Eterno 26

Στα μεθεόρτια της κατάκτησης του Champions League στο Wembley το 2011, όλοι οι παίκτες της Barcelona φόρεσαν μπλουζάκια που έγραφαν «Champions». Όλοι; Όχι. Ο Carles Puyol, αρχηγός και σύμβολο της ομάδας, φορούσε ένα T-Shirt, που είχε γραμμένο ένα διαφορετικό μήνυμα από εκείνο των συμπαικτών του: «Anims Miki».

Μια Καλή Ιδέα

Άρθρο του Ramon Llul με αφορμή τα 10 χρόνια των Balacticos

Γνωρίστηκα με το σάιτ περίπου 4 χρόνια πριν. Με τον άνθρωπο που είναι υπεύθυνος για τα κείμενά του 3 και είχα την τύχη να τον γνωρίσω και από κοντά πέρυσι το χειμώνα. Επειδή με τιμά ειλικρινά η πρόσκληση του φίλου Νίκου να γράψω κάτι για την επέτειο της δεκαετίας του σάιτ, θέλω να ξεκινήσω με αυτό το κείμενο την υλοποίηση μιας ιδέας που είχαμε 2 χρόνια πριν.

Οι Εξόριστοι της Βαρκελώνης

Στη σύγχρονη εποχή, οι καλοκαιρινές περιοδείες των μεγάλων ευρωπαϊκών ποδοσφαιρικών συλλόγων σε άλλες ηπείρους, έχουν κίνητρα εμπορικά και αποτελούν πλέον σχεδόν τον κανόνα. Ωστόσο πολλά χρόνια πριν ξεκινήσει η εποχή της παγκοσμιοποίησης, μια άλλη περιοδεία ίσως απέτρεψε τον αφανισμό ενός από τους μεγαλύτερους συλλόγους στον κόσμο. Αυτή, είναι η ιστορία των «εξόριστων της Βαρκελώνης».

Όταν άγγιξα (παραλίγο) τον Γιόχαν

Άρθρο του Αλέξανδρου Λοθάνο, για τα 10 χρόνια των Balacticos

Τους βιολογικούς μου γονείς τους έχασα πολύ νωρίς (για εμένα), το 2003 και το 2009. Τον ποδοσφαιρικό μου πατέρα, τον έχασα στις 24 Μαρτίου του 2016. Εκείνο το θλιβερό πρωινό, που πληροφορήθηκα ότι ο Γιόχαν Κρόιφ ξεκίνησε για το μεγάλο ταξίδι.

Οι Balacticos της καθαρότητας μας

Άρθρο - χαιρετισμός, του Παναγιώτη Δάσκαλου Πετμεζά, για τα 10 χρόνια των Balacticos

Τον αρθρογράφο Νίκο Περπερίδη και τους Balacticos τους γνώρισα πριν αρκετά χρόνια κατά την διάρκεια μιας άλλης αρθρογραφικής διαδικτυακής προσπάθειας για την ομάδα της καρδιάς μας, την Barcelona. Αργότερα είχα την τύχη να τον γνωρίσω και προσωπικά σαν άνθρωπο και φίλο και αυτό το θεωρώ μεγάλη τύχη κι ανταμοιβή στην ζωή μου. Γιατί είναι λίγο δύσκολο στις μέρες μας να βρεις αντιστοιχία και σύμπλευση αρθρογράφου και ανθρώπου. Είναι προφανείς οι λόγοι. Η πρόθεση για αναγνώριση πολλές φορές σε καλεί να χαϊδέψεις το κοινό. Αλλά ο Νίκος Περπερίδης και οι Balacticos δεν είναι έτσι. Το ξέρω καλά. Έχω προσωπική εμπειρία.

Μια φωτογραφία, δύο αποβολές

Η ασπρόμαυρη φωτογραφία του Johan Cruyff, στην οποία απεικονίζεται ο αείμνηστος Ολλανδός να διαπληκτίζεται με την αστυνομία σε έναν αγώνα με την Malaga, έγινε σύμβολο μιας ολόκληρης εποχής στο ποδόσφαιρο. Ωστόσο λίγοι ξέρουν την ιστορία της και ακόμη λιγότεροι γνωρίζουν ότι για τον ίδιο τον Cruyff, ένα άλλο περιστατικό, ξανά απέναντι στην Malaga, του είχε στοιχίσει περισσότερο.

