Damned United. Αυτά που δεν είδαμε στην ταινία

Κυνηγάω όπως οι μύγες τις ..ακαθαρσίες, κάθε ταινία που κυκλοφορεί και σχετίζεται με τον αθλητισμό.

Στα πλαίσια λοιπόν αυτής της μανίας μου, δεν θα μπορούσε να μου ξεφύγει το Damned United (η καταραμένη Γιουνάιτεντ) που κυκλοφόρησε γύρω στα μέσα του 2009. Η ταινία αναφέρεται στον Μπράιαν Κλάφ, έναν από τους σπουδαιότερους Άγγλους προπονητές όλων των εποχών και επικεντρώνεται κυρίως στην 44 ημερών (!) θητεία του στην Λίντς Γιουνάιτεντ. Σήμερα λοιπόν θα προσπαθήσουμε να ρίξουμε λίγο φως και στα πεπραγμένα του Κλάφ που ακολούθησαν έως και το τέλος της ζωής του, δεν προβλήθηκαν στην ταινία και είναι πολύ (πάρα πολύ θα έλεγα) ενδιαφέροντα.

Ο Μπράιαν Κλάφ γεννήθηκε το 1935 στο Μίντλεσμπρο. Στην τοπική ομάδα πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ποδοσφαιρικής του καριέρας, την οποία ολοκλήρωσε έχοντας σημειώσει 251 γκολ (αγωνιζόταν ως επιθετικός). Οι πάγκοι όμως ήταν αυτοί που τον έκαναν διάσημο. Ξεκίνησε από την Χάρτπουλ σε ηλικία μόλις 30 ετών και έγινε διάσημος πρώτα από τη θητεία του στην Ντέρμπι Κάουντι (1967-1973), την οποία παρέλαβε όταν τα κριάρια βολόδερναν στις τελευταίες θέσεις της Β’ κατηγορίας, μετατρέποντας μια ταπεινή ομάδα σε πρωταθλήτρια Αγγλίας!

Σκληρός αλλά και πανέξυπνος, απαιτούσε από τους παίκτες του να παίζουν καθαρά, καθώς σιχαινόταν το σκληρό παιχνίδι. Όλα τα χρόνια του στην Κάουντι, στο πλευρό του είχε τον Πίτερ Τέιλορ, δεξί χέρι και alter ego του, αντίβαρο αν θέλετε, στην εκρηκτική προσωπικότητα του Κλάφ και μανούλα στην εξεύρεση καλών παικτών, πολλές φορές και από τα ..αζήτητα.

Οι κάκιστες σχέσεις του με την διοίκηση της Ντέρμπι τον οδήγησαν στην έξοδο το 1973. Ο Τέιλορ, αν και διστακτικά, τον ακολούθησε, ωστόσο η αθέτηση της συμφωνίας του Κλάφ με την άσημη Μπράιτον και η απόφαση του να υπογράψει στην μισητή και μέχρι πρότινος μεγάλη αντίπαλο, Λίντς, αποτέλεσαν αιτία στο να χωρίσουν οι δρόμοι του με τον αγαπημένο του Τέιλορ. Η θητεία του στην Λίντς ήταν καταστροφική. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι απολύθηκε μόλις 44 μέρες από την ημέρα που προσλήφθηκε! Τότε ο Κλάφ, είπε ίσως το μοναδικό “mea culpa” στην ζωή του, προσεγγίζοντας ξανά τον Τέιλορ και ζητώντας του να γυρίσει στο πλευρό του. Ο Τέιλορ του υποσχέθηκε πως όταν θα τελείωνε το συμβόλαιο του με την Μπράιτον θα τον ακολουθούσε ξανά. Όπερ και εγένετο.

Ο Κλάφ ανέλαβε μια άλλη ομάδα της Β’ κατηγορίας, την Νότιγχαμ Φόρεστ τον Γενάρη του 1975. Το καλοκαίρι του 1976, το αχώριστο δίδυμο έσμιξε ξανά. Με την άφιξη και του Τέιλορ, η Νότιγχαμ απογειώθηκε. Δύο χρόνια αργότερα, θα κερδίσει το πρωτάθλημα Αγγλίας. Ο Κλάφ οδηγούσε για 2^η φορά στην καριέρα του, μια ομάδα από τα αλώνια της δεύτερης κατηγορίας στην κορυφή της Αγγλίας. Αυτό όμως ήταν το λιγότερο. Υπό την καθοδήγηση του, η Νότιγχαμ, μια σχετικά άσημη ομάδα, κερδίζει δύο συνεχόμενες φορές το πρωτάθλημα Ευρώπης (μετέπειτα Champions League) το 1979 και το 1980. Όλα αυτά μέσα σε ένα διάστημα μόλις 5 χρόνων!    

