Alfredo di Stefano Το ανεκπλήρωτο όνειρο του Samitier

Οι φίλοι της Barcelona θεωρούν πως η ιστορία του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου θα ήταν διαφορετική, αν το καθεστώς του Franco δεν είχε παρέμβει, οδηγώντας το 1953 τον  Alfredo Di Stefano στην αγκαλιά της Ρεάλ Μαδρίτης. Αντίστοιχα  οι φίλοι της Μαδρίτης, ποτέ δεν έχουν παραδεχθεί ως ακριβή και απόλυτα αληθινή την συγκεκριμένη ιστορία. Αυτό το άρθρο, προσπαθεί να δώσει απαντήσεις για μια από τις πιο πολυσυζητημένες μεταγραφές στην ιστορία του ποδοσφαίρου.

Ο Alfredo Di Stefano, Αργεντινός στην καταγωγή, αγωνίστηκε στη Ρεάλ Μαδρίτης για 11 χρόνια (1953-1964), σκοράροντας 307 γκολ σε περίπου 400 συμμετοχές με την φανέλα των blancos. Θεωρείται δικαίως ο άνθρωπος που την γιγάντωσε, καθώς πριν την άφιξη του στην πρωτεύουσα της Ισπανίας, η Ρεάλ Μαδρίτης δεν ήταν καν η μεγάλη ομάδα της πόλης, αφού εκείνη την περίοδο μετρούσε 4 πρωταθλήματα Ισπανίας και η Atletico 6. 

Υπήρξε καθοριστικός παράγοντας στην κατάκτηση των 5 συνεχόμενων ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων (1955-1960), που μετέτρεψαν την Μαδρίτη σε μία από τις σημαντικότερες ομάδες στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο.

Ξεκίνησε την καριέρα του από την River Plate και μετά από ένα μικρό πέρασμα από την Hurakan, πήρε μεταγραφή το 1949 στην Millionarios της Κολομβίας. Το 1952, η ομάδα του έκανε μια περιοδεία στην Ευρώπη, στο πλαίσιο της οποίας αγωνίστηκε εναντίον της Ρεάλ Μαδρίτης. Ο Di Stefano ξεχώρισε με την απόδοση του, τραβώντας την προσοχή του τότε ανιχνευτή ταλέντων της Barça, του Pepe Samitier, αλλά και του προέδρου της Ρεάλ, Santiago Bernabeu, ο οποίος ήρθε σε προφορική συμφωνία με τον πρόεδρο των Κολομβιανών, για να τον αποκτήσει στο προσεχές μέλλον.

Ρεάλ Μαδρίτης και Millionarios είχαν καλές σχέσεις, λόγω και της φίλα προσκείμενης στάσης των προέδρων τους, στα καθεστώτα που κυβερνούσαν τότε την Ισπανία και την Κολομβία.

Η κατάσταση όμως ήταν περίπλοκη, καθώς τα δικαιώματα του παίκτη δεν ανήκαν μόνο στην Millionarios, αλλά και στην River Plate η οποία όταν τον πούλησε στην ομάδα της Κολομβίας, έβαλε έναν όρο στη μεταγραφή του, ο οποίος προέβλεπε πως 5 χρόνια μετά (δηλαδή το 1955) θα αποκτούσε ξανά ένα μέρος των δικαιωμάτων του. Η Millionarios δεν μπορούσε να τον πουλήσει νωρίτερα.

Με λίγα λόγια έπρεπε να συνηγορήσουν δύο ομάδες ώστε να βρεθεί στην Ευρώπη ο Di Stefano.

Αυτό προσπάθησε να εκμεταλλευτεί η Barça. Μετά από μήνες διαπραγματεύσεων, ο Καταλανός δικηγόρος Ramon Fargas, που είχε αναλάβει την υπόθεση για λογαριασμό των Καταλανών, ήρθε σε συμφωνία με την River Plate, παραγκωνίζοντας όμως την ομάδα που αγωνιζόταν ο Di Stefano και ανακοίνωσε περιχαρής στο φίλαθλο κοινό της Βαρκελώνης την μεγάλη μεταγραφή. 

