Eric, κάπου έχεις λάθος

Την θέση του αριστερού οπισθοφύλακα στην Μπαρσελόνα, την θεωρούσα για πολλά χρόνια στοιχειωμένη. Συγκεκριμένα από το 2002, χρονιά που αποχώρησε ο μεγάλος Σέρχι Μπαρχουάν (οι λίγο μεγαλύτεροι θα τον θυμούνται καλά) πολλοί ποδοσφαιριστές αποκτήθηκαν από τους Καταλανούς με την φιλοδοξία να καλύψουν την θέση, κανένας όμως δεν στέριωσε.

Τον Ιούνιο του 2007 η Μπάρσα ανακοίνωσε την απόκτηση από την γαλλική Λυόν, του Ερίκ Αμπιντάλ. Ο Αμπιντάλ (μαζί με τον Μαλουντά) συνέθεταν  μία από τις καλύτερες αριστερές πτέρυγες της Ευρώπης τις  προηγούμενες χρονιές, αγωνιζόμενοι με τα χρώματα των “Λιονέ”. Με την απόκτηση του οι προσδοκίες ότι επιτέλους θα βρισκόταν ένας παίκτης που θα αποτελούσε μία σταθερή αξία στα μετόπισθεν, ήταν υψηλές. Ο Γάλλος (από την αποικία της Μαρτινίκα) καπάρωσε μια θέση στην καταλανική ενδεκάδα, όμως η απόδοση του δεν ήταν ακριβώς αυτό που θα περίμεναν οι φίλοι της Μπαρσελόνα.

Σοβαρός και πειθαρχημένος στο παιχνίδι του μεν, αλλά άτολμος, χωρίς συχνές προωθήσεις στην αντίπαλη περιοχή, οι (ίσως και άδικες) συγκρίσεις με την.. απέναντι πλευρά του γηπέδου, όπου όργωνε με τις επελάσεις του ο Ντάνι Άλβες, έδιναν και έπαιρναν στο Καμπ Νόου. Ομολογώ ότι και προσωπικά, είχα αρκετές αμφιβολίες για το αν και κατά πόσο ο συμπαθής Γάλλος άξιζε να θεωρείται βασικός στην αρμάδα του Πέπ Γκουαρντιόλα. Το καλοκαίρι του 2010, ο Αμπιντάλ βρέθηκε ένα βήμα πριν την έξοδο. Μία συζήτηση του όμως με τον Γκουαρντιόλα, στην οποία ο Πέπ του τόνισε πως τον θεωρεί σημαντικό εργαλείο της ομάδας, τον έπεισε να συνεχίσει.

Η χρονιά ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς για τον Ερίκ, αφού τα προβλήματα τραυματισμών της Μπάρσα, ανέδειξαν μια πτυχή του ταλέντου του, που δεν είχε γίνει αντιληπτή από τον πολύ κόσμο. Την ικανότητα του δηλαδή να αγωνίζεται και στο κέντρο της άμυνας και μάλιστα όχι απλώς εξ ανάγκης, αλλά επειδή η απόδοση του εκεί, ήταν εντυπωσιακή. Οι τεχνικές του αρετές, εξακολουθούσαν να τον προδίδουν, η αυταπάρνηση και ο δυναμισμός του όμως, άρχισαν να αναγνωρίζονται από το απαιτητικό κοινό των Καταλανών, που έβλεπε τον Αμπιντάλ σε πολλούς αγώνες να αποτελεί τοίχο απροσπέλαστο μπροστά από το τέρμα του Βαλντές.

Όμως η ζωή παίζει περίεργα παιχνίδια. Τον Μάρτιο του 2011, η κοινή γνώμη σοκάρεται, όταν το ιατρικό επιτελείο της Μπάρσα ανακοινώνει πως στον Αμπιντάλ διαγνώστηκε όγκος στο συκώτι και ο Γάλλος έπρεπε να υποβληθεί άμεσα σε χειρουργική επέμβαση. Η αντίδραση όλης της οικογένειας της Μπάρσα, είναι συγκινητική. Την ώρα που ο Γάλλος περνάει την πόρτα του χειρουργείου, η διοίκηση της ομάδας καταθέτει πρόταση ανανέωσης συμβολαίου στον μάνατζερ του, ως ένδειξη στήριξης!

Ως εκ θαύματος, η επέμβαση είναι επιτυχής και μάλιστα ο Αμπιντάλ καταφέρνει να δώσει το παρόν στον τελικό του Γουέμπλευ τον Μάιο του 2011, δύο μόλις μήνες μετά τη διάγνωση του προβλήματος του! Το φινάλε αυτής της δραματικής, αλλά με ευτυχή κατάληξη ιστορίας, βρίσκει τον Αμπιντάλ (κατόπιν συνεννόησης του Πέπ Γκουαρντιόλα με τον αρχηγό της ομάδας Κάρλες Πουγιόλ) να σηκώνει πρώτος την κούπα του πρωταθλητή Ευρώπης για λογαριασμό των Καταλανών, φορώντας μάλιστα το περιβραχιόνιο του αρχηγού! Αν μη τι άλλο, ύψιστη τιμή..

Στην αφετηρία της αγωνιστικής περιόδου 2011-12,  ο Αμπιντάλ λογίζεται πλέον βασικός και αναντικατάστατος στο αριστερό άκρο της άμυνας των πρωταθλητών Ευρώπης. Η διοίκηση στα τέλη Αυγούστου 2011, καταθέτει εκ νέου πρόταση ανανέωσης στον μάνατζερ του, διάρκειας 2+1 έτους (μέχρι και το 2013). Προσωπικά έμεινα άναυδος, όταν από διάφορες πηγές διέρρευσε ότι η πρόταση δεν έγινε δεκτή από την πλευρά του παίκτη. Κάποιοι λένε ότι αιτία είναι το ύψος των απολαβών, κάποιοι άλλοι μιλάνε για την χρονική διάρκεια του συμβολαίου(η πλευρά του παίκτη ισχυρίζεται ότι επιθυμεί αντί για 2+1, καθαρό τριετές συμβόλαιο.)

Δηλώνω εντελώς αναρμόδιος για να κρίνω τον  τρόπο με τον οποίο θα προασπίσει τα προσωπικά (οικογενειακά) του συμφέροντα, ο κάθε αθλητής. Στο σημερινό ποδόσφαιρο του άκρατου επαγγελματισμού, κανείς δεν αγωνίζεται για την ψυχή της μάνας του. Δεν μπορώ όμως να μην νιώσω έκπληξη με τη στάση του Αμπιντάλ απέναντι σε μια ομάδα που του στάθηκε σε μια από τις δυσκολότερες στιγμές της ζωής του, σαν πατέρας και μάνα μαζί. Δεν ξέρω αν είναι ευθύνη δική του ή του μάνατζερ του, σίγουρα πάντως το κλίμα που βγαίνει προς τα έξω, δεν νομίζω ότι  τον τιμά. Ερίκ, λυπάμαι, αλλά κάπου κάνεις λάθος..