Τα αυγά ή τα δείχνεις, ή τα σπας

Ένας αποκλεισμός στα προημιτελικά του Champions League μετά από 7 χρόνια, σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί κριτήριο για αποφάσεις και αλλαγές στο αγωνιστικό τμήμα ενός συλλόγου, ακόμη και του μεγέθους της Barça. Υπάρχει όμως ένα χρονικό υπόβαθρο, που μπορεί να μετατρέψει την χθεσινή ήττα σε αφορμή εξελίξεων. Η συνέπεια αυτής της ομάδας, που βρισκόταν σταθερά στα ημιτελικά του θεσμού τα τελευταία χρόνια, μπορεί να οδήγησε τον κόσμο της σε μια σχεδόν αμήχανη ψυχολογική κατάσταση σήμερα, ωστόσο η αίσθηση μου είναι ότι σε αυτή την περίπτωση, οι φίλαθλοι ήταν περισσότερο υποψιασμένοι από τους έχοντες τα ηνία. Είτε αυτοί λέγονται διοίκηση, είτε τεχνικό επιτελείο, είτε παίκτες.

O κόσμος βλέπει πράγματα που δεν του αρέσουν, όχι τώρα, όχι φέτος, αλλά ακόμη και πέρυσι, στην χρονιά των 100 βαθμών στο πρωτάθλημα ή και πρόπερσι στην τελευταία σεζόν του Guardiola. Ένα δείγμα αυτής της διαπίστωσης, είναι και ότι το Camp Nou φέτος δεν γεμίζει. Δεν συνέβη ούτε την περασμένη εβδομάδα, στον πρώτο προημιτελικό με την Atleti, όπου περίπου 15.000 καθίσματα έμειναν κενά. Πέραν της οικονομικής κατάστασης που προβληματίζει (και) στην Καταλονία, εκτιμώ ότι πρόκειται και για ένα μήνυμα δυσαρέσκειας. Ας μην ξεχνάμε τις περσινές αποδοκιμασίες στην φιέστα για την κατάκτηση του τίτλου, με αφορμή την αποπομπή Abidal.

Και ας μην βιαστούμε επίσης, να μιλήσουμε για αχαριστία. Την στήριξε ο κόσμος αυτή την ομάδα, ως βέβαια όφειλε για όσα προσέφερε. Έρχεται όμως η ώρα, όπως συμβαίνει στην ζωή γενικότερα, να μπει το δάχτυλο υπό τον τύπο τον ήλιο. Δεν θα κουράσω με αναδρομές σε πρότερη φετινή μου αρθρογραφία. Τα κείμενα είναι στην διάθεση σας. Όποιος επιθυμεί μπορεί να ανατρέξει. Ας μιλήσουμε όμως για το σήμερα και ας θέσουμε μερικές ερωτήσεις, κάνοντας και ορισμένες διαπιστώσεις.

Διαπίστωση πρώτη: Η Barça αντιμετώπισε την Atletico για 5η φορά την φετινή περίοδο. Δεν την κέρδισε σε καμία από τις πέντε περιπτώσεις. Σύμπτωση επαναλαμβανόμενη, παύει να είναι σύμπτωση. Μπορεί να πήρε το ισπανικό Super Cup (λόγω του εκτός έδρας γκολ) τον περασμένο Αύγουστο, αλλά υποσκελίστηκε από τους Colchoneros στο Champions League, ενώ η συνολική εικόνα της σε καμία περίπτωση δεν φανέρωσε ανωτερότητα, απέναντι στους καμικάζι του Simeone. Η Atleti δεν μαγεύει με την απόδοση της, αλλά είναι μια σπουδαία ομάδα. Όσοι το αμφισβητούσαν, πήραν τις απαντήσεις τους στο γήπεδο.

Διαπίστωση δεύτερη: Ο Gerardo Martino δεν βρήκε τακτικές λύσεις απέναντι στον Cholo. Την παραδοχή την έκανε ουσιαστικά ο ίδιος, μιλώντας μετά τον αγώνα: Και οι 5 αναμετρήσεις μας με την Atleti ήταν παρόμοιες. Πήραν το προβάδισμα στο σκορ γιατί μπήκαν με περισσότερη ένταση, είπε ο Tata. Ακριβώς! Το γεγονός ότι μέσα σε 9 μήνες, τίποτα δεν άλλαξε τακτικά στις μονομαχίες των δυο ομάδων, δείχνει με τον δάχτυλο τον ασπρομάλλη τεχνικό, που θα έχει πάντως μία ακόμη ευκαιρία, στις 18 Μαϊου, όταν οι καταλανοί θα υποδεχθούν για την τελευταία αγωνιστική του πρωταθλήματος, την Atleti.

