Ποιος θέλει να φορέσει τη φόρμα του Mancini

Ο Ρομπέρτο Μανσίνι υπήρξε ένας εξαιρετικός Ιταλός ποδοσφαιριστής.

Με πάνω από 550 συμμετοχές και 150 γκολ στην Serie A (στο ιταλικό πρωτάθλημα), κατέκτησε μεταξύ άλλων, πρωτάθλημα Ιταλίας και Κύπελλο Κυπελλούχων με τη Σαμπντόρια, πριν αποσυρθεί (το 2001) και αρχίσει μια νέα καριέρα, αυτή του προπονητή με θητεία πρώτα στη Φιορεντίνα, μετά στη Λάτσιο και τέλος στην Ίντερ με την οποία κατέκτησε 3 συνεχόμενα πρωταθλήματα Ιταλίας. Η αποτυχία του όμως να οδηγήσει τους “νερατζούρι” στην κατάκτηση ενός Ευρωπαϊκού τίτλου, οδήγησε στην απόλυση του,το 2008.

Μετά από διάλλειμα σχεδόν ενός χρόνου, ο Μανσίνι τον Δεκέμβριο του 2009 ανέλαβε τις τύχες μιας ομάδας που είχε μάθει να ζει στην σκιά της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, αλλά με την εξαγορά της (το 2008) από τους Άραβες της βασιλικής οικογένειας του Άμπου Ντάμπι, φιλοδοξούσε (και ακόμη φιλοδοξεί) να γίνει το “αφεντικό” όχι μόνο της πόλης του Μάντσεστερ, αλλά και μια ανερχόμενη ευρωπαϊκή δύναμη. Ο λόγος φυσικά για την Μάντσεστερ Σίτι.

Στο άκουσμα της ανάληψης της τεχνικής ηγεσίας της Σίτι  από τον Μανσίνι, (τον Δεκέμβριο του 2009) ο αγγλικός τύπος δεν ενθουσιάστηκε.. Ο Ιταλός ερχόταν βέβαια με περγαμηνές από την Ιταλία, κανείς δεν ξεχνούσε όμως, πως τα επιτεύγματα του εκεί, πραγματοποιήθηκαν εν μέσω μιας περιόδου που το ιταλικό ποδόσφαιρο υπέφερε από το σκάνδαλο calciopolis και με τη Γιουβέντους στην Β’ κατηγορία και τη Μίλαν σε κρίση, το έργο της καθοδήγησης των ακριβοπληρωμένων σταρ της Ίντερ, δεν ήταν δα και κανένα κατόρθωμα..

Η κατάσταση στην Αγγλία ήταν διαφορετική και ο Ρομπέρτο αυτό το γνώριζε καλά από την πρώτη μέρα που φόρεσε την μπλέ φόρμα των “πολιτών”. Μπορεί οι Άραβες να έχουν ξοδέψει, ούτε λίγο ούτε πολύ, περίπου 400 εκ.ευρώ τα τελευταία 3 χρόνια για μεταγραφές, αλλά εδώ ισχύει πραγματικά το ρητό που λέει ότι τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία. Η Σίτι δεν ήταν Γιουνάιτεντ, δεν ήταν ούτε καν του επιπέδου της Τότεναμ, όταν την ανέλαβε ο Ιταλός ο οποίος (αν και δεν είναι Ρωμαίος) ξέρει πολύ καλά ότι η Ρώμη δεν χτίστηκε σε μια μέρα. Θα χρειαζόταν χρόνος, υπομονή και πολλά ακόμα εκατομμύρια λίρες για να φτάσει η δεύτερη ομάδα του Μάντσεστερ, στο επίπεδο που οι οπαδοί της θέλουν και τα αφεντικά της (πλέον) απαιτούν.

Την πρώτη (μισή) χρονιά με τον Μανσίνι στον πάγκο της, η Σίτι τερμάτισε στην 5^η θέση του αγγλικού πρωταθλήματος και πέρυσι(2010-11) ανέβηκε δύο σκαλοπάτια, καθώς κατέλαβε την 3^η θέση στο πρωτάθλημα, εξασφαλίζοντας την συμμετοχή της στο Champions League ενώ κατέκτησε και μετά από 42 χρόνια(!) το κύπελλο Αγγλίας, αποκλείοντας μάλιστα στον ημιτελικό, την μισητή συμπολίτισσα της.