Η Barça επιχείρησε να προσεγγίσει εκ των υστέρων και την Millionarios, χωρίς επιτυχία όμως, καθώς ο άνθρωπος στον οποίο ανέθεσε τις συζητήσεις, ο Juan Busquets, είχε κάκιστες σχέσεις με τη διοίκηση των Κολομβιανών.

Με την προτροπή του, ο Di Stefano, ενώ βρισκόταν με την Millionarios στη Βενεζουέλα, κυριολεκτικά το έσκασε και ταξίδεψε στην Βαρκελώνη, όπου παρουσιάστηκε μάλιστα με κάθε επισημότητα από τη Barça και αγωνίστηκε σε ορισμένους φιλικούς αγώνες.

O Di Stefano προπονείται μαζί με τον Kubala. Όχι με την λευκή φανέλα, αλλά με εκείνη της Barcelona.

Η FIFA ενέκρινε την μεταγραφή, ωστόσο η Millionarios κατήγγειλε την Barça στην ισπανική Ομοσπονδία ποδοσφαίρου. 

Ο Santiago Bernabeu, που ήταν άριστος  γνώστης του ποδοσφαίρου και εκτιμούσε τις ικανότητες του Di Stefano, ήθελε τον Αργεντινό στην ομάδα του και γνώριζε πως αν κατέληγε στη Βαρκελώνη, όπου ήδη από το 1950 βρισκόταν ο εκπληκτικός Ούγγρος Kubala, η Barça θα γινόταν πανίσχυρη. 

Ο Bernabeu, λοχαγός υπό τις διαταγές του Franco κατά τη διάρκεια του εμφυλίου και με ισχυρές διασυνδέσεις μέσα στην Ομοσπονδία, ανέλαβε δράση. Η καθεστωτική κυβέρνηση επέβαλε αιφνιδιαστικά νόμο, ο οποίος απέτρεπε την παρουσία αλλοδαπών ποδοσφαιριστών στο ισπανικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου. Αμέσως μετά, η Ομοσπονδία δέχθηκε να κάνει μια εξαίρεση για την περίπτωση του Di Stefano (που βρισκόταν ήδη στη Βαρκελώνη) υπό έναν όρο: Να αγωνιστεί τις σεζόν 1953-54 και 1954-55 στη Μαδρίτη και τις σεζόν 1955-56 και 1956-57 στη Barça.

Ο πρόεδρος των καταλανών, Marti Carreto και ο ομόλογος του, της Ρεάλ Μαδρίτης, Santiago Bernabeu, συμφώνησαν. Ωστόσο υπολόγιζαν χωρίς τον λαό της Καταλωνίας, που θεωρώντας την απόφαση σκανδαλώδη, βγήκε στους δρόμους της Βαρκελώνης για να διαμαρτυρηθεί, αναγκάζοντας τον Carreto να παραιτηθεί από την θέση του προέδρου. 

Το υπόλοιπο Δ/Σ, υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες, δέχθηκε να λάβει η Barça 4,4 εκατομμύρια πεσέτες ως αποζημίωση και έτσι ο Di Stefano παραχωρήθηκε στην Ρεάλ Μαδρίτης.

Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Η Ρεάλ Μαδρίτης θριάμβευσε στην Ευρώπη και παρόλο που η Barça με Kubala και Suarez πήρε 4 πρωταθλήματα στη δεκαετία του 1950 και έγινε η πρώτη ομάδα που κέρδισε την Μαδρίτη σε ευρωπαϊκή διοργάνωση (1961), έπρεπε να περιμένει σχεδόν 40 χρόνια (μέχρι το 1992) για να στεφθεί κι εκείνη πρωταθλήτρια Ευρώπης. 

Το όνειρο της δυναστείας που οραματίστηκε ο Samitier όταν πρωτοείδε αγωνιζόμενο τον Di Stefano, δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ.