Το Mundial Της Ντροπής

Η 1^η Ιουνίου 1978 ήταν η εναρκτήρια ημέρα του Mundial που διεξαγόταν στην Αργεντινή η οποία βρισκόταν υπό την αιμοσταγή δικτατορία του Jorge Videla. Ο πρόεδρος της FIFA Joao Havelange που διατηρούσε φιλικές σχέσεις με τον Videla, έκρινε ότι δεν υπήρχε λόγος να αλλάξει ο τόπος διεξαγωγής, ως ελάχιστη ένδειξη διαμαρτυρίας για όσα δραματικά συνέβαιναν τότε στην πατρίδα του Maradona και του Messi. 

«Αυτό θα είναι ένα Mundial αρμονίας και φιλίας» υποσχόταν υποκριτικά ο δικτάτορας στην πρεμιέρα της διοργάνωσης, έχοντας στο πλευρό του τον υπουργό εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών, τον διαβόητο Henry Kissinger. Εκείνο το παγκόσμιο κύπελλο όμως, το τελευταίο με 16 ομάδες, έμελλε να εξελιχθεί σε φαρσοκωμωδία.

Ο σπουδαίος Γερμανός τερματοφύλακας Sepp Maier αποφάσισε να απέχει λόγω του καθεστώτος υπό την αιγίδα του οποίου θα διεξαγόταν το Mundial. Ο ιπτάμενος Ολλανδός Johan Cruyff έλειπε επίσης λόγω της υπόθεσης απαγωγής που στο μεταξύ είχε βιώσει η οικογένεια του. 

Η οικοδέσποινα Αργεντινή θα διεκδικούσε τη συμμετοχή της σε τελικό μετά από 48 ολόκληρα χρόνια. Ο Cesar Luis Menotti άφησε εκτός αποστολής της albiceleste τον 17χρονο Maradona  και ο αρχηγός της εθνικής Αργεντινής Jorge Carrascosa αποχώρησε για λόγους αρχής. Παρ' όλα αυτά η παρουσία των Mario Kempes, Daniell Passarella και Osvaldo Ardiles άφηνε πολλές υποσχέσεις.   

Ο Αργεντινός επιθετικός Leopoldo Luque που αγωνίστηκε σε εκείνη την διοργάνωση, χρόνια αργότερα έλεγε: 

«Ο κόσμος έμοιαζε να έχει ξεχάσει την φτώχεια και τις στερήσεις. Έτρεχαν πίσω από το λεωφορείο της ομάδας, ούρλιαζαν και προσεύχονταν για μας, κρατώντας κομποσκοίνια στα χέρια τους. Έβλεπες στα μάτια τους πόσα σήμαινε γι’ αυτούς να κατακτήσουμε το τρόπαιο. Πως μπορούσαμε να τους απογοητεύσουμε;»

Ο Luque συνεχίζει: 

«Μετά τον αγώνα με την Ουγγαρία, ένας από τους στρατιωτικούς ακόλουθους του Videla, με προειδοποίησε ότι η ομάδα μας θα μπορούσε να μετατραπεί σε έναν σωρό από μαύρες πλαστικές σακούλες. Το έλεγε χαμογελώντας, αλλά δεν είχα κανέναν λόγο να πιστέψω ότι αστειεύεται. Δυο μέρες νωρίτερα ένας καλός φίλος του αδερφού μου εξαφανίστηκε. Τον βρήκαν νεκρό με σκυρόδεμα στα πόδια. Το καθεστώς τότε συνήθιζε να τακτοποιεί τους αντιρρησίες με αυτόν τον τρόπο ή πετώντας τους από αεροπλάνα στην θάλασσα. Αν εμείς χάναμε το τρόπαιο, τι θα γινόταν;» 

Ήταν λοιπόν ξεκάθαρο. Η Αργεντινή έπρεπε να κερδίσει εκείνο το τρόπαιο πάση θυσία. Αμφεταμίνες και άλλες ουσίες, περίσσευαν στα αποδυτήρια της Albiceleste. Ήταν τέτοια η επίδραση των φαρμάκων, που τα ουρλιαχτά των παικτών ακουγόταν μέχρι τον αγωνιστικό χώρο. 

Αξιωματούχος της FIFA που προχώρησε σε δειγματοληπτικούς ελέγχους αθλητών, έμεινε εμβρόντητος καθώς τα αποτελέσματα έδειξαν ότι ένας παίκτης ήταν… έγκυος.

Το παιδί (ονόματι Okambo) που ήταν υπεύθυνο να μεταφέρει τα νερά της ομάδας, είχε καθοριστικό ρόλο στο κουκούλωμα του ντοπαρίσματος των ποδοσφαιριστών, όντας επιφορτισμένο να μεταφέρει τα δείγματα των ούρων στα μικροβιολογικά εργαστήρια.

