Άλλο ο έρωτας, άλλο η αγάπη

Η Barcelona είναι ερωτεύσιμη. Τελεία και παύλα. Το ποδόσφαιρο που παρουσιάζουν οι Καταλανοί τα τελευταία χρόνια, είναι κάτι το εξαιρετικό, κάτι το καινούριο, κάποιοι το χαρακτηρίζουν ανεπανάληπτο. Δεν θα διαφωνήσω. Ούτε υπάρχει λόγος να κουράζω και να κουράζομαι, επαναλαμβάνοντας διθυράμβους που έχουν ειπωθεί ξανά και ξανά, από ειδικούς και μη.  Άλλωστε όποιος έχει μάτια, βλέπει.

Τις τελευταίες ημέρες όμως, έχει σφηνωθεί στο μυαλό μου μια απορία: Θα ήταν έτσι, αν το θέαμα που απλόχερα προσφέρει το καμάρι της Καταλωνίας, δεν συνδυαζόταν και με την κατάκτηση τίτλων; Και αναφέρομαι κυρίως στο Champions League. Ας μην κρυβόμαστε. Η Barca στην πρώτη εκατονταετία της ζωής της (έως το 1999) είχε κατακτήσει μία φορά το πρωτάθλημα Ευρώπης. Την τελευταία πενταετία, μετράει ήδη τρεις κατακτήσεις της κορυφαίας ευρωπαϊκής διασυλλογικής διοργάνωσης, συνοδευμένες και από τίτλους πρωταθλήτριας στην Ισπανία, διηπειρωτικά και πολλά άλλα.

Μεγάλωσαν λοιπόν, όλες αυτές οι επιτυχίες, τόσο πολύ την ομάδα, ή μήπως ήταν απλά η επιβράβευση μιας κουλτούρας, μιας νοοτροπίας αν θέλετε, τόσο παλιάς, όσο και η υπεραιωνόβια ηλικία της; Κατά την άποψη μου, η απάντηση στην παραπάνω ερώτηση είναι παραπάνω από ξεκάθαρη. Πρόκειται απλά για το επιστέγασμα της νοοτροπίας της Barcelona. Όχι της ομάδας του Messi, ή του Xavi ή του Ronaldinho ή δεν ξέρω και εγώ ποιού άλλου. Είναι κατόρθωμα του ίδιου του συλλόγου. Ενός συλλόγου, που πάντα προσέλκυε κορυφαίους ποδοσφαιριστές, αρτίστες της μπάλας, πολλές φορές επαναστάτες και λίγο απείθαρχους, όπως για παράδειγμα ο λατρεμένος Stoichkov, ή ο Romario και τόσοι άλλοι, αλλά πάντα μεγάλους.

Μιας ομάδας, που ΠΟΤΕ, αλλά ποτέ, δεν έπαιξε ποδόσφαιρο σκοπιμότητας, αλλά ήταν ταγμένη στην υπηρεσία του επιθετικού ποδοσφαίρου και του θεάματος και αυτό της στοίχισε αποδεδειγμένα σε τίτλους, όχι όμως και σε θαυμασμό από όλους όσους αγαπούσαν πάντα το όμορφο ποδόσφαιρο. Ποιόν να πρωτοθυμηθεί κανείς.. Bakero,  Lineker, Guardiola, Salinas, Laudrup, Amor, Luis Enrique, Rivaldo, Giovanni, Koeman.. η λίστα είναι ατελείωτη. Μπορεί η Ρεάλ Μαδρίτης, η Milan, η Liverpool, να κυριαρχούσαν σε κατακτήσεις τίτλων στην Ευρώπη τις περασμένες δεκαετίες, όμως όλοι  οι φίλαθλοι έχουν να θυμούνται τις παραστάσεις της Barca.

Για την εμμονή της να μην θυσιάζει το θέαμα στο βωμό της σκοπιμότητας, κατηγορήθηκε, λoιδορήθηκε, χλευάστηκε. Ανάδοχοι δημοσιογράφοι την βάφτισαν loser, δηλαδή ηττοπαθή, ομάδα που όταν ερχόταν τα δύσκολα κατέρρεε από το βάρος των ευθυνών. Είναι οι ίδιοι ανάδοχοι, που τώρα την παρουσιάζουν σαν ομάδα φαινόμενο. Κάνουν λάθος λοιπόν. Δεν είναι φαινόμενο. Είναι απλά ο εαυτός της. Το ευτύχημα, ότι, κυρίως με τον Guardiola, η νοοτροπία της επιβραβεύτηκε με την κατάκτηση τίτλων, δεν πρέπει κατά την γνώμη μου, να παρασύρει τους (νέους κυρίως) φιλάθλους της.

Γιατί η Barca μπορεί να είναι ερωτεύσιμη, να κερδίζει τίτλους, να αποδίδει εξαιρετικά,  αλλά κάποια στιγμή όλοι οι έρωτες τελειώνουν. Κάποια στιγμή θα πέσει από την κορυφή, θα χάσει τίτλους και τότε τι μένει; Πιστέψτε με, μένουν πολλά. Μα πάνω απ’ όλα η αγάπη. Μα φυσικά η αγάπη! Για μια ομάδα που μένει πιστή στις αρχές της, εκπροσωπεί μια ολόκληρη φυλετική κοινότητα και υπάρχει, για να κάνει χαρούμενους όσους την παρακολουθούν.

Η φωτογραφία του άρθρου, δεν τοποθετήθηκε τυχαία. Είναι από τον τελικό του Champions League εναντίον της Milan, το 1994 στην Αθήνα. Παρακολουθούσα ήδη την Barca από παλαιότερα (να ‘ναι καλά ο συγχωρεμένος ο παππούς μου, που με έβαλε από μικρό στο τρυπάκι). Εκείνη η ομάδα, του 1994, είχε παίξει εξαιρετικό ποδόσφαιρο όλη την χρονιά. Στον τελικό, έχασε με το βαρύ 4-0. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Από εκείνη την ημέρα, τα blaugrana χρώματα χαράχτηκαν ανεξίτηλα στο DNA μου.

Υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι στο μέλλον δεν θα με ενδιέφερε αν η θα κέρδιζε ή αν θα έχανε. Μου αρκούσε να ξέρω ότι μπορώ να δηλώνω φίλος της. Φίλος, της νοοτροπίας μιας ομάδας που σέβεται πάντα τον αντίπαλο. Που δεν έχει ψηλά την μύτη.  Έμαθα να ζω για ένα διπλό στη Μαδρίτη, μία εμφατική τεσσάρα στο Champions League. Δεν με ενδιέφεραν οι τίτλοι. Τα χρόνια πέρασαν και ο έρωτας έγινε αγάπη.

Αισίως φτάσαμε στο σωτήριο έτος 2011. Διαβάζω και ακούω στα ραδιόφωνα, στο διαδίκτυο, διάφορες απόψεις. «Τι θα κερδίσει φέτος η ομάδα, πάμε για το πέμπτο, πάμε για πρωτάθλημα» κ.τ.λ. Συμμερίζομαι εν μέρει τις ανησυχίες όλων. Παραμένω όμως και νηφάλιος. Δεν ξέρω αν η Barcelona θα κερδίσει τα πάντα φέτος, ή αν θα τα χάσει όλα. Δεν ξέρω αλήθεια και κατά πόσο με ενδιαφέρει. Είμαι φίλος της. Και αυτό μου αρκεί..