση.
Το μέτρο (αν ποτέ υπήρχε) που χωρίζει την κριτική από τον μηδενισμό, χάθηκε. Και όσοι επιλέγουν να ακολουθούν την Barcelona υπό αυτό το πρίσμα δεν κάνουν καλό ούτε στον εαυτό τους ούτε στον σύλλογο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου