Ο αμετανόητος Mourinho

Ακόμη δεν ξεκίνησε η αγωνιστική περίοδος 2012-13 και ο Jose Mourinho κατάφερε πάλι να τραβήξει πάνω του τα φώτα της αρνητικής δημοσιότητας. Η περίπτωση του Πορτογάλου είναι τελικά μοναδική. Δεν ανήκω στους θαυμαστές του προπονητικού του έργου, δεν με ενθουσιάζει το ποδόσφαιρο που παρουσιάζουν οι κατά καιρούς ομάδες του, ωστόσο δεν είμαι και τρελός. Γνωρίζω καλά ότι έχει φανατικούς θαυμαστές και αναγνωρίζω ότι σε όποιον σύλλογο και αν εργάστηκε, είχε επιτυχίες. Αυτό όμως είναι το ένα κομμάτι.

Το άλλο, αυτό που αφορά στον χαρακτήρα του δηλαδή, όσο τουλάχιστον αφήνει ο ίδιος να φανεί προς τα έξω, ομολογώ ότι με απογοητεύει όλο και περισσότερο. Στην αφετηρία της φετινής περιόδου, έκανε κάποιες δηλώσεις που αφορούσαν στο περσινό συμβάν με την επίθεση του στον Tito Vlianova, αφήνοντας μια αχτίδα ελπίδας ότι κάτι μπορεί να αλλάξει, καθώς παραδέχτηκε ότι η κίνηση του να επιτεθεί στον νυν προπονητή της Barcelona, δεν τον τιμά αλλά δεν μπορεί να κάνει και κάτι για να το αλλάξει. Είχε βέβαια προηγηθεί η σοκαριστική λεκτική του επίθεση, λίγες εβδομάδες νωρίτερα, σε ένα ζευγάρι με το οποίο συνταξίδευε επιστρέφοντας από τις διακοπές του στην Αμερική, επειδή του φώναξαν Visca Barca, αλλά λες άντε, ας το προσπεράσω κι’ αυτό.

Ο Jose όμως δεν αλλάζει. Και κάνει ό,τι μπορεί ο ίδιος, ώστε να ενισχύσει την άποψη αυτών (συμπεριλαμβανομένου και του υπογράφοντος) που πιστεύουν ότι όσο σπουδαίος προπονητής και αν είναι (εφόσον είναι...) δεν πρόκειται να γίνει ποτέ κύριος με το Κ κεφαλαίο. Πριν λίγες ημέρες λοιπόν, η Ρεάλ Μαδρίτης επισκέφθηκε την Βαρκελώνη για τον πρώτο τελικό του Super Copa de Espana. Είθισται λοιπόν οι προπονητές να ανταλλάσσουν χειραψία πριν την έναρξη ενός αγώνα και συνήθως ο προπονητής των γηπεδούχων είναι αυτός που κάνει την πρώτη κίνηση.

Ωστόσο συνυπολογίζοντας τις δηλώσεις του Mourinho, θα περίμενε κανείς να προσεγγίσει τον Tito πρώτος, ως ένδειξη αναγνώρισης του περσινού του λάθους. Μάταια... Έμεινε καρφωμένος στον πάγκο της ομάδας του και το χειρότερο για τον ίδιο, ήταν η κίνηση του Vilanova που προσέγγισε εκείνος τον πάγκο της Μαδρίτης και του έκανε εγκάρδια χειραψία. Το ύφος του Πορτογάλου ήταν ενδεικτικό της απορίας και της αμηχανίας του. Ο άνθρωπος στον οποίο επιτέθηκε και τον οποίο εν συνεχεία είχε προσπαθήσει να μειώσει (θυμηθείτε ότι μετά το περσινό συμβάν ο Mourinho είχε δηλώσει στα ΜΜΕ ότι δεν γνωρίζει κανέναν… Pito) ήταν εκεί, μπροστά του, δείχνοντας του πως συμπεριφέρονται οι αληθινοί κύριοι, μακριά από μικρότητες.

Και σαν μην έφτανε αυτό, στη συνέντευξη τύπου που ακολούθησε του αγώνα, ξεκίνησε την κλασική μεμψιμοιρία περί διαιτησίας και ολοκλήρωσε το παραλήρημα του όταν ρωτήθηκε αν θα ήθελε η ομάδα του να αγωνίζεται με παίκτες από την ακαδημία όπως κάνει η Barcelona. Τότε λοιπόν απαντώντας έμμεσα στις προ ημερών δηλώσεις του Johan Cruyff που τόνισε ότι οι ομάδες πρέπει να αξιοποιούν τα φυτώρια τους, προχώρησε σε μια γεμάτη ειρωνεία επίθεση στον Ιπτάμενο Ολλανδό, λέγοντας ότι: «αυτός ο άνθρωπος κέρδισε μόνο ένα πρωταθλητριών με παίκτες από την ακαδημία όπως οι Laundrup, Stoichkov, Koeman και Romario.»

Φυσικά ο Mourinho ξέχασε ότι ο Ρομάριο το 1992 δεν βρισκόταν στην Βαρκελώνη, ξέχασε επίσης ότι στην Barcelona εκείνη την χρονιά αγωνιζόταν ο Albert Ferrer, ο Guardiola και ο Amor, όλοι τους προϊόντα των ακαδημιών, ενώ ο αρχηγός Alexanko βρισκόταν ήδη 12 χρόνια στην ομάδα.  Το χειρότερο όμως είναι ότι επέλεξε να επιτεθεί σε έναν άνθρωπο που άφησε την σφραγίδα του στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, έναν ιεραπόστολο του total football όπως ο Cruyff, ο οποίος μπορεί πολλές φορές να προχωρά σε αμφιλεγόμενες εκτιμήσεις αλλά ανοησίες και αστήρικτες απόψεις δεν ξεστομίζει ποτέ. Κάτι που δυστυχώς κάνει επανειλημμένα ο Πορτογάλος. Δεν θα αλλάξεις ποτέ ρε Jose, όσους τίτλους και αν κερδίσεις…