Η ώρα του αποχαιρετισμού για τον Pep;

Παρασκευή 27 Απριλίου 2012. Σε λίγες ώρες, όλος ο κόσμος θα γνωρίζει αν ο καθοδηγητής μιας από τις καλύτερες ομάδες που εμφανίστηκαν ποτέ στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, θα συνεχίσει στον πάγκο της Barcelona, ή αν θα επιλέξει να κλείσει (σε ότι τον αφορά) έναν κύκλο θριάμβων, ποδοσφαιρικής πανδαισίας και πρωτόγνωρου για τον χώρο, ήθους.

Όταν ξέρεις να χάνεις με αξιοπρέπεια

Το να αρέσκεται κανείς παρακολουθώντας τον Drogba να αγωνίζεται ως αριστερός οπισθοφύλακας, αντί να κινείται στον χώρο που όλοι τον απολαύσαμε, δηλαδή στην επίθεση, είναι σεβαστό. Ακόμη και το να θεωρείς αηδίες τα όσα εκθειαστικά λέγονται από μερικούς εκ των σπουδαιότερων ανθρώπων του ποδοσφαίρου για αυτή την Barcelona, είναι αποδεκτό, καθώς η υποκειμενικότητα είναι δεδομένη και επιτρέπει διαφοροποιήσεις κάθε είδους.

Πότε επιτέλους θα αλλάξει αυτός ο τραγικός κανονισμός;

Είναι κάποιοι κανονισμοί στο ποδόσφαιρο που ειλικρινά σε βγάζουν από τα ρούχα σου. Έχουμε αναφερθεί στο παρελθόν στον σχεδόν αστείο κανονισμό που αφορά στην τιμωρία των παικτών, όταν για να πανηγυρίσουν επιλέγουν να σηκώσουν ή και να βγάλουν την φανέλα τους (διαβάστε το εδώ). Υπάρχει όμως ακόμη ένας, που τον θυμήθηκα σήμερα με αφορμή τον ημιτελικό του Champions League μεταξύ της Barca και της Chelsea.

Oleguer. Αυτός που δεν πέταξε ποτέ λευκή πετσέτα

29 Απριλίου 2007. Βρίσκομαι στην Βαρκελώνη. Η Barca παίζει στο Camp Nou με την  Levante και θέλει μόνο νίκη για να μπορέσει να συνεχίσει να διεκδικεί το πρωτάθλημα.  Η ομάδα δεν δείχνει (και δεν είναι) στα καλά της.

Μια άδικη ήττα

Μάλλον πρέπει να επισκεφθώ σύντομα ψυχίατρο. Ίσως αυτός μπορεί να μου δώσει μία εξήγηση. Σχεδόν μαζοχιστικά, σήμερα το πρωί, την επομένη της ήττας από την Chelsea, ξύπνησα πλημμυρισμένος από όμορφα συναισθήματα με κυρίαρχο αυτό της υπερηφάνιας.

Παίκτες ή μηχανές;

12 Ιουλίου 1998. Στο Saint Denis, Γαλλία και Βραζιλία αγωνίζονται στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου ποδοσφαίρου. Οι Γάλλοι στέφονται παγκόσμιοι πρωταθλητές, τα βλέμματα όμως πέφτουν στο αστέρι της Βραζιλίας. Ο Ronaldo στον τελικό είναι σκιά του εαυτού του και οι συζητήσεις μετά τον αγώνα, δίνουν και παίρνουν. Εν τέλει αποκαλύπτεται η σοκαριστική αλήθεια.

Το κύκνειο άσμα της Pep team

Ίσως το πιο κρίσιμο δεκαήμερο για την φετινή αγωνιστική περίοδο, ξεκινάει σήμερα για την Μπάρσα με τον αγώνα απέναντι στην αξιόμαχη και επικίνδυνη Levante, στο Estadi Ciutat de Valencia. 

Ένα ωραίο ταξίδι με άγνωστο τέλος

Παρασκευή απόγευμα. 6 Απριλίου 2012. Τόπος: Αθήνα. Σε ένα studio στην Ακρόπολη γνωρίζω (από κοντά) ανθρώπους με τους οποίους στην πραγματικότητα επικοινωνούμε εδώ και αρκετό καιρό. 

