Ο Mourinho στην υπηρεσία του εθνικιστικού μένους

Κυριακή βράδυ, 14 Αυγούστου του 2011. Μετά από ξηρασία σχεδόν τριών μηνών, κάθομαι μπροστά στην τηλεόραση μου για να απολαύσω πραγματικό ποδόσφαιρο. Το Super Copa μεταξύ της πρωταθλήτριας Ευρώπης και Ισπανίας Barcelona και της κυπελλούχου Ρεάλ Μαδρίτης, μετά και τα όσα είχαν διαδραματιστεί τον περασμένο Μάιο, είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Το συνδρομητικό συνδέεται με το Bernabeu, η ατμόσφαιρα είναι εξαιρετική, το πλάνο από τη φυσούνα είναι άκρως ενθαρρυντικό (ο Busquets κοντοστέκεται και χαιρετά ένθερμα τον Iker Casillas) και πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται ότι τα παρατράγουδα αποτελούν παρελθόν, νέα σεζόν αρχίζει, μεγάλες ομάδες και οι δύο, ας επικεντρωθούμε επιτέλους στο ποδόσφαιρο που αποδεδειγμένα μπορούν να διαφημίσουν με τον καλύτερο τρόπο οι δυο κορυφαίες ομάδες του ισπανικού ποδοσφαίρου, μακριά από γκρίνιες, κοκορομαχίες και βρώμικα χτυπήματα που κανέναν δεν τιμούν.

Από τα πρώτα λεπτά του αγώνα φάνηκε ότι οι Μαδριλένοι αυτή την περίοδο βρίσκονται σε καλύτερη κατάσταση. Δείχνουν πιο φρέσκοι με περισσότερες δυνάμεις, χωρίς απουσίες και τραυματισμούς, πήραν τον έλεγχο του αγώνα απέναντι σε μια μπουκωμένη ακόμα και με αρκετές αλλαγές (αναγκαστικές) στην ενδεκάδα της Barcelona, που παρατάχθηκε χωρίς Pique, Puyol, Busquets και Xavi.

Ενώ λοιπόν όλα έδειχναν ότι η Ρεάλ κυριαρχούσε στον αγωνιστικό χώρο, ανέλαβε δράση ο γνωστός ύποπτος, δηλαδή ο Jose Mourinho. Από την πρώτη φορά που ο διαιτητής της αναμέτρησης αποφάσισε να βάλει τη σφυρίχτρα στο στόμα για να καταλογίσει παράβαση υπέρ της Barcelona, θαρρείς και τον διαπέρασε ηλεκτρικό ρεύμα. Άρχισε να εκτινάσσεται από τον πάγκο του και με έντονες χειρονομίες να διαμαρτύρεται επί δικαίων και αδίκων.

Η αντανάκλαση της συμπεριφοράς του στον αγωνιστικό χώρο ήταν άμεση. Οι παίκτες της Μαδρίτης που έπαιζαν πραγματικά σπουδαία για τα δεδομένα της εποχής, άρχισαν να επιδίδονται στα γνωστά πλέον αντιαθλητικά μαρκαρίσματα χάνοντας συνεπακόλουθα και το ρυθμό τους, ακολουθώντας όμως τον ρυθμό του προπονητή τους. Κάπως έτσι ο φουκαράς ο Abidal είδε -μέσα από τις σχάρες του παπουτσιού του Kedhira- να περνάει όλη η ζωή του σε ταινία κυριολεκτικά μπροστά από τα μάτια του, Pedro και Dani Alves βγήκαν τουλάχιστον από μία φορά.. άουτ μαζί με την μπάλα από τάκλιν του ψυχικά επικίνδυνου Pepe, ο Carvalho πάλευε να μεγαλώσει 2-3 νούμερα την φανέλα του Messi, τραβολογώντας τον όπου τον προλάβαινε, μέχρι και ο συνήθως ήρεμος Xabi Alonso έκανε κάποια τάκλιν που θα τα ζήλευε ακόμα και ο Gatuso.

