Του Paul Catalanista
Εισαγωγικό σημείωμα Νίκου Περπερίδη : "Λένε ότι ένα blog μπορεί να είναι το απόλυτο παράδειγμα ναρκισσισμού. Το φτιάχνεις και μετά κάθεσαι και το κοιτάς , ηδονικά θαρρείς, με τις ώρες αδιαφορώντας αν υπάρχει έστω και μια ψυχή εκεί έξω που κάνει μια στάση για να διαβάσει τις σκέψεις και τη θεματολογία σου. Όχι όμως οι balacticos… το blog αυτό δεν αποτελεί τον προσωπικό μου «καθρέφτη», παρά μόνο ίσως τον καθρέφτη της ψυχής μου και κάποιων , σκόρπιων μερικές φορές, σκέψεων . Σκέψεις σαν αυτές που μοιράζομαι μαζί σας, όλους εσάς που νοιώθετε και είστε οι πραγματικοί balacticos. Μοιραζόμαστε βέβαια μία κοινή ερωμένη : την μπάλα. Από σήμερα λοιπόν εδώ θα καθρεφτίζονται και οι δικές σας σκέψεις ,μέσα από τα δικά σας άρθρα. Ξεκίνημα με τον Paul Catalanista φίλο (παρότι δεν έχουμε ακόμη γνωριστεί από κοντά, δεν έχει καμία σημασία) και συντάκτη του barcelonismo.gr. Θα ακολουθήσουν κι άλλοι.. Γιατί σ’ αυτήν εδώ την διαδικτυακή γωνιά, όλοι balacticos είμαστε."
Καταρχάς θα ήθελα να ευχαριστήσω τον φίλο Νίκο Περπερίδη που δέχτηκε να φιλοξενήσει στην σελίδα του το κείμενο μου. Ένα κείμενο που αφορά την κοινή ερωμένη που έχουμε με το Νίκο…την ΜΠΑΛΑ!!!
Είμαι 25 χρονών και από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ασχολούμαι με το ποδόσφαιρο. Όχι ότι καταλάβαινα και πολλά. Θυμάμαι τον εαυτό μου τις Παρασκευές μετά τα αγγλικά πήγαινα δίπλα στο περίπτερο του φροντιστηρίου και έπαιρνα αυτοκόλλητα της Panini και συμπλήρωνα τα άλμπουμ για το Ελληνικό ποδόσφαιρο,Champions League,NBA.Τότε θυμάμαι το άλμπουμ το έδιναν δωρεάν.
Άλλες εικόνες από εκείνες τις εποχές ήταν οι πρώτες μου εμπειρίες στα γήπεδα. Κάθε αγωνιστική μαζί με τον πατέρα μου ήμασταν στο γήπεδο της γειτονιάς μου και παρακολουθούσαμε αγώνες Α Εθνικής. Τα εισιτήρια τότε δεν κόστιζαν πολύ. Μπορούσε άνετα ο πατέρας με τον γιο του να πάει να παρακολουθήσει αγώνα. Επίσης κάθε Παρασκευή σε όλα τα σχολεία της περιοχής μοιραζόντουσαν προσκλήσεις για τον αγώνα δωρεάν, με αποτέλεσμα να έβλεπες στο γήπεδο πολλά παιδιά. Όταν πολλές φορές δεν είχαμε ούτε πρόσκληση ούτε εισιτήριο πηγαίναμε έξω από την θύρα ενώ είχε αρχίσει ο αγώνας και μετά από 15 λεπτά μας βάζανε τζάμπα!!! Χαρά εμείς!!! Όλα αυτά πλέον έχουν αλλάξει. Όλα έχουν γίνει μπίζνα και χρήμα όπως λέει και το τραγούδι. Πολύ σπάνια πλέον με την παρέα μου πηγαίνουμε να δούμε αγώνα. Τα εισιτήρια είναι στα ύψη. Για να περάσεις πλέον μια μέρα στο γήπεδο είναι πολυτέλεια. Από εκεί που κάθε αγωνιστική ήμασταν στο γήπεδο με τις παρέες μας πλέον διαλέγουμε συγκεκριμένους αγώνες που θα πάμε να παρακολουθήσουμε.