Αυτό το παραμύθι όμως δεν έμελλε να έχει αίσιο τέλος. Οι σχέσεις του Κλάφ με τον Τέιλορ διαταράχθηκαν οριστικά, όταν το καλοκαίρι του 1982, κυκλοφόρησε μια αυτοβιογραφία του Τέιλορ, η οποία όμως δεν είχε την άδεια του ιδίου, με τίτλο: Με τον Κλάφ. Ο Κλάφ, δεν ενθουσιάστηκε με το βιβλίο, κατηγόρησε τον άλλοτε καλύτερο του φίλο, αποκαλώντας τον ακόμα και κροταλία, ενώ ο ίδιος ο Τέιλορ απογοητευμένος, αποφάσισε να αποσυρθεί προσωρινά από το ποδόσφαιρο σε ηλικία 54 χρόνων για να επιστρέψει λίγο αργότερα στον πάγκο της παλιάς αγάπης του, της Ντέρμπι.  «Συναντιόμαστε σχεδόν καθημερινά με τα αυτοκίνητα μας στον δρόμο για το γήπεδο, αλλά αν ποτέ τον δω σταματημένο, θα προτιμήσω να περάσω από πάνω του, παρά να τον βοηθήσω!», δήλωνε εν έτη 1983 ο ίδιος ο Κλάφ.

Ο χωρισμός τους αποδείχθηκε καταστροφικός και για τους δύο. Η Νότιγχαμ ακολούθησε φθίνουσα πορεία, με τον Κλάφ σκιά του εαυτού του, να έχει χάσει ακόμη και την επαφή με τους ποδοσφαιριστές του, ενώ έφτασε στο σημείο να έρθει στα χέρια με οπαδούς της QPR (το 1989.) Ο θάνατος του Τέιλορ το 1990 κλόνισε βαθιά τον Μπράιαν Κλάφ, που συνειδητοποίησε ότι τα τελευταία 8 χρόνια της ζωής του φίλου του, πέρασαν με εκατέρωθεν  κατηγορίες και ύβρεις που δεν άρμοζαν στην 27χρονη (σχεδόν μια ζωή) σχέση τους. Κύλησε στο αλκοόλ και απολύθηκε άδοξα το 1993 από την Νότιγχαμ. Τα τελευταία λόγια του, αποχαιρετώντας τον σύλλογο που δόξασε και δοξάστηκε ήταν: «Για το μόνο που μετανιώνω, είναι που δεν έχω μαζί μου τον φίλο μου..»

Ο Μπράιαν Κλάφ απεβίωσε τον Σεπτέμβριο του 2004, χτυπημένος από την επάρατη νόσο, αποτέλεσμα ίσως και του αλκοολισμού του. Η οικογένεια του δήλωσε απογοητευμένη από την ταινία  που έγινε αφορμή για αυτό το άρθρο, μη αποδεχόμενη την εμμονή που παρουσιάζεται στο φίλμ οτι είχε ο Κλάφ με τον Ντόν Ρέβι, προπονητή τότε, της Λίντς. Μάλιστα κινήθηκε δικαστικώς εναντίον των δημιουργών της ταινίας και δικαιώθηκε.

Σήμερα ο Κλάφ λατρεύεται από τους οπαδούς και των δύο ομάδων με τις οποίες μεγαλούργησε. Αγάλματα φτιάχτηκαν προς τιμήν του και δρόμοι πήραν το όνομα του. Όχι άδικα. Η ιστορία του Μπράιαν Κλάφ και του βοηθού του, του Πίτερ Τέιλορ, δεν μπορεί παρά να γοητεύει τον σύγχρονο ερευνητή. Και για να πω την αμαρτία μου, προσωπικά η ταινία μου άρεσε πολύ (και επίσης ο Μάικλ Σίν υποδυόμενος τον σημερινό μας ήρωα, νομίζω ότι ήταν εξαιρετικός).