Yaya Toure Rules

Ποιος είναι ο καλύτερος Αφρικανός ποδοσφαιριστής? Υπολογίζοντας ότι στην Γηραιά Ήπειρο αγωνίζεται η αφρόκρεμα του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, με τον Σαμουέλ Ετό από πέρυσι να βγάζει το …χαβιάρι του στην Ρωσία και τον Ντρογκμπά να βρίσκεται εδώ και λίγες εβδομάδες στην Κίνα, ώρα «Γιάγια» συμπεράσματα. Όχι δεν πρόκειται για ορθογραφικό λάθος. Σήμερα θα μιλήσουμε για τον Γιάγια Τουρέ.

Το καλοκαίρι του 2005 έρχεται στην Ελλάδα για λογαριασμό του Ολυμπιακού, ένας ψηλός ποδοσφαιριστής από την Ακτή του Ελεφαντοστού, μεταγραφή από την άσημη Μέταλουργκ. Τα πρωτοσέλιδα της εποχής δεν εκπλήσσουν κανέναν: ΗΡΘΕ Ο ΝΕΟΣ ΒΙΕΪΡΑ γράφουν οι αθλητικές εφημερίδες και έχοντας χορτάσει σε αντίστοιχες περιπτώσεις ως Έλληνας, από «γύπες, αετούς, κόμπρες, ταύρους, αρπακτικά» και οτιδήποτε άλλο χαριτωμένο μπορεί να φανταστεί κανείς, κάνω πως δεν ακούω. 

Βλέπω όμως τον Γιάγια να κάνει εντυπωσιακές εμφανίσεις αρχικά στα φιλικά προετοιμασίας των ερυθρολεύκων, με αποκορύφωμα μια σπουδαία εμφάνιση στο Μεστάγια απέναντι στην Βαλένθια, όπου ούτε λίγο ούτε πολύ, χαρίζει με τις εξαιρετικές μεταβιβάσεις του, ένα συμβόλαιο και στον φίλο του, Αρούνα Μπαμπαγκίντα, που τότε δοκιμαζόταν στον Πειραιά.

Ο Τουρέ φορτσάροντας μόνο στους αγώνες του CHL, ξεχωρίζει παρόλα αυτά σαν τη μύγα μέσα στο γάλα, στο φτωχό ελληνικό πρωτάθλημα και το καλοκαίρι του 2006, μετά από ένα σίριαλ με πρωταγωνιστές τον μάνατζερ του και την διοίκηση του Ολυμπιακού, αναχωρεί για το πριγκηπάτο και την Μονακό. Το ελληνικό πρωτάθλημα ήταν μικρό για να χωρέσει το ταλέντο του, μικρό όμως αποδείχτηκε και το Σαμπιονά και έτσι το καλοκαίρι του 2007 ο Τουρέ μετακομίζει στην Βαρκελώνη για λογαριασμό της Μπάρσα.

Στην πρωτεύουσα της Καταλονίας ο Τουρέ βιώνει την απόλυτη ποδοσφαιρική καταξίωση, αποτελώντας σημαντικό μέλος της ομάδας που το 2009 κατακτά ότι τίτλο βρίσκει μπροστά της, επίτευγμα που δεν είχε ποτέ προηγούμενο σε συλλογικό επίπεδο. Πραγματικός ογκόλιθος, με εκπληκτικά σωματικά προσόντα, τρομερή ικανότητα στην πάσα, σουτ δυναμίτη, τεχνική κατάρτιση που θα ζήλευαν πολλοί επιθετικοί και την δυνατότητα να προσφέρει εκτός της φυσικής του θέσης (αυτή του αμυντικού μέσου δηλαδή), τόσο στο κέντρο της άμυνας (όπου αγωνίστηκε στον τελικό του CHL απέναντι στην Γιουνάϊτεντ) όσο και πίσω από τους επιθετικούς, ο Τουρέ βλέπει τις μετοχές του στο χρηματιστήριο του ποδοσφαίρου, να ανεβαίνουν κατακόρυφα.