Ένα άλλο που με ενοχλεί είναι ότι ενώ δεν έχεις την οικονομική δυνατότητα να δεις αγώνα από κοντά, αναγκάζεσαι να ψάξεις να βρεις κάποια καφετέρια που να έχει συνδρομητική τηλεόραση ώστε να δείχνει το παιχνίδι. Εκτός και αν έχει κάποιος από την παρέα σπίτι του και μαζευτείτε όλοι εκεί. Με λίγα λόγια εκεί που το ποδόσφαιρο ήταν το άθλημα του λαού που ο καθένας θα μπορούσε να παρακολουθήσει ,έχει γίνει πλέον το άθλημα που μπορεί να το παρακολουθήσει όποιος έχει την δυνατότητα.
Το ίδιο συμβαίνει και με τις επίσημες εμφανίσεις των ομάδων όπου για να αγοράσει κάποιος πρέπει να ξοδέψει αρκετά λεφτά Πιστεύω πως είναι απαράδεκτο να πωλούνται σε τόσο υψηλές τιμές που φτάνουν μέχρι και τα 90 ευρώ.. Προσωπικά πιστεύω πως εκμεταλλεύονται το πάθος μου στεγνά και την τρέλα πολλών συλλεκτών ανά τον κόσμο. Το θεωρώ ντροπή στις δύσκολες αυτές μέρες που περνάει ο κόσμος και το ποδόσφαιρο που είναι ένας τρόπος για να ξεφύγει κάποιος από την καθημερινότητα, να του το κόβεις
Το τελευταίο θέμα που θα ήθελα να θίξω είναι το χρήμα και το στοίχημα μέσα στο ποδόσφαιρο. Για πολλές ομάδες κατακτώντας πρωτάθλημα σημαίνει τα πολλά εκατομμύρια που θα πάρουν από το Champions League.Προκειμένου να γίνει αυτό δεν υπολογίζουν τίποτα. Ας μην ξεχνάμε και τα στημένα που έχουν βγει στην φόρα κατά καιρούς σε όλη την Ευρώπη. Έχει χαθεί πλέον η εμπιστοσύνη των φιλάθλων προς τις ομάδες τους και κάθε αποτέλεσμα αμφισβητείται. Αρκετοί όμως πλουτίζουν μέσα από τους συλλόγους ,διότι πλέον τις βλέπουν εταιρίες. Η Ιδεολογία και η ιστορία της κάθε ομάδας δεν τους αγγίζει. Οι πρόεδροι και οι παίκτες είναι αναλώσιμοι στο ποδόσφαιρο. Αυτοί που μένουν είναι οι φίλαθλοι και το έμβλημα του συλλόγου. Αυτοί φτιάχνουν την ιστορία.
Εύχομαι αν και δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει, το ποδόσφαιρο να γίνει έτσι όπως ήταν παλιά. Χωρίς βία, κερδοσκοπία που ο καθένας θα μπορούσε να το παρακολουθήσει. Μέχρι τότε θα μείνουμε με τις αναμνήσεις, με παλιές κασέτες και φωτογραφίες. Προσωπικά αν και 25 χρονών, που σημαίνει ότι τις καλές εποχές του ποδοσφαίρου δεν τις έχω προλάβει, με την βοήθεια της τεχνολογίας ταξιδεύω μέσα στο χρόνο και στις ρομαντικές εποχές του αθλήματος!!!
Καλώς ήρθες Paul!Η αλήθεια είναι ότι θίγεις πολλά και μεγάλα θέματα. Το καθένα από μόνο του, μπορεί να αναλυθεί επί ώρες.Έχουμε χρόνο να τα πούμε όλα αναλυτικά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα πιάσω μόνο ένα κομμάτι και θα σου πω ότι το ποδόσφαιρο δεν ήταν μάλλον ποτέ ρομαντικό , τουλάχιστον στο βαθμό που όλοι φανταζόμαστε.
Λιγότερο εμπορευματοποιημένο? ΝΑΙ ήταν.
Λιγότερο διεφθαρμένο? Πιθανόν, συνυπολόγισε όμως τη δύναμη των σημερινών Μέσων σε αντίθεση με πριν 20 χρόνια που υπήρχαν 2 κανάλια 5 εφημερίδες και ..κανένα internet
Λιγότεροι χορηγοί? Σίγουρα υπήρχαν πολύ λιγότεροι άρα και πιο λίγες οι εξω-αγωνιστικές υποχρεώσεις των σταρς της εποχής.
Όμως δεν ήταν όλα καλώς καμωμένα.Επιφυλάσσομαι για το μέλλον.. έδωσες τροφή για πολλά άρθρα.