Μέχρι ώρας ότι κι αν δοκίμασε δεν του βγήκε. Χθες ήταν η σειρά του Messi να αγωνιστεί στην δεξιά πτέρυγα. Το πείραμα απέτυχε, ενώ στην εξέλιξη του αγώνα, η είσοδος των Pedro και Alexis που μετέτρεψαν το σύστημα σε κάτι σαν 4-2-4 προκάλεσε αργότερα ερωτήσεις. Κακώς! Δεν είναι η πρώτη φορά που συνέβη. Κάτι παρόμοιο έγινε και στο Bernabeu πριν από λίγες εβδομάδες. Η εξήγηση είναι απλή. Δεν υπάρχει εμπιστοσύνη σε παίκτες που αρχικά το τεχνικό επιτελείο ήλπιζε ότι θα δώσουν λύσεις. Δεν υπάρχουν αρκετά βέλη στην φαρέτρα. Κορυφαίο παράδειγμα ο Song, που υπό άλλες συνθήκες, η σωματοδομή του θα ήταν πολύτιμη απέναντι σε έναν αντίπαλο που βασίζεται πολύ στην δύναμη. Ο Song όμως δεν ταιριάζει στην Barça. Το υποπτευόμασταν όλοι, επιβεβαιώθηκε φέτος.

Διαπίστωση τρίτη: Καμία δικαιολογία. Ναι, καμία και όχι για τον αποκλεισμό, αλλά για τον αποκλεισμό με κάτω τα χέρια. Λένε ότι αν είναι να πέσεις, κάνε όσο περισσότερο θόρυβο μπορείς. Η Barcelona έπεσε σχεδόν αμαχητί. Ακριβώς ότι συνέβη και πέρυσι με αντίπαλο την Bayern. Εκεί όμως υπήρχαν ελαφρυντικά. Ήταν η Bayern, ήταν η απουσία-παρουσία του λαβωμένου Messi. Φέτος δεν υπάρχουν. Τεράστιο πλήγμα η απουσία του φορμαρισμένου Pique και του Valdes, αλλά ποιος τολμά να μιλά για απουσίες, όταν χθες για λογαριασμό των μαδριλένων, δεν πάτησαν γήπεδο δυο από τους φετινούς τους πυλώνες: Diego Costa και Arda Turan είδαν τον αγώνα από τις κερκίδες. Και κάπου εκεί τελειώνουν οι δικαιολογίες.

Διαπίστωση τέταρτη: Ο Cesc Fabregas ΔΕΝ είναι επιθετικός! Μιλάμε για τον πρώτο σε τελικές πάσες ποδοσφαιριστή φέτος, όχι μόνο στο πρωτάθλημα Ισπανίας, αλλά και σε όλη την Ευρώπη. Ωστόσο στο κρισιμότερο αγώνα της χρονιάς, τον είδαμε πάλι στο κέντρο της επίθεσης, με αποτέλεσμα να ακούσει τις, συνήθεις πλέον, κατάρες από όλους. Όσοι νομίζουν ότι όλα τα προβλήματα της ομάδας αρχίζουν και τελειώνουν στον Cesc, ας αλλάξουν πλευρό.

Τελειώνοντας με τις διαπιστώσεις, υπάρχουν ορισμένα ερωτήματα. Όπως η χθεσινή τραγική παρουσία του Leo Messi. Μακριά από κορώνες του τύπου "κρύβεται στα δύσκολα" και λοιπά χαριτωμένα, αφού μιλάμε για έναν ποδοσφαιριστή που έχει σκοράρει ΚΑΙ στους τρεις νικηφόρους για τους blaugrana τελικούς Champions League την τελευταία εξαετία, προκύπτουν απορίες. Φταίει το προσεχές mundial? Φταίει ότι χθες αγωνίστηκε στα δεξιά (κάτι που ξέρουμε ότι δεν του αρέσει), γεγονός είναι ότι εμφανίζεται κακόκεφος και χωρίς διάθεση για προσπάθεια. Μπορεί από τον Γενάρη, μετά την επιστροφή του να έχει πετύχει αρκετά γκολ, αλλά η αλήθεια είναι ότι τον καλό Messi, έχουμε να τον δούμε κοντά ενάμισι χρόνο τώρα.

Η ομάδα φαίνεται να μην έχει διάθεση, θυμό, κίνητρα, πείτε το όπως θέλετε. Δεν υπάρχει έμπνευση, δεν υπάρχει νεύρο. Ο Pep δήλωσε πρόσφατα ότι μετά τον αποκλεισμό από την Chelsea στα ημιτελικά του Champions League το 2012, απογοητεύτηκε τόσο που δεν είχε κουράγιο να ενθαρρύνει τους παίκτες του. Προκύπτει λοιπόν το εξής ερώτημα.

Μήπως και κάποιοι ποδοσφαιριστές πλέον δεν έχουν τα κουράγια ή τις φυσικές δυνάμεις να συνεχίσουν στη Βαρκελώνη? Και αν ναι, ποιός θα βρει το θάρρος να βγει και να το πει δημόσια? Το έκανε μόνον ένας. Ο μεγάλος Puyol που παρότι θα μπορούσε να στρογγυλοκάτσει στο συμβόλαιο του, ανακοίνωσε ότι αποχωρεί γιατί νιώθει ότι δεν μπορεί να ανταπεξέλθει πλέον στους ρυθμούς του πρωταθλητισμού. Φυσικά Puyol γεννιέσαι, δεν γίνεσαι, ωστόσο ενοχλεί πλέον αυτή η κονσερβοποιημένη επικοινωνία που επιλέγουν συγκεκριμένοι παίκτες, για να μιλήσουν στον κόσμο της ομάδας.

Την τελευταία διετία προσωπικότητες όπως ο Dani Alves και ο Xavi, μιλάνε περισσότερο στα ΜΜΕ, παρά στο γήπεδο. Θα χαιρόμουν να τους έβλεπα να πράττουν το ίδιο και όταν η ομάδα χάνει όμως! Δεν μπορεί ο Dani να παραπονιέται χθες για την κατάσταση του αγωνιστικού χώρου στο Calderon, ούτε ο Xavi να ισχυρίζεται ότι το δίκαιο αποτέλεσμα θα ήταν, ο αγώνας να οδηγηθεί σε παράταση. Για το όνομα του Θεού, ο Villa είχε 3 δοκάρια μέχρι το εικοστό λεπτό και επειδή όλοι οι υπόλοιποι έχουμε και μάτια, ας μας κοιτάξουν και ας μιλήσουν ευθέως.

Η χρονιά δεν τελείωσε χθες για την Barcelona φυσικά. Υπάρχει το πρωτάθλημα και το κύπελλο Ισπανίας. Και εκεί υπάρχει πλέον και το πλεονέκτημα ότι οι δυο βασικοί της αντίπαλοι, τόσο η Real όσο και η Atleti, θα επιβαρυνθούν με τουλάχιστον άλλους δύο αγώνες για το Champions League. Αυτό όμως που είναι κομβικής σημασίας, είναι να καταλάβουν αυτοί που έχουν τις τύχες του συλλόγου, ότι καμία κατάκτηση τίτλου από εδώ και στο εξής, δεν θα πρέπει να λειτουργήσει αποτρεπτικά, εις βάρος των όποιων εξελίξεων-αλλαγών.

Είναι κάτι που το γράφω από την αρχή της περιόδου. Το μαχαίρι θα πρέπει να φτάσει στο κόκαλο, όπως έγινε το καλοκαίρι του 2008. Αν δεν σπάσεις αυγά, δεν κάνεις ομελέτα. Αν αυτό σημαίνει εκλογές, νέος προπονητής, νέοι παίκτες ή οτιδήποτε άλλο, είναι υποχρέωση του Bartomeu και των υπολοίπων να το αποφασίσουν. Αφού βέβαια δούμε την εξέλιξη στην υπόθεση με την τιμωρία από την FIFA.  Δυστυχώς η απασφαλισμένη χειροβομβίδα που κρατούσε ο σύλλογος στα χέρια του εδώ και καιρό, κινδυνεύει να σκάσει στα μούτρα όλων μας, με τις συνέπειες να είναι ακόμη άγνωστες. Εδώ θα είμαστε όμως για να τις συζητήσουμε. Όσοι τουλάχιστον επιλέξουν να παραμείνουν στο επιβάτες στο υπεραιωνόβιο καράβι της Barça, που ξέρει πάντως να αντέχει στις φουρτούνες, ακόμη και αν κατά καιρούς εμφανίζονται αποστάτες καπετάνιοι, όπως συνέβη πρόσφατα με τον κύριο Rosell.