Ο Ernesto στο λάκκο των λεόντων

Από σήμερα ο Ernesto Valverde είναι και επίσημα ο νέος προπονητής της Barcelona και γίνεται ο έκτος τεχνικός την τελευταία δεκαετία (μετά τους Rjikaard, Pep, Tito, Martino και Luis Enrique) ο οποίος αναλαμβάνει καθήκοντα σε έναν από τους πιο περιζήτητους αλλά και απαιτητικούς συνάμα πάγκους της Ευρώπης.

Ο Luis Enrique αποχωρεί με ήσυχη συνείδηση και αδιαφορεί αν διαφωνείς

Τον Οκτώβρη του 2012 ο Luis Enrique βρέθηκε στο Mini Estadi για να δει την πρώην ομάδα του, την Barca B, που υπό τις οδηγίες του είχε ανέβει το 2011 (μετά από 11 χρόνια) στη 2^η κατηγορία του ισπανικού πρωταθλήματος, να αντιμετωπίζει την άλλη μεγάλη του αγάπη, την Sporting Gijon. Στο περιθώριο της παρουσίας του κατέθεσε την άποψη του για την Barcelona, που μετά από μια ονειρική τετραετία με τον Pep Guardiola είχε αλλάξει σελίδα έχοντας στην άκρη του πάγκου τον αείμνηστο Tito Vilanova.

Κατά κάποιον τρόπο, είναι αθάνατος

Την Πρωτομαγιά του 2005 στο Camp Nou και μπροστά σε 91.174 θεατές, πέτυχε το πρώτο του γκολ σε επίσημο αγώνα με την Barcelona. Μπήκε αλλαγή στο 88’ και τρία λεπτά αργότερα σκόραρε με το αριστερό πόδι, γράφοντας το (τελικό) 2-0 απέναντι στην Albacete. Όλοι μιλούσαν τότε για ένα μεγάλο ταλέντο. Πρώτος και καλύτερος, ο άνθρωπος που του είχε δώσει την τελική πάσα εκείνο το βράδυ στη Βαρκελώνη, ο μεγάλος Ronaldinho.

Ο Robert Fernandez απέτυχε

Η τριετία Luis Enrique στην Barcelona πλησιάζει στο τέλος της και με δεδομένη την αποχώρηση του από το club, ο απολογισμός του έργου του, που -ορθά- ακολουθεί σε αυτές τις περιπτώσεις, φαίνεται ότι θα αφήσει πολλά ερωτηματικά, όχι τόσο για τους τίτλους (δεν είναι λίγοι) που κερδήθηκαν σε αυτό το διάστημα, όσο για το τι αφήνει ως αγωνιστική παρακαταθήκη στον (όποιο) διάδοχο του. Αυτή είναι όμως μια συζήτηση που θα γίνει το προσεχές καλοκαίρι.

Οι ιδέες ανήκουν σε όλους

«Οι ιδέες ανήκουν σε όλους και σε ό,τι με αφορά έχω κλέψει όσες περισσότερες μπορούσα» εξομολογούνταν το 2014 ο Pep Guardiola στον φίλο του (και συγγραφέα των Pep Confidential και Pep Evolucion) Marti Perarnau. Για τον Pep που καθόλου δεν θεωρεί τον εαυτό του ιδιοφυή, αλλά αντίθετα βρίσκεται σε διαρκή πόλεμο με τις προσωπικές του ανασφάλειες που ορίζονται από την ανάγκη του για γνώση και γιγαντώνονται από την δίψα του για εξέλιξη, είναι απολύτως φυσιολογική η συλλογή στοιχείων της τακτικής προπονητών και ομάδων από όλο τον κόσμο διαχρονικά και η μετέπειτα ενσωμάτωση και μετεξέλιξη τους, υπό το πρίσμα των απαιτήσεων της σύγχρονης εποχής.

Πως θα ήθελα να με θυμούνται

Με αφορμή τη συμπλήρωση ενός έτους από τον θάνατο του Johan Cruyff, ας δούμε τι έλεγε ο ίδιος στην αυτοβιογραφία του, «My Turn» ως προς τον τρόπο που θα ήθελε να τον θυμάται ο κόσμος.