Να μην ζήσουμε ξανά ότι και με την Inter

Λευκή ισοπαλία λοιπόν για την Μπάρσα στο Μιλάνο. Η υπόθεση πρόκριση παραμένει ανοικτή ενόψει του επαναληπτικού στη Βαρκελώνη. Πριν από λίγες ημέρες, συζητώντας με τα υπόλοιπα παιδιά μετά τον αγώνα απέναντι στην Μαγιόρκα, μιλούσα για την πεποίθηση μου ότι η Μίλαν είναι ομάδα διαφορετικής φιλοσοφίας από την Ίντερ και εκτιμούσα ότι θα παρακολουθούσαμε ένα εξαιρετικό παιχνίδι χωρίς ιδιαίτερα “τεχνάσματα” από πλευράς Ιταλών.  Η εκτίμηση μου αποδείχθηκε κάκιστη.

Η Barca παρέδωσε το σκήπτρο της πρωταθλήτριας

Είναι αλήθεια ότι εδώ και μια τετραετία είχαμε σχεδόν ξεχάσει πως είναι να χάνεις από τον αιώνιο αντίπαλο και μάλιστα μέσα στην έδρα σου. Δικαιολογείται λοιπόν εν μέρει η όποια αμηχανία και το σχετικό μούδιασμα, αλλά έως εκεί.

Cavani. Το καθαρόαιμο και η Camora

Τα μακριά μαλλιά του μαστιγώνουν τον αέρα. Ο καλπασμός του είναι έντονος, αποφασιστικός και προκαλεί νευρικότητα. Αλλάζει κατευθύνσεις και κινείται στον χώρο κάνοντας τις αποστάσεις να φαίνονται πολύ πιο μικρές από ότι στην πραγματικότητα είναι. Χτυπάει με την αποφασιστικότητα κόμπρας και την αποτελεσματικότητα σκορπιού. Θα μπορούσε επίσης να είναι ένα καθαρόαιμο άτι. Δεν είναι όμως. Είναι απλά ο Edinson Cavani.

Parma FC Μια μεγάλη ομάδα

Σκληρές άμυνες και τακτική υπεροχή, υπήρξαν ανέκαθεν χαρακτηριστικά ποτισμένα στο γενετικό υλικό των Ιταλών. Το επιθετικό και γεμάτο φαντασία ποδόσφαιρο που έπαιζε η άσημη Parma, προερχόμενη από το βόρειο - ανατολικό τμήμα της χώρας, ήταν κάτι διαφορετικό.

Ο Pique που φταίει για όλα

Οι πιο υποψιασμένοι έχετε ήδη καταλάβει την ειρωνεία στον τίτλο του άρθρο μου. Οφείλεται προφανώς στην σκληρή κριτική που ασκείται εσχάτως από όλους στον Gerard Pique. Πάρτε μια βαθιά ανάσα και κάντε τον κόπο να με ακολουθήσετε, γιατί έτσι δεν με έχετε ακούσει και μάλλον ούτε πρόκειται να με ακούσετε ξανά στο μέλλον.

Eric Abidal Mea Culpa

Το καλοκαίρι του 2007, η Barca ανακοίνωσε την απόκτηση του Eric Abidal από την Lyon. Ο Abi, έχοντας συνθέσει τα προηγούμενα χρόνια μαζί με τον Maluda, μια από τις καλύτερες αριστερές πτέρυγες στην Ευρώπη, ερχόταν στην Βαρκελώνη για να λύσει έναν γρίφο σε μια θέση της ενδεκάδας, αυτή του αριστερού οπισθοφύλακα, που έμοιαζε στοιχειωμένη από την εποχή (2002) της αποχώρησης του μεγάλου Sergi Barjuan.

Derbi Barceloni

Το πιο παλιό τοπικό ντέρμπι του ισπανικού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου, είναι αυτό μεταξύ της Espanyol και της Barça. Δυο ομάδες από την ίδια πόλη, που βρίσκονται όμως πολύ μακριά τόσο αγωνιστικά, καθώς οι «παπαγάλοι» βρίσκονται μονίμως στην σκιά των blaugrana, όσο και ιδεολογικά.

Τα κουρέλια τραγουδούν ακόμη

Γράφουμε, διαβάζουμε, ακούμε για μεγάλες ομάδες, τελικούς, συμβόλαια. Ο πραγματικός αθλητισμός όμως τελικά είναι πολύ μακριά από όλα αυτά.

Bayern Munich: Πιάσε με, αν μπορείς..

