Το σκληρό παιχνίδι και οι δικαιολογίες

Τελικός στο Copa Del Rey με αντίπαλο την Athletic Bilbao λοιπόν. Καταλανοί εναντίον Βάσκων και πρώτο τραπέζι πίστα η βασιλική οικογένεια. Όχι κι άσκημα. Guardiola εναντίον Bielsa επίσης. Όσοι τυχών διάβασαν το σχετικό άρθρο που πρόσφατα ανάρτησα, για τον Αργεντινό προπονητή, γνωρίζουν ήδη την ιδιαιτερότητα της σχέσης των δύο ανδρών. Επίσης επανέναρξη του Champions League και φυσικά και στο κυνήγι της Μαδρίτης στην προσπάθεια διατήρησης του τίτλου της πρωταθλήτριας Ισπανίας. Τι περισσεύει λοιπόν; 

Περισσεύει λοιπόν συνοδοιπόροι και ομοϊδεάτες, η γκρίνια και η συνεχής ενασχόληση όσον αφορά τον σκληρό τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζεται η ομάδα, από τους αντιπάλους της. Μα θα μου πείτε, μας κοροϊδεύεις; Το παίζεις υπεράνω; Δεν βλέπεις τι γίνεται αφού και εσύ έχεις γράψεις σχετικά για αυτό το θέμα.

Λοιπόν ναι και τα έχω γράψει και έχω βγει (και εξακολουθώ να βγαίνω) από τα ρούχα μου σε κάθε αντίστοιχη περίσταση. Είμαι υπέρμαχος πρώτα από όλα του όρου συνάδελφος και επειδή τέτοιοι είναι και οι ποδοσφαιριστές οφείλουν να σέβονται αλλήλους. Μόλις την περασμένη εβδομάδα, κυριολεκτικά τρελάθηκα όταν ένας παίκτης που απασχολεί μάλιστα τον τελευταίο καιρό την επικαιρότητα της ομάδας και αναφέρομαι στον Jordi Alba, πάτησε εσκεμμένα τον φουκαρά τον Pique.

Όμως για σταθείτε μισό λεπτό. Μήπως είναι φέτος που η πρώτη χρονιά που λαμβάνει χώρα αυτό το λυπηρό φαινόμενο; Πόσες φορές τα τελευταία χρόνια που η Barca κυριαρχεί, είδε παίκτες της να γλυτώνουν από του χάρου τα δόντια; Ξεχνάει κανείς το δολοφονικό μαρκάρισμα του Τσέχου Ujfalusi στον Messi, τον Σεπτέμβριο του 2010; Ο τρόπος που αντιμετωπίζεται αυτή τη στιγμή η Barca δεν αποτελεί ούτε είδηση, ούτε προέκυψε από τις τακτικές του Mourinho, αλλά αποτελεί κοινοτυπία της τελευταίας, τουλάχιστον τετραετίας.  

Δεν ισχυρίζομαι ότι θα πρέπει να εθελοτυφλούμε, ή να μην στηλιτεύουμε τέτοιες συμπεριφορές, το αντίθετο! Ωστόσο κινδυνεύουμε εκτιμώ να χάσουμε τον στόχο, ο οποίος θα πρέπει να παραμένει καθαρά στο αγωνιστικό σκέλος, αυτό τουλάχιστον που αφορά την δική μας ομάδα και την χαρά του παιχνιδιού. Υπάρχει όμως εξήγηση για την έντονη (κατά την ταπεινή μου άποψη) αντίδραση μας στις φετινές ομορφιές και αυτή πηγάζει από το γεγονός ότι φέτος η ομάδα έχει πολλούς τραυματισμούς, περισσότερους από πέρυσι, πολλοί εκ των οποίων είναι και μυϊκοί και επιπρόσθετα υπάρχουν και κάποιοι παίκτες κλειδιά που ακόμη τουλάχιστον, δεν δείχνουν να έχουν τα επίπεδα συγκέντρωσης που εμφάνιζαν την προηγούμενη αγωνιστική περίοδο.

Όλα αυτά έχουν προκαλέσει έναν εκνευρισμό, ο οποίος μπορεί να υποβόσκει, να μην είναι δηλαδή εμφανής με μια πρώτη ματιά, ωστόσο εκτιμώ ότι υφίσταται και σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί καλό σύμβουλο. Δεν έχω μάθει να μασάω τα λόγια μου, αν το έκανα άλλωστε δεν θα υπήρχε και λόγος να σας ταλαιπωρώ αυτή τη στιγμή.

Με τρία μέτωπα ανοικτά, προσωπικά με ενδιαφέρει να ξαναδώ τον Pique συγκεντρωμένο, τον Iniesta να μην σπριντάρει μαγκωμένος, τον Messi να ανεβάζει ρυθμούς, τον Xavi να οργανώνει μαεστρικά, τον Thiago να βρει τον ρόλο που στην αρχή της χρονιάς φάνηκε να κατοχυρώνει, (αλλά στην πορεία τον έχασε), τον Pedro να αποκτήσει την μαγική του επαφή με τα δίχτυα και πάει λέγοντας. Ξύλο φάγαμε και πέρυσι, όταν τα πήραμε όλα, όπως και πριν δυο χρόνια που τα είχαμε πάρει σχεδόν όλα. Είναι κατακριτέο, προκαλεί δικαιολογημένη αγανάκτηση, αλλά δεν μπορεί να βρίσκεται συνεχώς σε πρώτο πλάνο. Την συνταγή για να το ξεπεράσουμε την έχει ο Guardiola, είναι σίγουρο. Ψυχραιμία λοιπόν και συγκέντρωση στον στόχο και το βασικότερο, στην απόλαυση του παιχνιδιού, που με αυτή την Barcelona, είναι δεδομένη.