Luis Figo Η λατρεία που έγινε μίσος

Δώδεκα χρόνια πέρασαν και με απογοήτευση διαπιστώνω ότι για περισσότερη από μισή ώρα παραμένω αμήχανος μπροστά στο πληκτρολόγιο μου, αδυνατώντας να ξεκινήσω να γράφω, λες και το μυαλό μου μαζί και τα δάχτυλα μου παραμένουν μουδιασμένα ακόμη από εκείνη την ζεστή καλοκαιριάτικη ημέρα του Ιουλίου του 2000.

Ήταν η ημέρα που ανακοινώθηκε ότι ο Luis Figo, ένας από τους σπουδαιότερους ποδοσφαιριστές της περασμένης δεκαετίας, μετακόμιζε από την Βαρκελώνη στην ομάδα της πρωτεύουσας της Ισπανίας, την Ρεάλ Μαδρίτης.

Είχε προηγηθεί το Euro του 2000. Ο Figo, Πορτογάλος στην καταγωγή, είχε πραγματοποιήσει πολύ καλές εμφανίσεις με τα χρώματα της εθνικής του ομάδας, φτάνοντας μέχρι τα ημιτελικά εκείνης της διοργάνωσης. Ήταν βέβαια ήδη διάσημος εξαιτίας των εξαιρετικών εμφανίσεων του με τα χρώματα της Barcelona.

Μεταγραφική εισήγηση του ιερού τοτέμ των Καταλανών, του Johan Cruyff, ο Figo μετακόμισε στην Βαρκελώνη από την Sporting Λισσαβώνας το καλοκαίρι του 1995 μετά από ένα πολύκροτο σίριαλ, καθώς πριν πει το ναι στην Barcelona είχε βρεθεί ένα βήμα από το Campionato. Ωστόσο η ταυτόχρονη συμφωνία του με δύο ιταλικές ομάδες (Juventus και Parma) ανάγκασαν την ιταλική ομοσπονδία να του απαγορεύσει την μετακίνηση στην Ιταλία για δύο χρόνια. Ο ίδιος τότε ορκιζόταν ότι επρόκειτο για παρεξήγηση, ήταν όμως -όπως εκ των υστέρων αποδείχθηκε- ένα προμήνυμα για το τι θα ακολουθούσε στο μέλλον.

Η πενταετής (1995-2000) παραμονή του στην Βαρκελώνη, συνοδεύτηκε κατά κοινή ομολογία από τις καλύτερες εμφανίσεις της καριέρας του. Ταχύς, με εξαιρετική ντρίπλα, εκπληκτικές σέντρες, χρησιμοποιώντας εξίσου καλά και τα δύο πόδια και με σπουδαία ικανότητα και στο σκοράρισμα, γρήγορα έγινε το αγαπημένο παιδί των Καταλανών. Οι τρομερές βαθιές μπαλιές του Pep Guardiola ήταν βούτυρο στο ψωμί του χαρισματικού Πορτογάλου, ο οποίος κατέκτησε με την Barca, μεταξύ άλλων, δύο πρωταθλήματα Ισπανίας και ένα κύπελλο UEFA, φθάνοντας μάλιστα στο σημείο να φορέσει και το περιβραχιόνιο του αρχηγού.

Το καλοκαίρι του 2000 όμως, οι εκλογές για την ανάδειξη νέου προέδρου στην Ρεάλ Μαδρίτης έμελλε να αλλάξουν τον ρου της σχέσης του Figo με την Barcelona. Ο υποψήφιος για την προεδρία της Μαδρίτης (και νυν πρόεδρος της) Florentino Perez, στην προεκλογική εκστρατεία του ορκιζόταν ότι είχε στα χέρια του προσύμφωνο υπογεγραμμένο από τον ίδιο τον Figo, το οποίο έλεγε πως αν ο Perez κέρδιζε τις εκλογές το αγαπημένο παιδί της Βαρκελώνης, θα γινόταν κάτοικος Μαδρίτης.  Πολλοί μίλησαν τότε για μπλόφα. Ο Figo είχε συμβόλαιο με την Barcelona και ρήτρα αποδέσμευσης που άγγιζε τα 50.000.000€. Επιπρόσθετα, όντας ήρωας στην Βαρκελώνη, πως θα τολμούσε να μεταπηδήσει στο αντίπαλο στρατόπεδο;

Ήταν έτσι όμως; Επρόκειτο πράγματι για μπλόφα; Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Στα μέσα Ιουνίου του 2000 ο Figo επικοινωνεί τηλεφωνικά με τον πρόεδρο της Barcelona, τον Josep Lluis Nunez. Του ανακοινώνει ότι έχουν φθάσει στον ατζέντη του (Jose Veiga) προτάσεις από άλλες ομάδες, που είναι διατεθειμένες να πληρώσουν την ρήτρα αποδέσμευσης του Πορτογάλου. Ο Figo ρωτάει τον Nunez αν η διοίκηση προτίθεται να του κάνει αναπροσαρμογή συμβολαίου. Ο Nunez απαντά οργισμένος: «Αν σου δίνουν περισσότερα λεφτά, μπράβο σου, κάνε ότι νομίζεις» και του κλείνει το τηλέφωνο.