Επιστρέφοντας στα αγωνιστικά, αξίζει να αναφέρουμε ότι τότε το σύστημα διεξαγωγής δεν έμοιαζε καθόλου με αυτό που σήμερα γνωρίζουμε. Μετά την πρώτη φάση της διοργάνωσης, συγκροτούνταν δύο όμιλοι των τεσσάρων ομάδων. Ο πρώτος κάθε ομίλου έπαιρνε την πρόκριση για τον τελικό. 

Στον έναν όμιλο λοιπόν εκείνης της διοργάνωσης, συμμετείχε η Ολλανδία (φιναλίστ του προηγούμενου παγκοσμίου κυπέλλου, χωρίς τον Cruyff αλλά με πολλούς σπουδαίους παίκτες στη σύνθεση της) η Ιταλία, η παγκόσμια πρωταθλήτρια Δυτική Γερμανία και η Αυστρία. Στον άλλο βρισκόταν η διοργανώτρια Αργεντινή, η Βραζιλία, το Περού και η Πολωνία.

Η Ολλανδία κατάφερε να πάρει την πρόκριση για τον τελικό και περίμενε να μάθει τον αντίπαλο της. Στον όμιλο της Αργεντινής, η albiceleste κέρδισε την Πολωνία, οι Βραζιλιάνοι το Περού και μετά από ένα απογοητευτικό 0-0 στον μεταξύ τους αγώνα, όλα θα κρινόταν την τελευταία αγωνιστική. Η Βραζιλία έπαιζε με την Πολωνία και η Αργεντινή με το Περού. Αν κέρδιζαν και οι δύο θα ισοβαθμούσαν και έτσι στον τελικό θα προκρινόταν η ομάδα που θα είχε την καλύτερη διαφορά γκολ.

Για λόγους που ακόμη παραμένουν αδιευκρίνιστοι, αντί οι δύο αγώνες να ξεκινήσουν την ίδια ώρα, η Αργεντινή αγωνίστηκε 3 ολόκληρες ώρες μετά την Βραζιλία που στο μεταξύ είχε κερδίσει τους Πολωνούς με 3-1. Έτσι οι Αργεντινοί ήξεραν ότι θα χρειαζόταν έξι γκολ για να είναι εκείνοι στον τελικό. Η αναμέτρηση με το Περού εξελίχθηκε σε παρωδία. 

Το σκορ στο ημίχρονο ήταν 2-0. Άλλα 4 γκολ στο δεύτερο μέρος και η παράσταση έλαβε τέλος. Ο τερματοφύλακας του Περού, Ramon Quiroga, με καταγωγή από την Αργεντινή κατηγορήθηκε για μειωμένη απόδοση, κάτι που φυσικά ο ίδιος αρνήθηκε κατηγορηματικά.  

Η Ολλανδία χωρίς τον Cruyff, πάλεψε γενναία στον τελικό και έχασε τελικά στην παράταση με 3-1. Τα δυο από τα τρία γκολ των αργεντινών σημειώθηκαν από τον Mario Kempes. Τον χαρισματικό μεσοεπιθετικό που αναδείχθηκε και πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης. 

Και η αλήθεια είναι ότι πέραν των όσων αναφέραμε, η Αργεντινή ήταν τότε μια πραγματικά πολύ καλή ομάδα. Με τον Cesar Menotti στην άκρη του πάγκου, τον σπουδαίο Daniel Passarella να δεσπόζει στην άμυνα και τον Kempes, έναν ποιητή της μπάλας στην επίθεση, η μοίρα τα έφερε έτσι, ώστε να μείνει στην ιστορία για τους λάθους λόγους. 

Όσο για την Ολλανδία, μπορεί να έχανε για δεύτερο σερί mundial σε τελικό, ωστόσο κανείς δεν μπορούσε να την ψέξει. Πάλεψε με θάρρος και κόντρα σε όλα και έχασε τελικά στις λεπτομέρειες.

Η Αργεντινή στέφθηκε τελικά παγκόσμια πρωταθλήτρια για πρώτη φορά στην ιστορία της. Και είναι κρίμα που εκείνη η σπουδαία ομάδα, πήρε το τρόπαιο του πρωταθλητή στα χέρια της, από τον δικτάτορα Videla. 

Ο Luque κάνοντας έναν απολογισμό για εκείνη την διοργάνωση, λέει: 

«Με αυτά που γνωρίζω, δεν μπορώ να πω ότι είμαι υπερήφανος για εκείνη την διοργάνωση. Τότε όμως δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω τι γινόταν. Σχεδόν κανείς μας δεν είχε καταλάβει. Απλά παίζαμε ποδόσφαιρο. Δεν έπρεπε τελικά να αγωνιστούμε ποτέ σε εκείνο το παγκόσμιο κύπελλο. Ποτέ…»

Το Mundial του 1978, δεν ήταν δυστυχώς το Mundial της Αργεντινής, αλλά του Jorge Videla. Όπως και το αντίστοιχο του 1934 δεν ήταν της Ιταλίας, αλλά του Benito Mussolini. Έτσι συμβαίνει όταν απολυταρχικά καθεστώτα απλώνουν τα λερωμένα χέρια τους στο ποδόσφαιρο.