Δεύτερο απανωτό χαστούκι

Δύο ήττες από την Μαδρίτη μέσα σε λίγα 24ωρα.. Βαρύ και ασήκωτο το δίχως άλλο. Οι δρόμοι από εδώ και πέρα? Οι εξής δύο: Ο πρώτος: Απαξίωση της ομάδας, ατελείωτες κατάρες σε ποδοσφαιριστές, τεχνικό επιτελείο, διοίκηση κτλ, εμφύλιοι με την μορφή τσακωμών μεταξύ των φιλάθλων, γκρίνια, μουρμούρα και άλλα χαριτωμένα. Ο δεύτερος: Ψυχραιμία. Ναι, τόσο απλά. Ψυχραιμία και καθαρό μυαλό ώστε να μπορέσουμε να δούμε τα προφανή.

Η γη του κανενός

Ένας αποκλεισμός είναι φυσικό να ενοχλεί. Ένας αποκλεισμός από τον βασικό σου αντίπαλο είναι φυσιολογικό να ενοχλεί διπλά. Η Μπάρσα αποκλείστηκε δίκαια από τον τελικό του Copa del Rey και αποκλείστηκε με ήττα, μετά από κακή εμφάνιση, από την Ρεάλ Μαδρίτης, μέσα στο Κάμπ Νόου. Όποιος πει ότι δεν ενοχλείται από αυτόν τον …τετραπλό συνδυασμό, προφανώς στρουθοκαμηλίζει. Αν πάλι ειπωθεί ότι αυτή η ήττα – απώλεια του ενός από τους τρεις διεκδικούμενους τίτλους της χρονιάς, αποτελεί σημάδι μιας εποχής που τελειώνει στην Βαρκελώνη, τότε αυτό είναι περισσότερο καταστροφολογία και λιγότερο ψύχραιμη ανάλυση της κατάστασης. Υποφέρει η ομάδα τον τελευταίο καιρό? Ναι, είναι εμφανές ότι υποφέρει.

Το ποδόσφαιρο των μελλοθάνατων

Η κλήση στην εθνική ομάδα αποτελεί παραδοσιακά, όνειρο και καταξίωση για κάθε επαγγελματία ποδοσφαιριστή απανταχού της γης. Υπήρξε όμως μια χώρα στην οποία η κλήση αθλητών στα εθνικά αντιπροσωπευτικά συγκροτήματα, ισοδυναμούσε με προαναγγελία θανάτου.

Προσπερνώντας λεωφορεία

Είμαι φανατικός λάτρης της άποψης που λέει: «Κοίτα το δικό σου σπίτι και όχι το σπίτι του γείτονα», αφού κατά την γνώμη μου, μόνο έτσι μπορείς να γίνεις πραγματικά καλύτερος και να προοδεύσεις, θα προσπαθήσω σήμερα να πω δυο λόγια για την εμφάνιση της δικής μας ομάδας, της Μπάρσα, αλλά και να αναλύσω τον τρόπο με τον οποίο μας αντιμετώπισε (και) η Μίλαν.