Ένα ωραίο clasico

Η Μπάρσα στους 4 του Copa Del Rey (με Iniesta και Alexis λαβωμένους μετά την χθεσινή μάχη), η Μαδρίτη εκτός κυπέλλου, αλλά με ανεβασμένη ψυχολογία, μετά την ομολογουμένως πολύ καλή εμφάνιση της. Νεύρα, αμφισβητούμενες αποφάσεις, συμπεριφορές παικτών και προπονητών. Μήπως ξεχνάμε κάτι βασικό;

    

Η 25 Ιανουαρίου 2012 θα μείνει στην ιστορία (σε ότι τουλάχιστον με αφορά) ως μια ημέρα που παρακολουθήσαμε ένα εξαιρετικό clasico, από αυτά που είχα καιρό είναι αλήθεια να απολαύσω. Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι. Η Μαδρίτη μπορεί να ήταν τελείως διαφορετική σε σχέση με τον πρώτο αγώνα στο Bernabeu επειδή δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά, επειδή η Μπάρσα αρχικά μπήκε χαλαρά στον αγώνα και εν συνεχεία επαναπαύτηκε από το 2-0 που διαμορφώθηκε με την λήξη του 1^ου ημιχρόνου, αλλά η ουσία είναι πως ήταν πραγματικά καλή.

Ναι, υπήρχαν πάλι σκληρά μαρκαρίσματα, υπήρχε γκρίνια, αδικαιολόγητη η παρουσία (η μή τιμωρία καλύτερα) του Pepe (είναι αδιαμφισβήτητο πλέον ότι είναι γραφικός) ωστόσο ήταν ένας αγώνας που τα είχε όλα. Πολλά γκολ, συγκινήσεις, ωραίο ποδόσφαιρο, εναλλαγή συναισθημάτων, όλα όσα δηλαδή μπορεί να προσδοκά κανείς, παρακολουθώντας έναν τέτοιο αγώνα.

Βέβαια, αν στην Μαδρίτη επιθυμούν να παρουσιάσουν τον χθεσινό αποκλεισμό της ομάδας τους, ως τέλος εποχής της Μπάρσα, τότε κακό του κεφαλιού τους. Έχει να φάει πολλά ψωμιά ακόμη η ομάδα του Pep μέχρι να πει τετέλεσται. Η προσπάθεια του Mourinho να πείσει τον ποδοσφαιρικό κόσμο ότι η ομάδα του αισθάνεται ηθική νικήτρια, είναι επιεικώς αστεία, καθώς κάποιος θα πρέπει να του εξηγήσει, ότι η Μαδρίτη έχει στηρίξει την διαχρονική υστεροφημία της, στην κατάκτηση τίτλων. Ένας οπαδός της Ρεάλ Μαδρίτης, όταν θα μιλήσει για την ομάδα του, δεν θα καγχάσει ενθυμούμενος πότε η ομάδα του έπαιξε σπουδαίο ποδόσφαιρο, αλλά θα αρχίσει να απαριθμεί πόσα ευρωπαϊκά κύπελλα ή πρωταθλήματα Ισπανίας έχει κατακτήσει. Σε αντίθεση με την ψυχολογία ενός μπλαουγκράνα οπαδού, που ζει για το όμορφο ποδόσφαιρο.

Στη Βαρκελώνη πάλι, εντυπωσιακό είναι το γεγονός πως σε 5 αναμετρήσεις φέτος απέναντι στον αιώνιο αντίπαλο, η Μπάρσα δεν έχει ηττηθεί ωστόσο δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι η ομάδα βρίσκεται 5 βαθμούς πίσω από τους Μαδριλένους στην κούρσα για την κατάκτηση του πρωταθλήματος, ενώ και τα προβλήματα τραυματισμών δεν λένε να αφήσουν σε ησυχία τον Guardiola. Τα μέτωπα παραμένουν τρία (πρωτάθλημα, κύπελλο, Champions League) ωστόσο οι λύσεις (λόγω τραυματισμών)  λιγοστεύουν και εφησυχασμοί όπως αυτόν που επέδειξε (αν επέδειξε) χθες η ομάδα είναι ΑΠΑΓΟΡΕΥΤΙΚΟΙ.

Όσο για τις διαμαρτυρίες περί διαιτησίας, οι οποίες δεν λένε να τελειώσουν, να θυμίσω ότι πρόκειται για διαχρονικό “προνόμιο” αυτών των αγώνων. Ας δεχθούμε (οι φίλοι της Μπάρσα) ότι η Μαδρίτη όσον αφορά τα αθλητικά προσόντα των παικτών της, υπερτερεί σε δύναμη και είναι λογικό τα μαρκαρίσματα των παικτών της να είναι πιο δυναμικά, από τα αντίστοιχα των Καταλανών, συνυπολογίζοντας και την υστέρηση της σε ομοιογένεια και ταλέντο.

Ας καταλάβουν όμως επιτέλους και οι παίκτες της Μαδρίτης, ότι είναι άλλο πράγμα ο δυναμισμός και άλλο η βαναυσότητα, με την οποία πολλές φορές αντιμετωπίζουν τους παίκτες της Μπάρσα, οι οποίοι σε τελική ανάλυση, είναι συνάδελφοι τους. Υπήρξε και περίοδος στο παρελθόν, που η Μπαρσελόνα υστερούσε σε τεχνικό επίπεδο σε σχέση με τους blancos, ποτέ όμως δεν επέδειξε αντιαθλητικές συμπεριφορές, σαν αυτές που επιδεικνύουν ο Pepe, ο Coentrao, ο Ramos και ο Arbeloa κατά κύριο λόγο τα τελευταία χρόνια υπό την ανοχή, (για να μην πω επιβράβευση) του κόσμου, των ΜΜΕ και του προπονητικού επιτελείου της Μαδρίτης.

Τέλος, προσωπικά και με κάθε σεβασμό σε αντίθετες απόψεις, πιστεύω ότι διάλογοι μεταξύ παικτών - προπονητών - διαιτητών που λαμβάνουν χώρα σε φυσούνες και αποδυτήρια, πρέπει να μένουν στα αποδυτήρια. Είναι και οι ποδοσφαιριστές άνθρωποι με ελαττώματα και αδυναμίες, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για πρωταθλητές που αρρωσταίνουν όταν χάνουν και στερούνται της δυνατότητας να ηρεμήσουν πρώτα και να δράσουν μετά, καθώς βρίσκονται στην καρδιά των γεγονότων. Βέβαια υπάρχει και ο αντίλογος που λέει ότι εκεί φαίνεται ο χαρακτήρας του ανδρός. O Puyol μάλλον θα συμφωνούσε με το τελευταίο.