Λίγες ημέρες αργότερα ο Jose Veiga και ο Futre που έπαιξε τον ρόλο του διαμεσολαβητή, συναντιούνται με τον Florentino Perez. Υπογράφουν ιδιωτικό συμφωνητικό. Αν ο Perez κερδίσει τις εκλογές ο Luis Figo θα ντυθεί στα λευκά. Λαμβάνει μάλιστα ως πριμ για την υπογραφή του συμφωνητικού περίπου 2.000.000€. Στην ίδια συμφωνία προβλέπεται ότι αν τελικά αλλάξει γνώμη, θα είναι υποχρεωμένος να καταβάλλει στον Perez ένα πολύ μεγάλο ποσό ως αποζημίωση. 

Στο μεταξύ στην Βαρκελώνη ο κόσμος ανησυχεί καθώς οι φήμες δίνουν και παίρνουν. Όταν ο Veiga επιβεβαιώνει την συμφωνία, ο Figo αρνείται κατηγορηματικά και χαρακτηρίζει τον Perez ψεύτη και φαντασιόπληκτο. Ενώ απολαμβάνει τις διακοπές του μετά το τέλος του Euro στην Σαρδηνία, δίνει συνέντευξη στην καταλανική Sport στις 9 Ιουλίου, καθησυχάζοντας τους φίλους της Barca. Δηλώνει: «Θέλω να διαβεβαιώσω τους φιλάθλους της Barcelona ότι ο Luis Figo, με όλη την βεβαιότητα του κόσμου, θα βρίσκεται στις 24 Ιουλίου στην Βαρκελώνη, για να ξεκινήσει προετοιμασία με την ομάδα.» Στις επίμονες ερωτήσεις του δημοσιογράφου για το επίμαχο προσύμφωνο απαντά: «Δεν είμαι τόσο τρελός για να κάνω κάτι τέτοιο. Δεν έχω υπογράψει προσύμφωνο με κανέναν υποψήφιο πρόεδρο της Μαδρίτης» Επικοινωνεί επίσης με τους Guardiola και Luis Enrique και τους ζητάει να καθησυχάσουν την ομάδα. 

Την ίδια περίοδο στην Barcelona διενεργούνται προεδρικές εκλογές. Ο Gaspart αναλαμβάνει τα ηνία και βρίσκεται αντιμέτωπος με μια τρομακτική πρώτη κρίση. Τηλεφωνεί ο ίδιος στον Figo. Μαθαίνει για το προσύμφωνο και την ρήτρα αποζημίωσης και του αντιπροτείνει αύξηση αποδοχών. Η πλευρά του ποδοσφαιριστή ισχυρίζεται ότι τα πράγματα έγιναν εκ διαμέτρου αντίθετα, οτι δηλαδή ο ίδιος ο Πορτογάλος προσπάθησε να πείσει τον Gaspart να καταβάλλει το πόσο του προσυμφώνου στον Perez, ώστε να ακυρωθεί η συμφωνία, υπερθεματίζοντας ότι ο ατζέντης του λειτούργησε αυτοβούλως. Είναι όμως ήδη αργά. Ο Perez έχει εκλεγεί πανηγυρικά πρόεδρος της Ρεάλ Μαδρίτης, πληρώνει στους blaugrana την ρήτρα των 50.000.000€ και ειρωνικά στις 24 Ιουλίου 2000, την ημέρα που ο Figo ορκιζόταν ότι θα βρίσκεται στην Βαρκελώνη για να ξεκινήσει προετοιμασία με την Barcelona, παρουσιάζεται με την λευκή φανέλα της Μαδρίτης!

Μία μόλις ημέρα νωρίτερα, στις 23 Ιουλίου, ο Gaspart είχε συναντηθεί μαζί του. Με την λήξη της συνάντησης τους, κάλεσε τα ΜΜΕ και τους ανακοίνωσε περιχαρής ότι «ο Figo έχει δύο στόχους: να γίνει πιο πλούσιος και να παραμείνει εδώ» Ήταν μόνο η πρώτη από μια σειρά ιστορικών γκαφών του, που έμελλε να μείνουν στην ιστορία. Ο ίδιος αργότερα εξηγούσε ότι για να παρέμενε ο Figo, ο σύλλογος θα έπρεπε να πληρώσει μια ρήτρα που ισοδυναμούσε με τα χρήματα μιας ακριβής μεταγραφής, αγοράζοντας ξανά ουσιαστικά, έναν δικό της παίκτη! 

