Πότε θα γράψεις για την ομάδα; Έγραψες κάτι για τον αγώνα; Έγραψες για το Champions League; Κάποια στιγμή πρέπει να μιλήσεις για το ένα, κάποια στιγμή επιβάλλεται να γράψεις για το άλλο.
Το συνηθισμένο μοτίβο μηνυμάτων σας, είτε inbox είτε κάτω από κάποιο άρθρο ή σχόλιο μου κατά τη διάρκεια της φετινής σεζόν, με έβαλε εσχάτως σε σκέψεις.
Ναι, πρέπει να γράψω για την Barça, έχω ελαφρώς παραμελήσει το τμήμα ποδοσφαίρου ανδρών, καλό είναι να κάνω έναν προσωπικό απολογισμό των όσων (δεν) είδαμε και φέτος. Αυτή ήταν η σκέψη μου τις τελευταίες ημέρες.
Πριν ξεκινήσω να γράφω λοιπόν, ανέτρεξα στον blogger μου (ξέρετε, στους Balacticos), περισσότερο από περιέργεια αλλά και λόγω της ενοχικής μου φύσης, για να διαπιστώσω το κατά πόσο πραγματικά δεν έχω ασχοληθεί αυτή την αγωνιστικη περίοδο με την ομάδα ποδοσφαίρου ανδρών. Εκεί όμως με περίμενε μια δυσάρεστη έκπληξη.
Από τον Σεπτέμβρη του 2023 έως και τον Απρίλη του 2024 έχω γράψει 10 ολόκληρα κείμενα που αφορούσαν στην ομάδα του Xavi. Τα περισσότερα δε, μετά από δύσκολα αποτελέσματα.
Για έναν τύπο που σας έχει συνηθίσει τα τελευταία 17 χρόνια, πως όταν γράφει φροντίζει σταθερά να αναλύει εξαντλητικά τις σκέψεις του, προσπαθώντας να καλύψει όλες τις πλευρές ενός ζητήματος, 10 κείμενα δεν είναι καθόλου, αλλά καθόλου λίγα.
Αντίθετα είναι αρκετά, ώστε να δικαιολογήσουν τον χαρακτηρισμό «δυσάρεστη» που χρησιμοποίησα πιο πάνω. Δυσάρεστη έκπληξη λοιπόν, γιατί πολύ απλά δεν έχω σχεδόν τίποτα να προσθέσω σε όλα όσα ήδη έχω αναπτύξει στη διάρκεια της σεζόν. Και την αγωνιστική εικόνα έχω αναλύσει, και τα έξω-αγωνιστικά.
Και δεν έχω τίποτα να προσθέσω, γιατί τίποτα δεν έχει αλλάξει, εκτός από τη νέα απόφαση του Xavi που τελικά θα παραμείνει (;) στον πάγκο της ομάδας και τη νέα σεζόν.
Ε, και θα πείτε, τι πιο σύνηθες να συμβεί… Να αλλάζουν δηλαδή αποφάσεις τόσο σοβαρές για τη λειτουργία της ομάδας, και μάλιστα με τον πιο επίσημο τρόπο, μέσα σε λίγες εβδομάδες. Πρώτη φορά έγινε; Δεν το είδαμε και με την περίπτωση του τεχνικού διευθυντή (Alemany);
Το μοναδικό στοιχείο που παραμένει συνεπές στον προγραμματισμό και τη στρατηγική του συλλόγου, από τον Μάρτη του 2021 που ανέλαβε καθήκοντα προέδρου ο Laporta, είναι το χρονοδιάγραμμα της ανακατασκευής του Camp Nou.
Όλα τα υπόλοιπα άγονται και φέρονται αναλόγως του θυμικού του προέδρου ή διαφόρων περιστάσεων. Και δεν το γράφω αυτό με καθόλου ελαφριά καρδιά. Δεν το υπογραμμίζω χωρίς να πονάω. Ούτε παραγνωρίζω τις δυσκολίες και τις όποιες θετικές ενέργειες του. Είναι όμως γεγονός.
Η διοίκηση, με δική της επιλογή και αντίστοιχη γραμμή των ΜΜΕ της Βαρκελώνης, έχει πείσει την πλειοψηφία του κόσμου της ομάδας, πως για την έλλειψη σταθερότητας, για την αγωνιστική εικόνα που θυμίζει ανελκυστήρα, ευθύνεται αποκλειστικά και μόνο η έλλειψη ρευστότητας.