Μετά την έρευνα που αφορούσε στην προβληματική οικονομική κατάσταση στην οποία βρίσκονται η Inter και η Manchester United, αλλά και την παρουσίαση του οικονομικού μοντέλου που εφαρμόζει η Porto, οι balacticos επιχειρούν τώρα να ρίξουν μια διεισδυτική ματιά στο οικονομικό γίγνεσθαι ενός συλλόγου- πρότυπο σωστής επιχειρηματικής διαχείρισης: της Bayern Munich.

Το χειρόφρενο του Ever Banega

Την προηγούμενη εβδομάδα, θα θέλει σίγουρα να την ξεχάσει σύντομα ο Ever Banega. Ο ταλαντούχος μέσος της Valencia, παραμονές του αγώνα πρωταθλήματος της ομάδας του με την Barcelona (19 Φεβ 2012), σταμάτησε σε ένα πρατήριο καυσίμων για να ανεφοδιάσει το αυτοκίνητο του. Μόνο που ξέχασε να σηκώσει το χειρόφρενο.. 

Goikoetxea Ο Χασάπης του Bilbao

Τα τελευταία δύο χρόνια, στις αναμετρήσεις μεταξύ της Barcelona και της Μαδρίτης είναι αλήθεια ότι πέφτει πολύ ξύλο. Πρωταγωνιστής τις περισσότερες φορές και σημαιοφόρος του, κατά την εκτίμηση μου, σκληρού τρόπου που έχει επιλέξει σε αυτό το διάστημα η ομάδα του Mourinho να αντιμετωπίσει τους blaugrana, είναι ο Πορτογάλος Pepe για τη βαναυσότητα του οποίου μιλά πολύς κόσμος, ίσως επειδή δεν έζησε (όπως κι εμείς) τα κατορθώματα πολλά χρόνια πριν, ενός άλλου αμυντικού, Βάσκου στην καταγωγή, του Andoni Goikoetxea, γνωστού και ως “ο Χασάπης του Μπιλμπάο.”

H Pep team παραδίδει τα σκήπτρα;

 

Στην αφετηρία της φετινής αγωνιστικής περιόδου, έγραφα για τον γολγοθά και τις προκλήσεις που περίμεναν την Μπαρσελόνα. Στην πορεία προέκυψαν και άλλα εμπόδια, άπειροι τραυματισμοί και μια, θα έλεγα, απροκάλυπτη εύνοια υπέρ των λευκών της Μαδρίτης καθ' όλη την διάρκεια της σεζόν, ωστόσο ας μην κρυβόμαστε. Η Μπάρσα δεν επέδειξε την σταθερότητα που απαιτείται, σε έναν μαραθώνιο όπως είναι αυτός της Primera Division.

Damned United. Αυτά που δεν είδαμε στην ταινία

Κυνηγάω όπως οι μύγες τις ..ακαθαρσίες, κάθε ταινία που κυκλοφορεί και σχετίζεται με τον αθλητισμό.

Το σκληρό παιχνίδι και οι δικαιολογίες

Τελικός στο Copa Del Rey με αντίπαλο την Athletic Bilbao λοιπόν. Καταλανοί εναντίον Βάσκων και πρώτο τραπέζι πίστα η βασιλική οικογένεια. Όχι κι άσκημα. Guardiola εναντίον Bielsa επίσης. Όσοι τυχών διάβασαν το σχετικό άρθρο που πρόσφατα ανάρτησα, για τον Αργεντινό προπονητή, γνωρίζουν ήδη την ιδιαιτερότητα της σχέσης των δύο ανδρών. Επίσης επανέναρξη του Champions League και φυσικά και στο κυνήγι της Μαδρίτης στην προσπάθεια διατήρησης του τίτλου της πρωταθλήτριας Ισπανίας. Τι περισσεύει λοιπόν; 