Και συμπλήρωνε: «Το πρόβλημα δεν ήταν μόνο το υπέρογκο ποσό. Αν πλήρωνα την ρήτρα, τότε ο Perez, που στο μεταξύ είχε δηλώσει στον κόσμο της Ρεάλ Μαδρίτης, πως αν η μεταγραφή χαλούσε δεσμευόταν να τους πληρώσει ο ίδιος τα εισιτήρια όλης της χρονιάς, θα το έκανε με τα χρήματα που θα του δίναμε εμείς. Θα πλήρωνα εγώ το εισιτήριο στους οπαδούς της Ρεάλ; Ποτέ. Καλύτερα να πέθαινα!» 

Η κακόγουστη φάρσα λοιπόν αποδεικνύεται σκληρή πραγματικότητα και οι -ούτως ή άλλως- κάκιστες σχέσεις της Barcelona με την Ρεάλ Μαδρίτης, γίνονται ακόμη χειρότερες. Η Καστίλη πανηγυρίζει ηδονικά για την αρπαγή του αντίπαλου τοτέμ, ενώ η Βαρκελώνη βράζει από την προδοσία, που σε αυτή την περίπτωση έχει ξεφύγει από τα αθλητικά κλισέ και προσεγγίζει την πραγματική ζωή.

Η επιστροφή του Figo στη Βαρκελώνη, με τη φανέλα της Ρεάλ Μαδρίτης λίγο καιρό μετά, ήταν μια ημέρα που κανένας ποδοσφαιρόφιλος δεν θα ξεχάσει. Προσπερνώντας τα μπουκάλια JB που προσγειώθηκαν στο χορτάρι του Camp Nou, μια εικόνα έχει μείνει χαραγμένη στη μνήμη μου: Την ώρα που οι δυο ομάδες παρατάχθηκαν για τις καθιερωμένες χειραψίες οι αποδοκιμασίες των Καταλανών ήταν τόσο έντονες, που ανάγκασαν τον Figo να βάλει τα δάχτυλα των χεριών του στα αυτιά του, για να μην ακούει. Ήταν μια κίνηση, είμαι βέβαιος, όχι ειρωνική αλλά άκρως αυθόρμητη.

Η επιστροφή στο Camp Nou

Η θητεία του στην Ρεάλ Μαδρίτης, μπορεί να κριθεί εκ των υστέρων επιτυχημένη, ωστόσο η Μαδρίτη ποτέ δεν τον αγάπησε όπως η Βαρκελώνη. Έμοιαζε με στρατιώτη που προδίδει την χώρα του εν καιρώ πολέμου. Ο εχθρός εκτιμά τις πληροφορίες, όχι όμως και τον ίδιο τον πληροφοριοδότη.

Εν έτη 2012 ο Figo έχει πλέον αποσυρθεί από την ενεργό δράση μετά από μια επιτυχημένη καριέρα τόσο στην Μαδρίτη, όσο και μετέπειτα στην ιταλική Inter. Ο ίδιος σήμερα δεν νοιώθει ότι έχει να απολογηθεί για εκείνο το καλοκαίρι του 2000. «Δεν έφυγα από την Barcelona για τα λεφτά. Ήταν περισσότερο θέμα σεβασμού και εκτίμησης που δεν μου έδειξε τότε η διοίκηση. Δεν έχω να μετανιώσω για κάτι. Παραδέχομαι ότι έκανα κάποια λάθη στην διάρκεια εκείνης της διαδικασίας (σ.σ. αναφέρεται προφανώς στο προσύμφωνο του με τον Perez και στις δηλώσεις που είχε κάνει στην Sport) αλλά πήρα τη σωστή απόφαση. Στην Μαδρίτη κέρδισα τίτλους.»    

Μεγάλος παίκτης λοιπόν ή μεγάλος προδότης; Εξαρτάται από ποια πλευρά το προσεγγίζεις. Στο άκουσμα του ονόματος του σήμερα και ενώ τα χρόνια έχουν περάσει, το πρώτο πράγμα που θυμάται κανείς, μάλλον είναι η απόφαση που πήρε το καλοκαίρι του 2000 και όχι τα σπουδαία εντός γηπέδου, επιτεύγματα του. Μεγάλος παίκτης σίγουρα, αλλά για πολλούς, τελικά μεγαλύτερος ως προδότης.