Η κοινή λογική λέει, ότι η ομάδα έκανε βήματα προόδου, η κοινή λογική όμως δεν είναι και τόσο δημοφιλής έννοια, όταν μιλάμε για το ποδόσφαιρο. Όταν έχουν ξοδευτεί πάνω από 400 εκ.ευρώ για αγορές παικτών, οι απαιτήσεις κόσμου- διοίκησης είναι (λογικά) μεγάλες. Ο προπονητής έχει στην διάθεση του ότι όπλα αυτός επιθυμεί και μένει σε εκείνον, μόνο η καθοδήγηση και το “μοντάρισμα” της ομάδας. Είναι όμως αυτή η αλήθεια? Ή μήπως τελικά τα πράγματα δεν είναι απλά, τουλάχιστον όσο φαίνονται?

Στην πραγματικότητα, το χτίσιμο μιας ομάδας από το μηδέν, δεν είναι εύκολο, εκτός αν μιλάμε για Playstation όπου απλά τοποθετείς στην ενδεκάδα τους παίκτες που επιθυμείς, τους βάζεις να παίξουν με το σύστημα που επιθυμείς και αν δεν μείνεις ικανοποιημένος, τους κάνεις και αλλαγή στο δεκάλεπτο και δεν λένε και κουβέντα! Ο πραγματικός κόσμος ή καλύτερα, το πραγματικό ποδόσφαιρο, διαφέρει αρκετά, ή μάλλον καμία σχέση δεν έχει με τέτοιες καταστάσεις.

Οι παίκτες έχουν προσωπικότητα, άποψη, διαφορετική κουλτούρα, αφού στην περίπτωση της Σίτι, μιλάμε για ομάδα με παίκτες από 17 διαφορετικές χώρες (!) και επίσης παρουσιάζουν δείγματα απειθαρχίας και νεοπλουτισμού, γνωρίζοντας ότι παίζουν για ένα σύλλογο που, όσο και αν ακούγεται σκληρό, την δεδομένη χρονική στιγμή, υπολείπεται σε φήμη από την δική τους. (π.χ. Τέβεζ, Γιάγια Τουρέ, Σίλβα, Αγκουέρο).

Όλα αυτά και ακόμη περισσότερα, είναι προβλήματα με την επίλυση των οποίων είναι υποχρεωμένος να ασχοληθεί ο Μανσίνι. Ομολογώ ότι προσωπικά δεν είμαι θαυμαστής του. Οφείλουμε όμως να δούμε την συγκεκριμένη περίπτωση και από μία άλλη οπτική, πέρα από αυτή που προβάλλουν τα ΜΜΕ, τα οποία μόλις χθες (6 Αυγ 2011) είχαν σαν είδηση, μέρος  των δηλώσεων του Ιταλού προπονητή, προβάλλοντας την δήλωση του, πως η ομάδα του χρειάζεται να αγοράσει ακόμα 2-3 παίκτες. - Είναι δυνατόν? Με τέτοιο ρόστερ θέλει κι άλλους παίκτες ? Μας δουλεύει? είναι μόνο λίγες από τις (λογικές) απορίες που εξέφρασα, δεν το κρύβω, και εγώ προσωπικά διαβάζοντας την είδηση.

Είπε όμως μόνο αυτό ο Ιταλός? Συνήθως τα ΜΜΕ “πετάνε” μία λεζάντα και παραλείπουν κομμάτια των δηλώσεων, με αποτέλεσμα να διαστρεβλώνονται (άθελα ή ηθελημένα?) τα λεγόμενα των πρωταγωνιστών.Έτσι μπήκα στον πειρασμό και είδα όλη τη συνέντευξη τύπου του Μανσίνι, (στο επίσημο site της Σίτι) ώστε να μπορέσω να διαμορφώσω την δική μου άποψη. Άλλωστε είναι άλλο να μαθαίνεις, πως κάποιος είπε κάτι και άλλο να τον παρακολουθείς την ώρα που μιλάει. Η γλώσσα του σώματος πολλές φορές λέει περισσότερα από τις λέξεις. Το πρώτο μου συμπέρασμα είναι πως πρόκειται για έναν άνθρωπο που, αλλοίμονο, δεν στερείται προσωπικότητας. Στις επίμονες ερωτήσεις των σκληρών, είναι αλήθεια, Άγγλων δημοσιογράφων, απαντούσε με ηρεμία, σιγουριά, χωρίς να δείχνει ότι ενοχλείται (αν σκεφτεί κανείς ότι ερωτήθηκε πάνω από 6 φορές σε διάστημα 10 λεπτών για την περίπτωση του Κάρλος Τέβεζ και το ενδεχόμενο να φύγει από την ομάδα) και έδειχνε ρεαλιστής και σίγουρος για την δουλειά του.

