Η πιο μεγάλη ώρα, είναι τώρα

Τα ψέματα τελείωσαν. Σε δύο μέρες  θα γνωρίζουμε, ποια ομάδα θα φέρει τον τίτλο της καλύτερης ομάδας στην Ευρώπη, σε συλλογικό επίπεδο, μέχρι τον επόμενο Μάιο, του 2012. Barcelona ή Manchester United; Πρωταθλήτρια Ισπανίας ή πρωταθλήτρια Αγγλίας;

Όταν μιλάει ο Ιπτάμενος Ολλανδός

Τα τέσσερα clásico, ή αλλιώς ο πόλεμος των 18 ημερών, όπως είχα χαρακτηρίσει προ ημερών τις αναμετρήσεις μεταξύ Ρεάλ Μαδρίτης και Barça, τελείωσαν και ομολογώ ότι προσωπικά ανακουφίστηκα, καθώς η κατάσταση ξέφυγε από το αμιγώς αγωνιστικό κομμάτι, με αποτέλεσμα να παρακολουθήσουμε εικόνες, που δεν συνάδουν με την ιστορία των δύο τεράστιων συλλόγων.   

Sir Alex. Η αιώνια τσίχλα ενός καθαρού μυαλού

Η ιστορία επαναλαμβάνεται λοιπόν. Στις 28 Μαϊου στο στάδιο Webley, τον τίτλο της πρωταθλήτριας Ευρώπης για την αγωνιστική περίοδο 2010-11, θα διεκδικήσουν η Μπαρσελόνα και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, η οποία χθες το βράδυ διέλυσε την γερμανική Σάλκε στο Ολντ Τράφορντ με 4-1, παίζοντας μάλιστα και με πολλούς αναπληρωματικούς, γεγονός που δίνει μεγαλύτερη έμφαση στην πρόκριση της.

3D. Από την Καστοριά στην κορυφή της Ευρώπης

Το Σαββατοκύριακο που ακολουθεί (6 με 8 Μαϊου) η καρδιά του ελληνικού μπάσκετ θα χτυπάει στην πανέμορφη Βαρκελώνη. Εκεί ο πρωταθλητής Ελλάδος Παναθηναϊκός, θα επιχειρήσει να στεφθεί πρωταθλητής Ευρώπης για έκτη (!) φορά στην ιστορία του, αντιμετωπίζοντας αρχικά, στον 1^ο χρονικά ημιτελικό, την πρωταθλήτρια Ιταλίας Σιένα, την ομάδα δηλαδή που έκοψε τον δρόμο του Ολυμπιακού για την πρωτεύουσα της Καταλωνίας.

Μεγάλος είσαι μόνο όταν ξέρεις και να χάνεις

Μετά τον χθεσινό πρώτο ημιτελικό του Champions League, το ευρωπαϊκό clasico μεταξύ της Ρεάλ Μαδρίτης και της Barcelona που ανέδειξε νικητές τους Καταλανούς (0-2) κανονικά θα έπρεπε να μιλάμε μόνο για το ποδόσφαιρο. Τουλάχιστον για εκείνο που έπαιξε η ομάδα του Pep Guardiola. Ωστόσο, τα γεγονότα που συνέβησαν πριν αλλά και κατά την διάρκεια του αγώνα, δεν αφήνουν περιθώρια για αμιγώς αγωνιστική προσέγγιση. 

Το πανηγύρι των ΜΜΕ και ο μεγάλος Iker

Όπως υποσχέθηκα στο προηγούμενο άρθρο μου, είμαστε ξανά εδώ, εν μέσω της τετραπλής μονομαχίας Ρεάλ Μαδρίτης και Μπαρσελόνα, για να κάνουμε έναν μικρό απολογισμό, καθώς οι δύο από τις τέσσερεις συνολικά αναμετρήσεις τους έχουν ολοκληρωθεί και απομένουν τα δύο ραντεβού τους στα ημιτελικά του Champions League.

Ο πόλεμος των 18 ημερών

Από αύριο και μέχρι της 3 Μαϊου, οι φίλοι του ποδοσφαίρου και ειδικότερα της Primera Division, θα έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν κάτι που δεν έχει γίνει ποτέ στο παρελθόν και δύσκολα θα επαναληφθεί στο μέλλον. Τι είναι αυτό; Τέσσερις αναμετρήσεις, τέσσερις τιτανομαχίες καλύτερα, μεταξύ των δύο κορυφαίων Ισπανο- Καταλανικών ομάδων.

Joan Laporta Ο πρόεδρος των τίτλων

Ιούνιος 2003. “Ο Joan Laporta εκλέγεται πρόεδρος της Barcelona.” Ιούλιος 2011. “Η διοίκηση της Barca, μηνύει τον πρώην πρόεδρο του συλλόγου, Joan Laporta, κατηγορώντας τον για κακοδιαχείριση των οικονομικών, στα 7 χρόνια της προεδρίας του”. Ποιος είναι όμως τελικά ο Laporta; Ο άνθρωπος που οδήγησε την Barca στην κορυφή του κόσμου ή εκείνος που την έριξε στην δίνη των οικονομικών προβλημάτων;

Μεσιέ Wenger, αδικήσατε την ομάδα σας

Όταν πριν από λίγο καιρό, προέκυψαν τα ζευγάρια της φάσης των 16 για το Champions League, η προσοχή  του φίλαθλου κόσμου επικεντρώθηκε σε δύο αναμετρήσεις. Αυτή της Inter με την Bayern (ήταν βλέπετε το ζευγάρι του περσινού τελικού) και στην μονομαχία της Barcelona με την Arsenal, δύο ομάδων που κατά κοινή ομολογία, παίζουν την τρέχουσα περίοδο άκρως ελκυστικό ποδόσφαιρο και συνεπακόλουθα η μονομαχία τους προσφερόταν για να παρακολουθήσουμε υψηλής ποιότητας ποδοσφαιρικό θέαμα.

Ο Ronaldinho που δεν το πήρε ποτέ στα σοβαρά

Η Βραζιλία είναι η χώρα της Σάμπα, του καφέ, των εκπληκτικών παραλιών, μια από τις πιο πυκνοκατοικημένες χώρες παγκοσμίως, με απίστευτη φυσική ομορφιά. Είναι επίσης η χώρα που ανέδειξε τον μεγαλύτερο, κατά την προσωπική μου άποψη, πιλότο της F1 όλων των εποχών, τον αείμνηστο Ayrton Senna. Πάνω απ’ όλα όμως η Βραζιλία είναι… ποδόσφαιρο. Μπορεί το λαοφιλέστερο άθλημα στον κόσμο να μην γεννήθηκε εκεί, εκεί όμως γεννήθηκαν κάποιοι από τους χαρισματικότερους ποδοσφαιριστές που είδαν ποτέ τα μάτια μας.

Η εκστρατεία του Del Piero πλησιάζει στο τέλος της

Τις ιστορίες ποδοσφαιριστών που κάνουν σπουδαία καριέρα, παραμένοντας πιστοί στην ομάδα από την οποία ξεκινήσανε την καριέρα τους, ομολογώ ότι τις λατρεύω. Θυμίζουν παραμύθια που κρύβουν στις σελίδες τους χαρές, λύπες, θριάμβους, απογοητεύσεις και επίσης, σε αντίθεση με τα κλασικά παραμύθια δεν έχουν πάντα ευχάριστο τέλος.

Ένας Apache στη χώρα των χλωμών προσώπων

Στις 22 Αυγούστου του 2003 η Ευρώπη θα μάθαινε αυτό που ήδη στην Αργεντινή ήταν γνωστό. Το πόσο μεγάλο ταλέντο δηλαδή ήταν ο Carlos Alberto Martinez, ο γνωστός πλέον σε όλους μας Carlos Tevez.

Στην εποχή του Xavi

Αυτό το clasico θα το θυμόμαστε για χρόνια. Όχι επειδή η Barcelona διέλυσε την μέχρι χθες αήττητη Ρεάλ Μαδρίτης του Mourinho. Όχι επειδή το 5-0 έχει συμβεί μόνο 4 φορές ακόμη τον τελευταίο αιώνα. Όχι επειδή ο Guardiola μετράει πλέον 5 στα 5 σε clasicos με απολογισμό γκολ 17-2. Όχι. Αυτό που μετατρέπει τον συγκεκριμένο αγώνα σε ορόσημο, είναι ο τρόπος με τον οποίο ήρθε η νίκη για την ομάδα του Pep. Ήταν ο τρόπος της Barca και εκφράστηκε μέσα από την απόδοση ενός παίκτη: Του Xavi Hernandez.

Jose Mourinho. Όχι πια βοηθός προπονητή

Η Τάμι ήταν πάντα εκεί και έβλεπε τις στιγμές αγωνίας που περνούσα εκείνη την τελευταία χρονιά. Συχνά γύριζα σπίτι και φερόμουν περισσότερο σαν κριτικός παρά σαν βοηθός προπονητή.

Η ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φάρσα ή σαν τραγωδία

Στις 24 Σεπτεμβρίου 1983 σε αγώνα της Barcelona με την Athletic Bilbao ένας όχι ιδιαίτερα γνωστός Βάσκος αμυντικός ονόματι Goikoetxea, έμελλε να ζήσει το ένα λεπτό διασημότητας που αντιστοιχεί σε όλους τους κοινούς θνητούς.