Το αποτέλεσμα ήταν η Barcelona να φύγει από την Μαδρίτη (και χάρη στον εξαιρετικό για μια ακόμη φορά Valdes) με μια ισοπαλία (2-2) που της δίνει πλεονέκτημα στον επαναληπτικό αγώνα του Camp Nou, όπου θα έχει όλα τα αστέρια της στην διάθεση της, τον κόσμο στον πλευρό της, πιθανώς και τον Fabregas στην αποστολή.

Όσο για την Ρεάλ, συμπληρώνοντας ένα χρόνο με τον Jose Mourinho στον πάγκο της, τα κέρδη της είναι λιγότερα από τα αναμενόμενα. Να με συγχωρήσουν οι φίλοι της, αλλά ούτε μαγικό ποδόσφαιρο αποδίδει ενώ με τα καμώματα του Πορτογάλου (που έστειλε για άλλη μια φορά στη συνέντευξη τύπου μετά τον αγώνα, τον βοηθό του, Aitor Karanka) κινδυνεύει να μικρύνει σαν μέγεθος.

Ο Mourinho κατάφερε μέσα στα άλλα, να ξυπνήσει το εθνικιστικό μένος των Μαδριλένων, που περήφανα ανεμίζουν στο γήπεδο χιλιάδες σημαίες της Ισπανίας, αλλά δεν ξεχνάνε να αποδοκιμάζουν άγρια τον Xavi, τον Busquets, τον Iniesta, την σύντροφο του Pique, τον Pique, ακόμα και τον David Villa, πρώτο σκόρερ της δικής τους υποτίθεται αγαπημένης εθνικής ομάδας της Ισπανίας.

Όλα αυτά τα παιδιά δηλαδή, που πέρυσι το καλοκαίρι έγιναν η αφορμή για να γεμίσουν οι Μαδριλένοι την Puerta de Sol, κεντρική πλατεία της Μαδρίτης για να πανηγυρίσουν -όχι όπως συνηθίζουν- μια επιτυχία της αγαπημένης τους Ρεάλ, αλλά της εθνικής Ισπανίας που κατέκτησε το Mundial, με 7 παίκτες της Barcelona στην ενδεκάδα και σκόρερ του μοναδικού τέρματος στον τελικό, τον Andres Iniesta. Είναι οι ίδιοι παίκτες που δεν δηλώνουν ψεύτικους τραυματισμούς για να αποφύγουν να συμμετάσχουν στα φιλικά της εθνικής τους όπως έκανε π.χ. ο Ισπανός σταρ της Μαδρίτης, Sergio Ramos στον τελευταίο αγώνα της Ισπανίας εναντίον της Ιταλίας. Στον ίδιο αγώνα δηλαδή που Pique και Busquets έπαιξαν και τραυματίστηκαν. 

Φαίνεται λοιπόν ότι οι Καστιγιάνοι αναπολούν τις εποχές που με Salgado - Hierro και τα λοιπά παιδιά της Μαδρίτης, η εθνική τους ομάδα δεν σταύρωνε επιτυχία σε διεθνή διοργάνωση ούτε με αίτηση. Όσο για τον αγαπημένο τους Raul, που προχθές εσκεμμένα φώναζαν το όνομα του, για να πικάρουν τον Villa την ώρα που έβγαινε αλλαγή, ας κοιτάξουν στην άκρη του πάγκου τους και θα δούνε  ποιος και με ποιον τρόπο, τον πέταξε πέρυσι το καλοκαίρι από την ομάδα της οποίας αποτελεί ζωντανή ιστορία.

Αν όλα τα παραπάνω, δεν μικραίνουν μια ομάδα, τότε δεν ξέρω τι μπορεί να το κάνει. Ο Florentino Perez, πρέπει να αναλογιστεί αν το κόστος της επανάκτησης (;) των σκήπτρων στο ισπανικό ποδόσφαιρο με τον συγκεκριμένο προπονητή και αυτή την ηθική, αξίζει τον κόπο.

Υ.Γ. Πριν από 5 χρόνια, όλο το Bernabeu χειροκρότησε όρθιο τον Ronaldinho, που με τη φανέλα της Barcelona, σκόραρε εις βάρος της ομάδας τους. Αυτό λέγεται ποδοσφαιρικός πολιτισμός. Φαντάζεστε μια αντίστοιχη εικόνα, στην τωρινή εποχή του Mourinho; Ούτε για αστείo.