No Al Calcio Moderno

Του Paul Catalanista

Εισαγωγικό σημείωμα Νίκου Περπερίδη : "Λένε ότι ένα blog μπορεί να είναι το απόλυτο παράδειγμα ναρκισσισμού. Το φτιάχνεις και μετά κάθεσαι και το κοιτάς , ηδονικά θαρρείς, με τις ώρες αδιαφορώντας αν υπάρχει έστω και μια ψυχή εκεί έξω που κάνει μια στάση για να διαβάσει τις σκέψεις και τη θεματολογία σου. Όχι όμως οι balacticos… το blog αυτό δεν  αποτελεί τον προσωπικό μου «καθρέφτη», παρά μόνο ίσως τον καθρέφτη της ψυχής μου και κάποιων , σκόρπιων μερικές φορές, σκέψεων . Σκέψεις σαν αυτές που μοιράζομαι μαζί σας, όλους εσάς που νοιώθετε και είστε οι πραγματικοί balacticos. Μοιραζόμαστε βέβαια μία κοινή  ερωμένη : την μπάλα. Από σήμερα λοιπόν εδώ θα καθρεφτίζονται και οι δικές σας σκέψεις ,μέσα από τα δικά σας άρθρα. Ξεκίνημα με τον Paul Catalanista φίλο (παρότι δεν έχουμε ακόμη γνωριστεί από κοντά, δεν έχει καμία σημασία) και συντάκτη του barcelonismo.gr. Θα ακολουθήσουν κι άλλοι.. Γιατί σ’ αυτήν εδώ την διαδικτυακή γωνιά, όλοι balacticos είμαστε."  

Θύρα 7 Η τραγωδία που δεν έγινε διδαχή

Η 8η  Φεβρουαρίου του 1981, έμελλε να μείνει στην ιστορία ως η ημέρα που ο ελληνικός αθλητισμός θα βίωνε την πιο τραγική του στιγμή. 21 συνάνθρωποι μας, έχασαν την ζωή τους μετά την λήξη ενός ποδοσφαιρικού αγώνα. 31 χρόνια μετά την μαύρη επέτειο, εν έτη 2012, είναι λίγα αυτά που μπορούν να ειπωθούν για τον τρόπο που διαδραματίστηκαν τα γεγονότα που οδήγησαν στην τραγωδία. Είναι όμως ακόμη πιο λίγα αυτά που όλοι όσοι αγαπάμε τον αθλητισμό, διδαχθήκαμε.

Camp Nou. Καταφύγιο πληγωμένης περηφάνιας

Την δεκαετία του 1950, πολλές μεγάλες ευρωπαϊκές ομάδες της ιβηρικής χερσονήσου, απέκτησαν καινούρια γήπεδα. Αρχικά η Ρεάλ Μαδρίτης στην περιοχή του Samartin εγκαινίασε το 1947 το γήπεδο της (που αργότερα ονομάστηκε Santiago Bernabeu) και ακολούθησαν και άλλες, όπως η Benfica και η Sevilla. Η Barça, που αγωνιζόταν στο απαρχαιωμένο Les Corts των 48.000 θέσεων, χρειαζόταν πλέον νέα στέγη.

Marcelo Bielsa Τρελός ή μεγαλοφυής;

Όταν ο Pep Guardiola αποφάσισε να γίνει προπονητής, ταξίδεψε στην Αργεντινή στα περίχωρα του Rosario, με μοναδικό σκοπό να πάρει συμβουλές από έναν άνθρωπο που ο Καταλανός έχει σε τεράστια εκτίμηση. Τον Marcelo Bielsa, νυν προπονητή της Athletic. Ο Bielsa υποδέχθηκε με χαρά τον Pep, του έκανε όμως μία ερώτηση: «Σου αρέσει αλήθεια τόσο πολύ το αίμα;» Ο Guardiola αποκρίθηκε θετικά. Είχε κάνει ένα πολύ μακρινό ταξίδι για να τον συναντήσει και δεν σκόπευε να κάνει πίσω…

Luis Figo Η λατρεία που έγινε μίσος

Δώδεκα χρόνια πέρασαν και με απογοήτευση διαπιστώνω ότι για περισσότερη από μισή ώρα παραμένω αμήχανος μπροστά στο πληκτρολόγιο μου, αδυνατώντας να ξεκινήσω να γράφω, λες και το μυαλό μου μαζί και τα δάχτυλα μου παραμένουν μουδιασμένα ακόμη από εκείνη την ζεστή καλοκαιριάτικη ημέρα του Ιουλίου του 2000.

Ένα ωραίο clasico

Η Μπάρσα στους 4 του Copa Del Rey (με Iniesta και Alexis λαβωμένους μετά την χθεσινή μάχη), η Μαδρίτη εκτός κυπέλλου, αλλά με ανεβασμένη ψυχολογία, μετά την ομολογουμένως πολύ καλή εμφάνιση της. Νεύρα, αμφισβητούμενες αποφάσεις, συμπεριφορές παικτών και προπονητών. Μήπως ξεχνάμε κάτι βασικό;

Ρεάλ Μαδρίτης ή Raul Μαδρίτης;

Το φίλημα της βέρας, τα ρεκόρ; Από πού να ξεκινήσει κανείς και τι είδους εισαγωγή να κάνει, όταν πρόκειται να μιλήσει για το “ιερό τοτέμ” της Ρεάλ Μαδρίτης, τον Raul Gonzalez Blanco. 