Υπερασπίστηκε τους ποδοσφαιριστές του, δικαιολογώντας τον Τέβεζ, λέγοντας πως ο Αργεντινός δεν έκανε κατάχρηση της αδείας του, αλλά ο ίδιος μπερδεύτηκε όσον αφορά την ημερομηνία επιστροφής του στις προπονήσεις της ομάδας, έδωσε ελαφρυντικά στον Μπαλοτέλι για τις δηλώσεις του περί επιστροφής του στην Ιταλία, ακόμα και για τον Ράιτ Φίλιπς που δεν τον υπολογίζει είπε τα καλύτερα για τον χαρακτήρα του.

Όσον αφορά την περιβόητη δήλωση του, πως η ομάδα του χρειάζεται 2-3 παίκτες ακόμα, δεν έγινε χωρίς αφορμή. Ερωτήθηκε από τους δημοσιογράφους γιατί θεωρεί ότι η Σίτι θα είναι καλύτερη από πέρυσι έχοντας αγοράσει μόνο ένα αριστερό μπάκ (Κλισί) και έναν επιθετικό που πιθανόν να αντικαταστήσει τον Τέβεζ (Αγκουέρο)  και εκεί ο Μανσίνι μίλησε για προσθήκες, καθώς όπως είπε η χρονιά θα είναι δύσκολη και ενόψει της συμμετοχής στο Champions League, δεν θα ήθελε η ομάδα του να ξεμείνει από λύσεις, φέρνοντας και ως παράδειγμα, την περσινή Τότεναμ. 

Φάνηκε δε ρεαλιστής, αναγνωρίζοντας πως φέτος η Σίτι πρέπει να γίνει πιο επιθετική (μίλησε για 10-15 γκολ παραπάνω), δεν στάθηκε στην περσινή κατάκτηση του κυπέλλου (-ότι κάναμε πέρυσι, ανήκει στην ιστορία και πρέπει να το ξεχάσουμε) και αναγνώρισε την ανωτερότητα της Γιουνάιτεντ.

Κορυφαία δε, στιγμή της συνέντευξης του, ήταν όταν ερωτήθηκε για τις μεταγραφές της μισητής συμπολίτισσας. Με ένα βλέμμα που έλεγε πολλά, απάντησε πως «-η Γιουνάιτεντ , είναι η Γιουνάιτεντ» και ήταν φανερό από τη γλώσσα του σώματος του, πως θεωρεί άδικο να συγκρίνουν την ομάδα του, με το μεγαθήριο του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον, που την τελευταία 15ετία έχει κατακτήσει ότι τίτλο κυκλοφορεί στο παγκόσμιο στερέωμα.

Εν κατακλείδι, για τους περισσότερους ο Ρομπέρτο Μανσίνι θα πρέπει να είναι από τους ευτυχέστερους προπονητές στον κόσμο. Δουλεύει στο καλύτερο πρωτάθλημα της Ευρώπης, σε μια ομάδα με πάρα πολλά λεφτά, άρα και με άνεση κινήσεων στην μεταγραφική αγορά και δεν δικαιολογείται να αποτύχει. Για κάποιους άλλους, κρατάει μια “ωρολογιακή βόμβα” στα χέρια του, καθώς η πίεση για άμεσα αποτελέσματα τείνει να γίνει αφόρητη και εάν τελικά επιτύχει, όλοι θα πουν «με τέτοιους παίκτες και εμείς θα παίρναμε το πρωτάθλημα». Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα δηλαδή. Μετά από τα παραπάνω, είστε σίγουροι ότι θα θέλατε τη φόρμα του και τη θέση του στον πάγκο της Μάντσεστερ Σίτι? Εγώ πάντως όχι. Ούτε ψύλλος στον κόρφο μου..