Η Barca παρέδωσε το σκήπτρο της πρωταθλήτριας

Είναι αλήθεια ότι εδώ και μια τετραετία είχαμε σχεδόν ξεχάσει πως είναι να χάνεις από τον αιώνιο αντίπαλο και μάλιστα μέσα στην έδρα σου. Δικαιολογείται λοιπόν εν μέρει η όποια αμηχανία και το σχετικό μούδιασμα, αλλά έως εκεί.

Είναι γεγονός ότι η ίδια η Barca δείχνει κάπως αμήχανη και περισσότερο θα έλεγα κουρασμένη, κάτι που όμως αιτιολογείται με την κοινή λογική και έχει εξηγηθεί πολλάκις. Δεν χρήζει δα και επιστημονικής ανάλυσης. Τραυματισμοί, αμφιλεγόμενη προετοιμασία, κυκεώνας αμέτρητων αγώνων για παίκτες κλειδιά που παρουσιάζονται αφυδατωμένοι στην τελική ευθεία της αγωνιστικής περιόδου, υπήρξαν εκτιμώ καθοριστικοί παράγοντες για την απώλεια του φετινού τίτλου στην Primera Division. Τα αναφέρω μόνο για να μην παρεξηγηθώ ως αιθεροβάμων ή εκτός πραγματικότητας, καθώς αυτό που για μένα έχει την μεγαλύτερη αξία είναι αυτό στο οποίο ευθύς αμέσως θα αναφερθώ:

Αυτή η ομάδα με όσα πέτυχε τα τελευταία χρόνια, έφθασε στο σημείο να ανταγωνίζεται τον ίδιο της τον εαυτό, που αποδεικνύεται τελικά πως είναι και ο πιο σκληρός της αντίπαλος. Πόσο πιο ψηλά να φθάσει; Πόσο καλύτερα να αγωνιστεί; Σκληρός αντίπαλος βέβαια, ήταν σήμερα και η Ρεάλ Μαδρίτης, ένα άλλο σύνολο ανθρώπων που αγωνίζεται και εκείνο για να φτάσει στην κορυφή, με τον δικό του βέβαια (όχι απαραίτητα αθέμιτο) τρόπο. Και η αλήθεια είναι ότι η Μαδρίτη απόψε ήταν καλύτερη.

Δεν είναι δυνατόν να είσαι πάντα ο τελικός νικητής. Άλλωστε όσοι στηρίζουμε την Barca, διαχρονικά δεν είχαμε ποτέ την ανάγκη να υπογράφουμε συμβόλαια με τους τίτλους, παρά μόνο μια υπεραιωνόβια συμφωνία καρδιάς, αγάπης, αφοσίωσης και στήριξης σε όλο όσα πρεσβεύει αυτός ο σύλλογος.

Σε ότι με αφορά, το μόνο που με ενδιαφέρει αυτή την στιγμή, μετά και την σημερινή ήττα, δεν είναι ούτε να περάσουμε στον τελικό του Champions League, ούτε να κατακτήσουμε το Copa Del Rey, ούτε να ασχολούμαι με μικρότητες όπως το αν ο Pep έχει πρόβλημα με τον Pique ή ό,τι άλλο σενάριο επιστημονικής φαντασίας μπορεί να ακούσουμε.

Το μόνο που ταπεινά εκτιμώ ότι έχει σημασία, είναι να δούμε τα κεφάλια των παικτών ψηλά, τα βλέμματα τους να μην είναι σκυθρωπά και να συνεχίσουν να χαίρονται και να απολαμβάνουν πρώτα αυτοί και μετά εμείς, το ποδόσφαιρο. Αυτό θα είναι το σημαντικότερο, καθώς όσοι πιστεύουν ότι αυτή η ομάδα δεν θα έχει συνέχεια, ή δεν μπορεί να προσφέρει πια παραστάσεις υψηλού επιπέδου, θα διαψευστούν πανηγυρικά. Αρκεί, να βρεθεί ξανά η χαρά του παιχνιδιού, η δημιουργία, οι αυτοματισμοί, οι νέες ιδέες. Αυτά δηλαδή, που φέτος μοιάζουν να έχουν στερέψει στην Pep team.