Ο μάνατζερ του Τουρέ όμως, ο Ντιμίτρι Σέλουκ, που ο ίδιος ο Γιάγια τον αποκαλεί πνευματικό του πατέρα, είναι ένας άνθρωπος αν μη τι άλλο εκκεντρικός, που δεν απέφυγε τις συγκρούσεις με τις κατά καιρούς διοικήσεις των συλλόγων στους οποίους αγωνιζόταν ο σημερινός μας ήρωας. Εξέφραζε δημόσια τις απόψεις του, ακόμη και για τον τρόπο που αγωνιζόταν οι ομάδες του Γιάγια, ενώ κάθε καλοκαίρι φρόντιζε να γκρινιάζει, επιδιώκοντας αναπροσαρμογές συμβολαίου με αυξημένες αποδοχές για τον πελάτη του, ο οποίος επίσης είχε κατά καιρούς εκφράσει την επιθυμία να αγωνιστεί κάποια στιγμή σε σύλλογο της Premier League.

Η Μπάρσα όμως δεν είναι ούτε Μπέβερεν, ούτε Μέταλουργκ, ούτε Ολυμπιακός, ούτε Μονακό (οι προηγούμενες ομάδες του Τουρέ δηλαδή). Η δε ανέλιξη του Σέρχι Μπουσκέτς (που αγωνιζόταν στην ίδια θέση) από την Μπάρσα Β, προκάλεσε μεγαλύτερες αντιδράσεις από πλευράς Σέλουκ, ο οποίος έβλεπε ότι ο πελάτης του έχανε την θέση του στο αρχικό σχήμα και επέτρεψε στην διοίκηση των μπλαουγκράνα, χωρίς βέβαια να έχει παράπονο από την αγωνιστική συμπεριφορά του Ιβοριανού, να τον πουλήσει το καλοκαίρι του 2010 στην νεόπλουτη του αγγλικού πρωταθλήματος, την Μάντσεστερ Σίτι. Στην ομάδα του Μαντσίνι, ο Γιάγια γίνεται αμέσως βασικός και αναντικατάστατος και τον Μάιο του 2012, στην 2^η χρονιά του με την φανέλα των «πολιτών» κατακτά τον τίτλο του πρωταθλητή Αγγλίας, κάνοντας σπουδαίες εμφανίσεις, ειδικά στο φινάλε της σεζόν.

Ο Τουρέ στα 29 του χρόνια, έχοντας κατακτήσει πρωταθλήματα στην Ελλάδα, την Ισπανία και την Αγγλία, αλλά και τίτλους όπως το διηπειρωτικό και το CHL, είναι αυτή την στιγμή ένας από τους πιο ακριβοπληρωμένους μέσους που αγωνίζονται στα ευρωπαϊκά γήπεδα και όχι άδικα. Τον Δεκέμβριο του 2011 αναδείχθηκε καλύτερος Αφρικανός ποδοσφαιριστής της χρονιάς, μπροστά από τον Σεϊντού Κεϊτά, αλλά και παίκτες μύθους, όπως ο Ντιντιέ Ντρογκμπά και Σάμι Ετό.

Με το πληθωρικό και αρχοντικό του στυλ «γεμίζει» το κέντρο και παρότι δεν είναι γρήγορος, στις επελάσεις του με την μπάλα μοιάζει ασταμάτητος και κάπως έτσι του κόλλησαν και το προσωνύμιο «ανθρώπινο τρένο». Ο Τουρέ είναι με λίγα λόγια χάρμα ιδέσθαι και μάλλον ο καλύτερος Αφρικανός ποδοσφαιριστής που αγωνίζεται αυτή την στιγμή στην Ευρώπη. Αυτό που πριν 7 χρόνια ακουγόταν σαν ανέκδοτο, σήμερα είναι μια πραγματικότητα. Ο Τουρέ δεν έγινε απλά ένας «νέος Βιεϊρά», αλλά μια πολύ πιο εξελιγμένη εκδοχή ενός σύγχρονου μέσου.