Oh Captain my Captain! (Ωδή Στον Carles Puyol)

Το κείμενο αυτό , το έγραψα στις 8 Αυγούστου 2011. Ήταν ένα από τα πρώτα μου κείμενα στο barcelonismo.gr. Δεν θα είναι αυτό το αφιέρωμα των balacticos στον μεγάλο Puyol. Θα ακολουθήσει άλλο, λεπτομερές, στο προσεχές μέλλον. Ωστόσο, είναι ένα κομμάτι που (πιστεύω ότι) αξίζει να έχει τον χώρο του σε αυτό το blog. 

Alfredo di Stefano Το ανεκπλήρωτο όνειρο του Samitier

Οι φίλοι της Barcelona θεωρούν πως η ιστορία του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου θα ήταν διαφορετική, αν το καθεστώς του Franco δεν είχε παρέμβει, οδηγώντας το 1953 τον  Alfredo Di Stefano στην αγκαλιά της Ρεάλ Μαδρίτης. Αντίστοιχα  οι φίλοι της Μαδρίτης, ποτέ δεν έχουν παραδεχθεί ως ακριβή και απόλυτα αληθινή την συγκεκριμένη ιστορία. Αυτό το άρθρο, προσπαθεί να δώσει απαντήσεις για μια από τις πιο πολυσυζητημένες μεταγραφές στην ιστορία του ποδοσφαίρου.

Boca Juniors Από τη Γένοβα στο DNA της Αργεντινής

Οι ναυτικοί της Βρετανικής αυτοκρατορίας, ήταν εκείνοι που σύστησαν το ποδόσφαιρο σε μια χώρα της Λατινικής Αμερικής, που έμελλε να γεννήσει ορισμένους από τους μεγαλύτερους παίκτες στην ιστορία του αθλήματος.

Champions League. Ευχή ή κατάρα;

Μπορεί να ακούγεται αντιφατικό αλλά οι περισσότερες μικρές ευρωπαϊκές ομάδες που στο παρελθόν κατάφεραν να έχουν επιτυχίες στην κορυφαία (και πιο πλούσια) διασυλλογική διοργάνωση ποδοσφαίρου, δηλαδή το Champions League, αντιμετωπίζουν σήμερα μια σειρά σημαντικών προβλημάτων, κάποιες μάλιστα, βρίσκονται στο χείλος της χρεοκοπίας. Πως εξηγείται αυτό; Είναι κάποιου είδους κατάρα ή απλά κακή διαχείριση; 

Το χειρότερο για έναν παρανοϊκό, είναι να τον κυνηγούν στα αλήθεια

Διαβάζοντας το prediction (την πρόβλεψη των φίλων του barcelonismo.gr δηλαδή, για το σκορ του αγώνα) πριν το χθεσινό ντέρμπι στο Cornilla el Prat, ομολογώ ότι εντυπωσιάστηκα. Σε σύνολο 20 σχολίων, όλοι προβλέπαμε νίκη και μάλιστα με πολλά γκολ (ο μέσος όρος έβγαινε κάπου στα 3 γκολ υπέρ της Barca). Καμία σχέση δηλαδή με το τελικό 1-1.

Inter. Αγωνιστική Πτώση ή Οικονομικός Όλεθρος;

Δεκέμβριος του 2010: Η ιταλική Inter κατακτά το διηπειρωτικό και γίνεται η πρώτη ιταλική ομάδα στην ιστορία που καταφέρνει να κάνει treble (πρωτάθλημα - κύπελλο Ιταλίας - Champions League). Ιανουάριος 2012: Έναν χρόνο αργότερα, η Inter βρίσκεται στην 5^η θέση του ιταλικού πρωταθλήματος μετρώντας μόλις 8 νίκες σε 16 αγώνες, έχοντας υποστεί μάλιστα κάποιες εξευτελιστικές ήττες, ενώ στο Champions League μάτωσε για να περάσει από την φάση των ομίλων. Πού οφείλεται όμως αυτή η μεταμόρφωση προς το χειρότερο; Είναι αγωνιστική η αιτία του κακού;