«Κάποτε με ρώτησαν πως θα ήθελα να με θυμούνται σε 100 χρόνια. Για καλή μου τύχη είναι κάτι για το οποίο δεν χρειάζεται να ανησυχώ, επειδή δεν θα βρίσκομαι εδώ. Αλλά αν θα έπρεπε να δώσω μια υποθετική απάντηση, αυτή θα ήταν ‘Σαν έναν υπεύθυνο άνθρωπο του αθλητισμού’.

Αν θα έπρεπε να κριθώ ως ποδοσφαιριστής, τότε η ζωή μου θα οριζόταν από μια περίοδο μεταξύ 15 και 20 χρόνων και ειλικρινά, νομίζω ότι πρόκειται για ένα πολύ περιορισμένο χρονικό διάστημα. Το ταλέντο μου στο ποδόσφαιρο μου δόθηκε από τον Θεό. Δεν έκανα τίποτα για να το αποκτήσω. Την ώρα που άλλοι έλεγαν ότι πηγαίνουν στη δουλειά, εγώ απλά πήγαινα να παίξω μπάλα. Ήμουν λοιπόν τυχερός. Γι’ αυτόν τον λόγο, τα υπόλοιπα πράγματα που έκανα στη ζωή μου, έχουν για μένα μεγαλύτερη σημασία.

Δεν ήμουν πάντα κατανοητός. Τόσο ως ποδοσφαιριστής, όσο και σαν προπονητής, αλλά και σε οτιδήποτε άλλο έκανα αργότερα. Αλλά ούτε ο Rembrandt και ο van Gogh ήταν κατανοητοί. Είναι κάτι που μαθαίνεις: Οι άνθρωποι συνεχίζουν να σε ενοχλούν έως ότου γίνεις ιδιοφυία». 

Johan Cruyff

Πες μου τι άλλο φοβάσαι

Η Λούρδη, είναι μια μικρή πόλη στους πρόποδες των Πυρηναίων, στη νοτιοδυτική Γαλλία. Εκεί, το 1858 και σύμφωνα με την Καθολική Εκκλησία, εμφανίστηκε 18 φορές η μορφή της Παναγίας. Την Παναγία της Λούρδης λοιπόν, την είχαμε επικαλεστεί στο τελευταίο μας άρθρο, τονίζοντας ότι για να καταφέρει η Μπαρσελόνα να ανατρέψει το 4-0 με το οποίο έφυγε στις αποσκευές της από το Παρίσι πριν από τρεις εβδομάδες, θα χρειαζόταν ένα θαύμα.

Οι θαυματουργικές ικανότητες της Παναγίας της Λούρδης

«Ο προπονητής πιστεύει ότι το ποδόσφαιρο είναι επιστήμη και το γήπεδο εργαστήριο, όμως οι υπεύθυνοι της ομάδας και οι οπαδοί δεν απαιτούν από αυτόν μόνον τη μεγαλοφυϊα του Αϊνστάιν και τη διαίσθηση του Φρόιντ αλλά και τις θαυματουργικές ικανότητες της Παναγίας της Λούρδης και την εγκαρτέρηση του Γκάντι».

Ο σωματοφύλακας του Messi

Το 1984 οργάνωσε το πρώτο ριφιφί στην ιστορία της Ισπανίας ενώ λήστεψε περισσότερες από 150 τράπεζες σε ένα διάστημα 20 ετών. Χρήστης σκληρών ναρκωτικών για περισσότερο από 25 χρόνια, με τρεις διαφορετικές θητείες στη φυλακή, συγγραφέας πλέον πέντε βιβλίων, πατέρας δύο παιδιών και σωματοφύλακας διασημοτήτων, μεταξύ των οποίων ο Lionel Messi. Το 1989 διαγνώσθηκε με AIDS και του ανακοινώθηκε ότι έχει έναν ακόμη χρόνο ζωής. Χρόνια αργότερα χρειάστηκε χειρουργική επέμβαση καθώς υπέφερε από καρκίνο στο συκώτι. O 57χρονος πλέον κύριος Daniel el Rojo, νίκησε εθισμούς και ασθένειες και ζει μια ήρεμη ζωή.