Oh Captain my Captain! (Ωδή Στον Carles Puyol)

Το κείμενο αυτό , το έγραψα στις 8 Αυγούστου 2011. Ήταν ένα από τα πρώτα μου κείμενα στο barcelonismo.gr. Δεν θα είναι αυτό το αφιέρωμα των balacticos στον μεγάλο Puyol. Θα ακολουθήσει άλλο, λεπτομερές, στο προσεχές μέλλον. Ωστόσο, είναι ένα κομμάτι που (πιστεύω ότι) αξίζει να έχει τον χώρο του σε αυτό το blog. 

Δεν υπάρχει λόγος να αναφερθώ στο βιογραφικό του. Άλλωστε, τον Carles Puyol, δεν τον γέννησε μάνα. Τον γέννησε η estelada,η σημαία της ανεξαρτησίας της Καταλονίας. Τη χρονιά που η Barcelona γιόρταζε τα εκατοστά της γενέθλια (1999), γιόρτασε και την “γέννηση” του αρχηγού της. Υπήρξαν μεγάλοι αρχηγοί στην Βαρκελώνη και πριν το ντεμπούτο του Puyol, θα υπάρξουν και μετά από αυτόν, δεν χωρά αμφιβολία. Ποτέ όμως κανένας δεν θα είναι σαν τον Carles.

Όταν ο Luis Van Gaal, ο άνθρωπος που τον προώθησε στην πρώτη ομάδα, τον ρώτησε « Μα καλά, δεν σου φτάνουν τα λεφτά που παίρνεις για να κουρευτείς;» ο Puyol δεν απάντησε. Παρέμεινε σιωπηλός. Ο Ολλανδός προπονητής δεν ήξερε ότι, ως άλλος Σαμψών, αν ο Carles έκοβε τα μαλλιά του θα έχανε και τη δύναμη του. Ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά στην ποδοσφαιρική ζωή του, που ο Capita ευτυχώς θα παράκουγε σε οδηγίες του προπονητή. Οι μυθικές μπούκλες του, έγιναν σύμβολο ασφάλειας, δύναμης και  αποφασιστικότητας  για την Barca και ο χειρότερος εφιάλτης συνάμα των αντίπαλων επιθετικών που ένοιωθαν την αύρα τους να τους μαστιγώνει, κάθε φορά που αντιμετώπιζαν την Barcelona και έβλεπαν τον Puyol, σε πολλές προσπάθειες τους, να πέφτει δύο φορές για τάκλιν στην ίδια φάση. Κεφάλι, χέρια, πόδια …δόντια, όλα τα μέλη του σώματος του, ταγμένα σε έναν σκοπό: την υπεράσπιση της Καταλανικής εστίας.

Την τελευταία δεκαετία, η Barca βρήκε απέναντι της πολλούς και μεγάλους επιθετικούς. Όλοι τους όμως πέρασαν από την “στάση Puyol” βλέποντας φιλόδοξες και βιρτουόζικες ενέργειες τους να σταματούν στον τοίχο που ύψωνε ο Carles μπροστά από την εστία του Valdes. Με ότι σύστημα και να παρατάσσεται η ομάδα στο γήπεδο όλα αυτά τα χρόνια, με τέσσερις, τρεις, δύο αμυντικούς, λίγη σημασία έχει, όταν ο αρχηγός  είναι παρών. Επεμβάσεις και αναχαιτίσεις στο κέντρο του γηπέδου, στις πλάγιες γραμμές, πάνω στην γραμμή της εστίας, αποτελούν την ρουτίνα του. Όταν δε, λείπει (όπως συμβαίνει τον τελευταίο καιρό) η παρουσία του είναι ακόμη πιο έντονη. Σε κάθε χαμένη κεφαλιά, σε κάθε χαμένη προσωπική μονομαχία,..

Αν η αυτοθυσία έχει ένα συνώνυμο, αυτό λέγεται Carles Puyol. Δυναμικός, αλλά ποτέ αντιαθλητικός, σκληρός, αλλά ποτέ βρώμικος, δεν βρέθηκε ακόμα αντίπαλος να παραπονεθεί για τον τρόπο με τον οποίο τον αντιμετώπισε. Μετά απο σχεδόν 500 συμμετοχές με την blaugrana φανέλα, οι κόκκινες κάρτες που έχει δεχτεί, φτάνουν δε φτάνουν τις αντίστοιχες που δέχεται ο Pepe σε ένα δίμηνο..

Άτεχνος; Φυσικά και δεν είναι. Η τεχνική του κατάρτιση είναι άριστη, αδύνατο όμως να αναδειχτεί σε μια ομάδα όπως η Barca, όπου μέχρι και οι ..κώνοι της προπόνησης, ξέρουν μπάλα.. Άλλωστε δεν τον ενδιαφέρουν κιόλας τέτοια πράγματα. Αυτός, ο αρχιστράτηγος εντός γηπέδου, συμπεριφέρεται σαν απλός στρατιώτης. Πως να φερθούν διαφορετικά οι δαντελένιοι συμπαίκτες του;

Αν ο Αλέξανδρος Δουμάς ζούσε, θα ήταν περήφανος , αφού με μπροστάρη τον Puyol,  το “ένας για όλους και όλοι για ένα” έχει βρει άριστη εφαρμογή σε αυτή την ομάδα. Ίσως γι’αυτό και ο Zlatan δεν έγινε ποτέ του σωματοφύλακας. Όταν τα παιδιά του barcelonismo, μου παραχώρησαν αυτήν εδώ τη γωνιά, για να μπορώ να μοιράζω μαζί σας, τις σκέψεις μου και το πάθος μου για την Barca, ποιόν άλλο τίτλο θα μπορούσα να βρώ εκτός από το El Capita;

Δεν ξέρω αν ο λόγος μου σε αυτό το άρθρο είναι συγκροτημένος. Να με συμπαθάτε, αλλά δεν ξέρω αν με ενδιαφέρει κιόλας! Άλλωστε δεν πρόκειται για άρθρο. Περισσότερο πρόκειται για κατάθεση ψυχής-συναισθημάτων, αφιερωμένη στον μεγαλύτερο, εμβληματικότερο αρχηγό που είχε ποτέ η Barcelona, τον Carles Puyol. 

(αρχική δημοσίευση: 8 Αυγούστου 2011)