Ναι. Η Barça δεν μπορεί να διεκδικήσει τους Haaland και Bellingham της σύγχρονης ποδοσφαιρικής αγοράς. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν έχει τη δύναμη να αγοράζει ακριβούς παίκτες -το έχει κάνει- και σε καμία περίπτωση δεν είναι η Σταχτοπούτα που (θέλουν να) μας παρουσιάσουν.
Παραμένει ο ποδοσφαιρικός σύλλογος με το τρίτο υψηλότερο μισθολόγιο στην Ευρώπη (πάνω από μισό δις €) και από την εποχή Bartomeu (του προηγούμενου καταστροφικού προέδρου) σχεδόν το σύνολο των βαριδίων έχει αποχωρήσει.
Συνεχίζει επίσης να παράγει εξαιρετικά ταλέντα που βρίσκουν επάξια χώρο και χρόνο στην πρώτη ομάδα.
Οι δικαιολογίες, είναι πλέον ανεδαφικές. Και κουράζουν. Και η ευθύνη βαρύνει όλους. Ανεξαιρέτως.
Αρχικά τους καλοπληρωμένους παίκτες. Τους εξαιρετικά καλά πληρωμένους παίκτες. Λυπάμαι, αλλά κανείς τους δεν έχει κερδίσει το δικαίωμα να θεωρείται αναντικατάστατος ή untransferable .
Αναντικατάστατοι ποιοί και γιατί; Πως το έχουν εξαργυρώσει αυτό στο γήπεδο; Πόσο βέβαιο είναι πως η Barça δεν μπορεί να βρει τα 15-18 γκολ που προσφέρει κάθε σεζόν ο Lewandowski, στο πρόσωπο κάποιου που δεν θα αμοίβεται απαραίτητα με 34.000.000€ ετησίως; Και δεν επιχειρώ να στοχοποιήσω τον μεγάλο Lewa. Ούτε το θέλω ούτε μπορώ. Δίνω απλά ένα παράδειγμα. Βάλτε όποιον θέλετε στη θέση του. Το ίδιο μου κάνει.
Εν συνεχεία το τεχνικό επιτελείο. Που δεν γίνεται η Barça να χάνει εντός και εκτός έδρας φέτος από Μαδρίτη και Girona, και να δηλώνει πως «ήμασταν καλύτεροι και στους 4 αυτούς αγώνες αλλά χάσαμε». Προσωπικά θα το έβρισκα γελοίο αν δεν ήταν επικίνδυνο.
Αν δηλαδή έχεις δεχθεί 8 γκολ από τη Girona σε 2 αγώνες και πείθεσαι πως παρόλα αυτά ήσουν καλύτερος, τότε σίγουρα δεν θα γίνεις καλύτερος.
Τέλος, την κεφαλή. Την διοίκηση. Τον Joan Laporta. Τον πρόεδρο. Το καλοκαίρι του 2008, στην τότε θητεία του, σχεδόν ξήλωσε μια ομάδα που προ διετίας είχε φτάσει στην κορυφή της Ευρώπης, για να την χτίσει από την αρχή. Τότε οι περισσότεροι τον είπαν τρελό αλλά το αποτέλεσμα τον δικαίωσε. Φυσικά και Pep team δεν θα δούμε ξανά. Αυτά συμβαίνουν μία φορά στην ιστορία του ποδοσφαίρου.
Το θάρρος όμως και η αποφασιστικότητα να τα αλλάξεις όλα, ως στοιχεία έχουν διαχρονική χρηστικότητα.
Και η σύγχρονη εκδοχή του Laporta (χωρίς να παραγνωρίζω την αγάπη του για τον σύλλογο) είναι άτολμη, συμβιβασμένη και ίσως δέσμια συμμαχιών (ESL) που δεν του επιτρέπουν να κάνει αυτά για τα οποία εξελέγει. Να αλλάξει δηλαδή την δυναμική της Barça που μοιάζει δέσμια ενός παρελθόντος το οποίο οφείλει να τιμά, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να συνεχίσει να ζει μέσα από αυτό.
Τα υπόλοιπα, μπορείτε να τα βρείτε λεπτομερώς στα 10 κείμενα που ανέφερα στην αρχή αυτού του άρθρου. Εκεί, θα απαντηθούν και οι όποιες ενστάσεις σας, για όσα διαβάσατε εδώ. Εκεί, που θα με βρίσκετε σταθερά, σε ό,τι κατάσταση κι αν βρίσκετε η Barça.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου