Ποιος θα πάρει αυτό το πρωτάθλημα;

Όποιος βιάζεται σκοντάφτει και μ' αυτά που συμβαίνουν τις τελευταίες εβδομάδες στην La Liga, είναι βέβαιο ότι η κλασική παροιμία έχει περάσει από το μυαλό όλων όσων ασχολούνται-παρακολουθούν, το ισπανικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου. Αναλύσεις επί αναλύσεων, σενάρια συνωμοσίας, ακόμη και εφαρμογές μέσω υπολογιστών που υπολόγιζαν όλα τα πιθανά σενάρια, επιστρατεύτηκαν από μεγάλα ευρωπαϊκά sites, για να ξεδιαλύνει το τοπίο στα μάτια του κόσμου, κάτι που βέβαια μάλλον δεν συνέβη ποτέ.

Μετά το τέλος του αγώνα της περασμένης Τετάρτης μεταξύ της Valladolid και της Ρεάλ Μαδρίτης, ο ενθουσιασμός άλλαξε στρατόπεδο και πήρε αποχρώσεις blaugrana. Λογική απόρροια της ψυχολογικής ανάτασης που ένιωσαν οι φίλοι της Barca, οι οποίοι σχεδόν είχαν πάρει απόφαση ότι αυτό το πρωτάθλημα έχει τελειώσει. Ο ίδιος ο προπονητής τους μετά την ισοπαλία με την Getafe στο Camp Nou, ουσιαστικά πέταξε λευκή πετσέτα. Τι θα μπορούσε λοιπόν να κάνει ο απλός κόσμος? Σήμερα ο ίδιος δήλωσε ότι χαίρεται που έκανε λάθος στην εκτίμηση του. Ότι και αν θέλει να καταλογίσει κανείς στον Tata, ένα είναι βέβαιο: πρόκειται για ειλικρινή και έντιμο άνθρωπο, που σε καμία περίπτωση δεν κρύφτηκε φέτος και αντίθετα, σήκωσε και βάρη που δεν του αναλογούσαν.  

Είχα σημειώσει σε αυτήν εδώ τη στήλη μετά τον αποκλεισμό από την Atletico στο Champions League, ότι οι Καταλανοί θα μπορούσαν να έχουν το πλεονέκτημα στην κούρσα του τίτλου, καθώς οι δυο ομάδες της Μαδρίτης θα βίωναν την δεδομένη επιβάρυνση των ημιτελικών του κορυφαίου θεσμού. Ωστόσο ο θάνατος του Tito Vilanova και η αστάθεια σε όλα τα επίπεδα που βιώνει ο σύλλογος τον τελευταίο καιρό σε συνδυασμό με το έλλειμμα ψυχολογίας και αυτοπεποίθησης των παικτών του Martino, μετέτρεψαν το αγωνιστικό πλεονέκτημα της Barca, σε μειονέκτημα. Σύμμαχος της αστάθειας και ο καταλανικός Τύπος που την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, ασχολείται με τον διάδοχο του αργεντινού στη Βαρκελώνη, αγνοώντας σχεδόν ότι αυτή η ομάδα ακόμη διεκδικεί το πρωτάθλημα και μάλιστα από θέση ισχύος! Παράνοια πραγματική με λίγα λόγια.

Αφήνοντας για λίγο την (πάντα απαραίτητη) αυτοκριτική, θα λέγαμε ότι μπορεί να κατανοήσει κανείς την άποψη των ουδέτερων παρατηρητών, που επιθυμούν ο τίτλος αυτός να καταλήξει στην Atleti του Simeone. Είναι η ομάδα με τον χαμηλότερο  προϋπολογισμό από τις άλλες συνδιεκδικήτριες, με το μικρότερο ρόστερ και τις μεγαλύτερες υπερβάσεις την φετινή περίοδο. Κανείς νοήμων δεν το αμφισβητεί. Στον κόσμο αρέσει το διαφορετικό, οι ανατροπές και αυτό είναι θεμιτό.

Προκαλούν απορίες όμως οι αιτιάσεις μερίδας του φίλαθλου κοινού, που κόπτονται λέγοντας ότι η Barcelona δεν αξίζει τον τίτλο γιατί δεν αποδίδει ωραίο ποδόσφαιρο. Αλήθεια, δεν είναι οι ίδιοι που έλεγαν ότι το θέαμα πρέπει να συνοδεύεται και από αποτελέσματα-νίκες, αλλιώς δεν έχει ουσία? Δεν είναι οι ίδιοι που μιλούσαν για "βαρετό" ποδόσφαιρο? Την αγωνιστική πτώση της Barca, την αναγνωρίζουμε όλοι όσοι παρακολουθούμε από κοντά τον σύλλογο, την έχουμε καταγράψει και σχεδόν κατηγορηθήκαμε για την στάση μας. Αυτό όμως είναι ένα γεγονός και είναι τελείως διαφορετικό να καλούμαστε να παραδώσουμε τον τίτλο, επειδή δεν θέλξαμε φέτος τα πλήθη με την παραγωγή υψηλού ποδοσφαιρικού θεάματος. Δεν σας ακούγεται λίγο υποκριτικό?

Ας μην ξεχνάμε ότι το FC Barcelona συνεχάρη επίσημα την Atleti, λίγη ώρα μετά τον αποκλεισμό στα προημιτελικά του Champions League. Συγχαρητήρια που (διορθώστε με, αν κάνω λάθος) πήρε ελάχιστες φορές από συλλόγους που απέκλεισε η ίδια, τις περασμένες χρονιές. Ας μην μπερδεύουμε λοιπόν την ανωτερότητα και το ήθος, με την αφέλεια σε βαθμό βλακείας.

Και μια που είπα ήθος, το μεγαλύτερο κέρδος για τους Καταλανούς από το στραβοπάτημα της Ρεάλ, δεν είναι ότι εμφανίζεται ξανά με δυναμική διεκδικήτριας του τίτλου, αλλά ότι μάλλον θα σβηστούν (εκτός συγκλονιστικού απροόπτου) τα σενάρια που την ήθελαν να χάνει επίτηδες την τελευταία αγωνιστική στο Camp Nou, μόνο και μόνο για να μην καταλήξει ο τίτλος στην ομάδα του Ancelotti.

Η Barca βρέθηκε σε μια τρομερή στενωπό την εβδομάδα που μας πέρασε, με δική της φυσικά ευθύνη. Γιατί από όλα όσα διάβασα τις περασμένες ημέρες σε ελληνικό και ξένο Τύπο, ΠΟΥΘΕΝΑ δεν είδα κάποιον να αναφέρει ότι η Atleti μπορεί να κερδίσει στη Βαρκελώνη, όχι επειδή θα της το επιτρέψει η Barcelona, αλλά πολύ απλά γιατί είναι ικανή να το πράξει! Οι δυο τους έχουν αναμετρηθεί πέντε φορές φέτος και οι Καταλανοί δεν κέρδισαν ούτε μία. Αυτό δεν είναι εικασία αλλά πραγματικό γεγονός, που άπαντες παρέλειψαν να αναφέρουν. Ποιος θα με έπαιρνε στα σοβαρά όμως, αν αυτό ακριβώς το έγραφα πριν την ισοπαλία της Ρεάλ Μαδρίτης? Μάλλον κανένας. Όλοι θα θεωρούσαν ότι πρόκειται απλά για δικαιολογίες, στην προσπάθεια μου να καλύψω τα ακάλυπτα.

Η αίσθηση μου λοιπόν σήμερα, είναι η εξής: πριν στηθούμε μπροστά στους δέκτες μας για να παρακολουθήσουμε την τελευταία αγωνιστική το επόμενο Σαββατοκύριακο, μεσολαβεί η αυριανή αγωνιστική ημέρα. Καθόλου βέβαιος δεν είμαι ότι οι τρεις μνηστήρες του τίτλου, θα επικρατήσουν των αντιπάλων τους. Καθόλου δεν με έχει πείσει επίσης η Barcelona, για να αναφερθώ στην ομάδα που υποστηρίζω, ότι έχει την δύναμη να κερδίσει αυτούς τους έξι εναπομείναντες βαθμούς, που θα την οδηγήσουν με ασφάλεια στην διατήρηση των πρωτείων στην Ισπανία. Και να με συμπαθάτε, αλλά αυτή η εκτίμηση πρόκειται περισσότερο για ψυχρό υπολογισμό των όσων (δεν) βλέπουμε στο γήπεδο από τους blaugrana και λιγότερο για έλλειμμα πίστης από μεριάς μου. Άλλωστε όταν οι αγώνες αρχίζουν, τότε και εγώ χάνω κάθε άλλη ιδιότητα και φωνάζω, παθιάζομαι, περιμένοντας πάντα το καλύτερο.

Αν τελικά οι παίκτες του Martino και ο ίδιος, τα καταφέρουν κόντρα σε όλα, κόντρα ακόμη και στους ίδιους τους, τους εαυτούς, τότε θα είναι μια πολύ καλή ευκαιρία να δώσουν ένα ακόμη δείγμα σε όλο τον κόσμο για το τι σημαίνει mes que un club. Με ποιόν τρόπο? Αποδίδοντας φόρο τιμής στον Tito Vilanova, αφήνοντας κατά μέρους την κλασική φιέστα πάνω σε ανοικτό λεωφορείο με την συνοδεία μπύρας και πανηγυριών και επιλέγοντας για παράδειγμα, να διοργανώσουν μια εκδήλωση στην οποία κάθε παίκτης ξεχωριστά, θα πει δυο λόγια για τον άνθρωπο που ήταν στο πλάι όλων, την τελευταία πενταετία.  

Αν το φετινό πρωτάθλημα καταλήξει στην Βαρκελώνη, θα πρέπει να αφιερωθεί στο όραμα του Tito και στην σκληρή δουλειά από εδώ και στο εξής για την επανέναρξη της εξέλιξης της ομάδας. Ας μη βιαζόμαστε όμως. Το λέει εξάλλου και η παροιμία..